خانواده و مسائل مدرسه ای کودکان، اهمیت شراکت والدین

از بین تمام مواردی که می توانید دست اندرکار و درگیر زندگی فرزندتان باشید، احتمالاً مهم ترین زمینه، امور مدرسۀ او است. بخش اعظم زندگی فرزندتان، به خصوص در سال های قبل از رسیدن به نوجوانی در مدرسه خلاصه می شود و شرکت داشتن در امور مدرسه و اگاهی و خبر گرفتن از آن، چشم انداز گسترده ای از عملکرد او را نه فقط از نظر آموزشی بلکه در سایر موارد نیز به شما نشان می دهد. علاوه بر این، همۀ دانش آموزان در همۀ سنین اگر والدین شان از تحصیل آنها خبر داشته باشند، بهتر کار می کنند.
درک این مطلب آسان است. بچه ها برای چیزهایی که در نظر والدین شان اهمیت دارد ارزش قائلند. با آگاهی و خبر گرفتن مداوم از امور مدرسۀ کودک نشان می دهید که مدرسه و عملکرد او برایتان اهمیت زیادی دارد.
به مرور زمان او خودش به چنین احساسی خواهد رسید و برایش انگیزه خواهد شد درس و مدرسه را با جدیت بیشتر و با کیفیت بهتری دنبال کند.
از طرف دیگر اگر والدین در جلسات خانه و مدرسه حاضر نشوند، به درس و مدرسۀ او توجه نشان ندهند و یا در نمایش ها و رویدادهای ورزشی مدرسه که او در آنها نقش دارد حاضر نشوند، کودک بدون توجه به آنچه والدین بگویند فقط می تواند به این جمع بندی برسد که مدرسه چیز چندان مهمی نیست.
فقط فرزندتان نیست که تحت تاثیر مشارکت شما در امور مدرسه قرار می گیرد، بلکه با مشارکت خود پیامی هم در دو بخش به معلمانش می فرستید. بخش اول این پیام این است که می خواهید از هرگونه مشکلی که فرزندتان در مدرسه دارد آگاه باشید به نحوی که بتوانید با معلمان او در جهت حل آن همکاری کنید.
بخش دوم اینکه هرگاه با فرزندتان بدرفتاری شود، شما اولین کسی خواهید بود که با مدیر مدرسه تماس می گیرید. اطمینان داشته باشید برای اینکه نشان دهید چگونه پدر و مادری هستید هیچ راه و روشی بهتر از حضور در مراسم و جلسه های انجمن خانه و مدرسه و گفتگو با معلمان فرزندتان وجود ندارد.
بسیاری از والدین فکر می کنند آگاه بودن و اطلاع از روند تحصیل فرزندشان، به این مفهوم است که در انجام تکالیف درسی او را همراهی کنند اما باید دانست هر چند کمک در تکالیف مدرسه خوب است ولی کافی نیست.
هیچ جایگزینی برای حضور در مدرسه و داشتن تماس رو در رو با معلمین وجود ندارد. بین والدین آگاه و والدینی که کاری به جز مداخله و غرولند ندارند، تفاوت زیادی وجود دارد.
تا اینجا بیشتر بر آنگونه از ارتباط با مدرسه تکیه کردیم که والدین را به مدرسه می آورد نه چیزهایی مثل مراقبت یا بازبینی تکالیف فرزندان در خانه که خود امر دیگری است. روی هم رفته دخالت در امور مدرسۀ فرزند همواره و در سراسر دوران تحصیلش باید زیاد باشد، ولی پرداختن به تکالیف او پا به پای بزرگتر شدنش باید به تدریج کم شود.
علت این توصیه هدف هایی است که در انجام تکالیف وجود دارد. مهم ترین هدف های تکلیف مدرسه این است که به کودک کمک کند وقتش را تنظیم کند و یادگیری خود را بسنجد و اطمینان پیدا کند که معیارهای خودش برای انجام کارها، با معیارهای معلمانش تطبیق پیدا می کند.

چند راهکار کلی که باید به خاطر بسپارید.
در دورۀ ابتدایی باید کمکش کنید عادت های کاری شایسته کسب کند. این کار را روز به روز انجام دهید. از او بپرسید آیا تکلیفی دارد، فرصت معینی برای انجام درست تکالیف، حصول اطمینان از انجام شدن تکالیف و اینکه ایا در انجام هر یک از آنها نیاز به کمک دارد.
