مراحل تولد نوزاد، چگونه است؟

-سر کودک به خروجی مهبل نزدیک تر می شود، تا این که نهایتاً می توان برآمدگی آن را که به عضلات کف لگن فشار می آورد دید. به زودی سر کودک دیده می شود که با هر انقباض پایین تر می آید و احتمالاً با فروکش کردن هر انقباض اندکی به عقب باز می گردد. این امر کاملاً طبیعی است و جای نگرانی وجود ندارد.
-وقتی بالای سر کودک نمایان شد، ماما از مادر، خواهد خواست که زور نزند، زیرا اگر سر خیلی سریع به دنیا بیاید، ممکن است پوست بدن مادر پاره شود. بنابراین آرام بماند و چند ثانیه نفس نفس بزند. اگر خطر پارگی جدی وجود داشته باشد یا کودک زجر بکشد، ممکن است با یک برش کوچک مجرای مهبل را بزرگ تر کنند و مانع از پارگی آن شوند.
هم چنان که سر کودک مجرای خروجی مهبل را باز می کند، ممکن است احساس سوزش و به مادر دست دهد، اما این احساس فقط مدت کوتاهی طول می کشد زیرا کشیدگی زیاد بافت ها موجب بی حسی آن ها می شود.
- سر کودک در حالی که صورت او رو به پایین است به دنیا آمده است. ماما احتمالاً بند ناف را بررسی می کند تا مطمئن شود که دور گردن کودک نپیچیده است (اگر پیچیده باشد، معمولاً می توان وقتی که بدن کودک به دنیا می آید آن را دور سر کودک لغزانید). سپس کودک سر خود را به یک طرف می چرخاند و آن را در راستای شانه هایش قرار می دهد. ماما چشم ها، بینی، و دهان کودک را پاک می کند و در صورت لزوم مایعات موجود در مجاری تنفسی فوقانی او را با مکش بیرون می کشد.
-طی دو انقباض بعدی، بدن کودک بیرون می لغزد. ماما معمولاً کودک را از زیر بازوهایش می گیرد و روی شکم مادر می گذارد، در حالی که هنوز به بند ناف متصل است. کودک احتمالاً در ابتدا تا حدی آبی رنگ به نظر می رسد. ممکن است بدنش پوشیده از موم باشد، و رگه هایی از خون روی پوستش دیده شود. او ممکن است گریه کند. اگر به طور طبیعی نفس می کشد، مادر می تواند بلافاصله او را در آغوش بگیرد و سینه اش را در دهانش بگذارد. اگر به طور طبیعی نفس نمی کشد، ممکن است ماما مجدداً مجاری هوای او را تمیز کند و در صورت لزوم به او اکسیژن بدهد.
برخی مادران خیلی نگران اند، که مبادا در حین زایمان، آسیبی دائمی ببینند. در پاسخ
باید گفت: در اثر زور زدن امکان آسیب رسیدن به مادر وجود ندارد. دیواره های مهبل حالت ارتجاعی و چین خورده دارند، بنابراین باز می شوند تا کودک از مجرا عبور کند.

مرحله سوم زایمان
در حین تولدِ کودک یا بلافاصله پس از آن، احتمالاً دارویی به نام سینتومترین در ران مادر، تزریق می شود، که موجب می شود رحم به شدت منقبض شود و جفت را تقریباً بلافاصله بیرون دهد. شروع این فاز از زمانی است که نوزاد به طور کامل بیرون آمده است. (جفت سیستم حمایتی جنین است که مسئول رساندن مواد مغذی به جنین و دفع مواد زائد از آن می باشد.) پس از اتمام مرحله تولد نوزاد، انقباضات تا مدت کمی ادامه می یابد.
اگر صبر کنند تا جفت خود به خود بیرون رانده شود، ممکن است مادر، خون بیش تری از دست بدهد و خطرخونریزی نیز وجود دارد. خروج کامل جفت و ضمائم بیش از ۵ تا ۱۰ دقیقه طول می کشد. بهتر است قبلاً در این مورد با ماما مشورت شود.
برای خروج جفت، ماما دست خود را روی شکم مادر، می گذارد و با دست دیگرش بند ناف را با ملایمت می کشد تا به بیرون آمدن جفت کمک کند. پس از آن، ماما جفت را بررسی می کند تا مطمئن شود که کامل است.
مادر، احتمالا این فاز را حس نمی کند چون تمام توجه او به نوزاد معطوف است. گذاشتن نوزاد روی قفسه سینه سبب ترشح هورمون هایی می شود که به جدا شدن جفت از رحم کمک می کنند.

