مشکلات کودکان نابینا، چگونه فیلم می بینند؟

من نابینا هستم. از وقتی به دنیا آمده‌ام نابینا بوده‌ام. من با لمس کردن اشیا را تشخیص می‌دهم.

وقتی برادرم فیلم تماشا می‌کند، موقعی که قاه قاه می‌خندد، من خیلی دوست دارم بفهمم آن قسمت فیلم هنرپیشه‌ها چه کار کرده‌اند که برادرم آن‌طور خندیده است. برای همین است که پیش خودم تصور می‌کنم.

مثلاً اینکه هنرپیشه (Actress) پشت کسی ایستاده و دارد یواشکی برایش شکلک درمی‌آورد که خب البته کار درستی نیست ولی خنده‌دار است دیگر. یا اینکه دارد دنبال عینکش می‌گردد و حسابی هم کلافه شده در حالی که عینکش را بالای سرش گذاشته و تمام مدت آدم از کارهایش خنده‌اش می‌گیرد. بله، این هم به نظرم خنده‌دار است.

یا اصلاً هیچ‌کدام این کارها را نمی‌کند ولی آنقدر حرکات کمدین بامزه است که اگر کار خاصی هم نکند، باز آدم خنده‌اش می‌گیرد. شاید شما فکر کنید اصلاً من چه نیازی دارم تصور کنم؟ می‌توانم مثل برادرم بنشینم و فیلم را تماشا کنم.

من نابینا هستم. از وقتی به دنیا آمده‌ام نابینا بوده‌ام. من با لمس کردن اشیا را تشخیص می‌دهم. حتماً بار اول صورت مادرم را هم با لمس کردن تشخیص(Diagnosis) داده‌ام. من خوب می‌شنوم. بنابراین اگر کسی آن قسمت‌های فیلم را که دیالوگ ندارد برایم توضیح بدهد، حتماً من هم از فیلم لذت می‌برم.

وقتی صدای به هم خوردن دری را در فیلم می‌شنوم، می‌توانم حدس بزنم که هنرپیشه با عصبانیت خارج شده یا وقتی کسی تندتند نفس می‌کشد، یعنی از چیزی ترسیده است. کاش سینمایی وجود داشت که روی فیلم‌هایش کسی برای ما توضیح می‌داد.

منبع: شفا آنلاین