لازم نیست هر روز کارهای او را نگاه کنید، بلکه کنترل گاهگاهی کافی است. اگر بی دقتی و اشتباهات زیادی دارد، آنها را یادآور شده و بخواهید که تکلیفش را قبل از تحویل دوباره ببیند. از معلمش بپرسید آیا تمرین هایی هست که بتوانید در خانه با او انجام دهید تا بتواند مطلب را بهتر درک کند.
در دورۀ راهنمایی باید ببینید عادت هایی که تلاش کرده اید در دورۀ ابتدایی پیدا کند کسب شده یا خیر. بگذارید خودش تصمیم بگیرد که برای تکالیفش چقدر وقت اختصاص بدهد و چه موقع و کجا آنها را انجام بدهد، ولی هر روز بپرسید چه تکالیفی دارد و قبل از اینکه به رختخواب برود با خودش ببینید که همۀ آنها را انجام داده باشد.
گهگاه به تکالیفش نگاهی بیندازید، ولی این کار را به منظور آگاهی از آنچه در مدرسه انجام می دهد در نظر بگیرید نه تصحیح اشتباهاتش. چنانچه باز هم در کارها اشتباهات سرسری و از روی بی دقتی می بینید، پیشنهاد کنید قبل از تحویل کارش یک بار دیگر نگاهی به آن بیندازد.
گهگاهی پیشنهاد کمک بدهید: دوست داری که تکالیفت را غلط گیری کنم؟ ولی اصرار نکنید. در این سن باید یاد بگیرد خودش مسئولیت کارهایش را بپذیرد.
در دورۀ دبیرستان درگیری در تکالیفش را محدود به وقت هایی کنید که خودش از شما درخواست کمک کند. اگر می خواهد قبل از امتحان اصلی آزمونی کوتاه از لغات و اصطلاحات زبان خارجی از او بگیرید، این کار را بکنید.
در دورۀ دبیرستان، نباید از او بپرسید تکلیفی دارد یا آن را انجام داده؛ و نباید تکالیف او را مرور کنید مگر اینکه از شما بخواهد و یا خودتان شخصاً به موضوع علاقه داشته باشید و بخواهید از او چیزی یاد بگیرید.
در این دوره اگر تکالیفی که تحویل می دهد قابل قبول نباشد، معلمانش باید آن را به شما اطلاع دهند. در این دوره باید آموخته باشد کیفیت کار خودش را کنترل و به آن رسیدگی کند.
همچنین عکس العمل شما هنگامی که فرزندتان با معلمی مشکل پیدا می کند، بستگی به سن کودک دارد. اگر در دورۀ ابتدایی است در آن صورت شما بایستی موضوع را حل و فصل کنید، اما وقتی به دوران نوجوانی می رسد، تلاش شما باید متوجه کمک برای فهم و چگونگی نزدیک شدنش به معلم و حل مسائل شخصی اش باشد.
آخرین مورد: صرف نظر از سن کودک، هرگز تکلیف او را اصلاح نکنید، بهتر است فقط به آنچه نیازمند اصلاح است اشاره کنید. به خصوص در دورۀ ابتدایی یا راهنمایی، بگذارید خودش راه حل مناسب را بیابد و آن را اصلاح کند. اگر تکالیفش را برایش اصلاح کنید، معلمش نمی تواند تشخیص دهد به آموزش فوق العاده نیاز دارد یا نه؛ در نتیجه یکی از هدف های تکلیف خانه نقش بر آب می شود.
همه می خواهید فرزندتان نمرات خوبی بگیرد و لی اینکه شما تکالیفش را برایش انجام دهید، روشی نیست که بتواند به این هدف بینجامد، این کار فقط در کوتاه مدت نمرات او را بهتر می کند. هدف های دراز مدت این است که یاد بگیرد مسئولیت کارهایش را بپذیرد نه اینکه برای آنها به شما وابسته باشد.
بعضی والدین می پندارند همین بس که به فرزندشان بگویند مدرسه چیز مهم است حال آنکه پژوهش ها نشان می دهد دانش آموزانی بهترین های مدرسه هستند که والدینشان به طور فعال دست اندرکار بوده و از تحصیل آنها بسیار آگاهند.
فقط وقتی به صورت منظم از تحصیل فرزندتان مطلع باشید او این پیام را می گیرد که درس و مدرسه مهم است. در زمینۀ آموزش فرزندتان، اعمال از گفته ها گویاتر و رساترند.