پس از تولد
پس از به دنیا آمدن نوزاد، بدن مادر را تمیز می کنند و در صورت لزوم بخیه می زنند. ماما وزن و ابعاد بدن نوزاد را اندازه می گیرد و به سرعت بررسی می کند که همه چیز درست باشد.
ممکن است برای پیش گیری از نوعی اختلال نادر که موجب خونریزی می شود، به نوزاد ویتامین K تزریق شود. احتمالاً به فاصله کوتاهی پس از زایمان، به بند ناف گیره می زنند و آن را می بُرند، خصوصاً اگر سینتومترین تزریق شده باشد.
در مورد شیردادن به نوزاد بلافاصله پس از تولد مادر می تواند سینه را در اختیار نوزادش بگذارد و تصمیم را به او واگذار کند اغلب میل نوزاد به مک زدن بسیار قوی است و این کار به او آرامش می دهد. (هرچند هنوز شیری وجود ندارد)
مادر، پس از تولد نوزاد، می تواند استراحت کند و چند لحظه در آرامش با کودک جدیدش تنها بماند.

مراقبت الکترونیکی
گاهی در سراسر مدت زایمان، بر ضربان قلب کودک نظارت می شود تا بتوان علائم هرگونه زجر و فشار احتمالی بر روی او را هر چه زودتر مشخص کرد. این کار با گوشی دستی (سونیکید)، یا نمایش گر الکترونیکی انجام می شود.

گوشی دستی یا سونیکید
در فواصل منظم در طول مدت زایمان، ماما گوشی را روی شکم مادر می گذارد و به ضربان قلب کودک گوش می دهد.

مراقبت الکترونیکی جنین (EFM)
راهی برای ثبت ضربان قلب کودک و انقباض های رحم مادر با استفاده از تجهیزات الکترونیکی پیشرفته است.
برخی بیمارستان ها همه زنان را در سراسر مدت زایمان تحت مراقبت قرار می دهند. برخی نیز فقط در فواصل زمانی خاصی این کار را انجام می دهند مگر اینکه:
- القای زایمان انجام شده باشد؛
- بی حسی اپیدورال انجام شده باشد؛
- مادر، عارضه یا شرایط خاصی داشته باشد که برای او یا کودکش خطرناک باشد.
- کودک دچار زجر باشد.
EFM دردناک نیست، اما آزادی حرکت او را محدود می سازد، که ممکن است موجب شود انقباض ها برایش ناراحت کننده تر شود. این روش هم برای مادر و هم برای کودک کاملاً بی خطر است؛ و اگر پزشک یا ماما پیشنهاد مراقبت مداوم را بدهد احتمالاً به آن دلیل است که آن را به صلاح کودک می داند.

روش اجرا
احتمالاً از مادر می خواهند با تکیه کردن به تعدادی بالش روی تخت بیمارستان بنشیند یا بخوابد، و بالشتک های کوچکی به او متصل می کنند تا بر ضربان قلب کودک نظارت کنند و انقباض های رحم را اندازه بگیرند. نتایج توسط یک چاپگر متصل به دستگاه، روی یک نوار کاغذی چاپ می شود. در مراحل بعدی زایمان، بعد از اینکه کیسه آب پاره شد، ضربان قلب کودک را می توان مستقیماً با متصل کردن یک الکترود به سر او اندازه گرفت. این دقیق ترین نوع مراقبت است، اما ممکن است آزاردهنده باشد.
معدودی از بیمارستان ها از سیستم کنترل از راه دور از طریق امواج رادیویی برای مراقبت الکترونیکی استفاده می کنند، که دورسنجی (تله متری) نام دارد. مزیت این روش آن است که یک دستگاه بزرگ را به بدن مادر متصل نمی کنند و بنابراین می تواند در حین زایمان آزادانه حرکت کند. در این مورد باید از بیمارستان مربوطه سؤال کرد.