علائم اختلال دوقطبی در کودکان، هفت تا سیزده سالگی

در بسیاری از موارد در بچه ها می تواند با حالت های توهم و حتی هذیان همراه شوند.

اگر فرزند من و شما در حالی که برخی از اوقات حالات افسردگی را دارد و کسی است که بدون تمایل به فعالیت یا غالب اوقات غم و اندوه دارد اما به یک باره از این حال بیرون می آید و برای مدتی سرحال و شاد و زنده درگیر فعالیت بسیار می شود یا خودش را به خطر و آب و آتش های فراوان می زند، از آسیب تا حدود زیادی خبر دارد و یا نسبت به آن بی اعتنا است.

باید بدانیم که شاید با یک مسئله جدی تری روبه رو هستیم که فعالیت بیش از حد و یا انرژی داشتن مطرح نیست بلکه فرزندی داریم که علاوه بر افسردگی در برخی از موارد این حالت شیدایی و سرخوشی را دارد و این حالتی است که به عنوان اختلال دو قطبی آن را می شناسیم.

در بسیاری از موارد در بچه ها می تواند با حالت های توهم و حتی هذیان همراه شوند و آنها را در دنیای ذهنی و تخیلی خودشان آنچنان بزرگ و مهم و با ارزش در مراحل شیدایی و سرخوشی نشان بدهند که دست به کارهای عجیب و غریب بزنند و حتی گرفتاری هایی را برای اعضای خانواده فراهم کنند.

در این ایام است که خطر آن وجود دارد که بچه ها با این گرفتاری، درگیر روابط جنسی کاملاً نامناسب و ویرانگر بشوند و به خودشان و دیگران آسیب بزنند.

به پدران و مادران توصیه می کنیم که اگر فرزند من و شما در این ایام کمی از حالت عادی و معمولی خودش خارج هست و اگر گزارش هایی که از محیط آموزشی می رسد که او رفتار مناسبی ندارد این را به عنوان سخت گیری معلم و یا بدجنسی و بدخواهی آنها تلقی نکنیم.

در این گونه موارد بهتر آن است که با وسعت نظر کوشش کنیم نظر مسئولین مدرسه و معلم را بدانیم و با روانشناسی گفتگویی داشته باشیم.

توصیه نهایی در خصوص ۷ تا ۱۳ سالگی این است که هرگز پدر و مادر، فرزندشان را ابتدا نزد روانشناس نبرند. بلکه ابتدا پدر و مادر یا اگر افرادی دیگر در خانه و از نزدیک با فرزند آشنا هستند با رفتن پیش روانشناس و دادن گزارش کامل دربارۀ تاریخچۀ خانواده و اتفاقاتی که در زندگی فرزندمان افتاده و حالاتی که هم اکنون در او مشاهده می کنیم راه را هموار کنند.

با تشخیصی که روانشناس در این زمینه می دهد و آمادگی که به دست می آورد بتواند برخورد لازم را با فرزند ما به وجود بیاورد و از این طریق اعتماد و اطمینان او را جلب کند و با ایجاد رابطۀ مطلوب شرایطی فراهم شود تا مشکل او حل شود.

در این گونه موارد به این امید که اوضاع می گذرد و این که دیگران هم بودند که فرزندی چنین و چنان داشتند اما بعد از مدتی با مسئله و مشکل جدی روبه رو نشده اند یا هم اکنون فرزندشان حالت عادی و طبیعی خودش را دارد نباید به خودفریبی دست بزنیم.

به هر حال اگر عزیزان ما از حد و حدودی که بیشتر بچه ها هستند خارج می شوند، بهتر آن است که به عنوان پدر و مادر با مشورتی در این باره اهمیت موضوع را برای خودمان روشن کنیم و اگر دیدیم باید اقدامی صورت بگیرد، در این زمینه کوتاهی نکنیم.

منبع: کودک آنلاین