سندروم داون در کودکان، رفع اساسی ترین مشکلاتشان

هنوز روشی قطعی برای درمان سندروم داون یافت نشده است. درمان هایی که امروزه در مراکز مربوطه برای این کودکان به کار برده می شود، با توجه به علائم و ویژگی های فردی آن ها متفاوت و گسترده می باشد. سندروم داون یک بیماری ژنتیکی است که فرد به جای ۴۶ کروموزوم ۴۷ کروموزوم دارد. بارداری در سن بالا و سابقه ژنتیکی اصلی ترین عوامل ابتلا به این سندروم شناخته شده اند. خوشبختانه امروزه با اقدامات آموزشی و پزشکی تا حد زیادی می توان از نشانه های ظاهری و مشکلات یادگیری این کودکان کاست. تا در بزرگسالی حتی بتوانند به طور مستقل زندگی بکنند. در ادامه مقاله به شرح روش های درمانی برای از بین بردن مشکلات این کودکان پرداخته ایم.

مداخله در مراحل رشد کودکان مبتلا به سندروم داون
مراحل رشدی جسمی و ذهنی مبتلایان به سندروم داون نسبت به کودکان سالم، کندتر پیش می رود. روند رشد این کودکان برای دستیابی به برخی توانایی هایی که دیگر کودکان حداکثر تا ۵ سالگی به آن می رسند، به شرح زیر می باشد:
_ نشستن به تنهایی (6 تا 30 ماهگی)
_ چهار دوست و پا رفتن (۸ تا ۲۲ ماهگی)
_ ایستادن به تنهایی (1 تا 3 سالگی)
_ راه رفتن به تنهایی (۱ تا ۴ سالگی)
_ کلمه گفتن (1 تا 4 سالگی)
_ عبارت گفتن (۲ تا ۷ سالگی)
_ غذا خوردن و نوشیدن (7 تا 32 ماهگی)
_ کنترل ادرار (۲ تا ۷ سالگی)
امروزه با پیشرفت علم و استفاده از روش های مثل گفتار درمانی و کار درمانی، می توان سرعت رشد کودکان مبتلا به سندروم داون را بالاتر برد. هرچه درمان های ذکر شده از سنین پایین تر اعمال شوند، مبتلایان به سندروم داون نتیجه بهتری کسب خواهند کرد.
این مراقبت ها و آموزش ها کمک می کنند تا فرد مبتلا از حداکثر توانایی اش استفاده کرده و مستقل باشد. هدف نهایی درمان این است که بیمار مبتلا به داون احتیاجی به مراقبت دیگران نداشته باشد.

رفع اساسی ترین مشکلات مبتلایان به سندروم داون
از مهم ترین مشکلات پزشکی افراد مبتلا به سندروم داون می توان به مشکلات شنوایی و گفتاری اشاره کرد. به دلیل عفونت های گوش و حلق شنوایی آن ها افت می کند. انسان صداهایی را می تواند تولید کند که شنیده باشد، بنابراین وقتی شنوایی کودک به خوبی کار نکند؛ نمی تواند صداها را به صورت مناسب تولید کند. با استفاده از روش های درمانی مخصوص مثل صوت درمانی می توان محوده شنوایی این بیماران را حفظ کرد تا بتوانند آن ها را تولید کنند.

درمان مشکلات پزشکی در افراد مبتلا به سندروم داون
نوزادان مبتلا به سندروم داون ممکن است با مشکلات خاصی مثل ناراحتی های قلبی مادرزادی، ابتلای سریع به بیماریهای عفونتی، مشکلات تنفسی و ناراحتی های گوارشی به دنیا بیایند.
مشکلات ذکر شده ممکن است تنها در بعضی از بیماران داون بروز پیدا کند. با این وجود با پیشرفت علم پزشکی این مشکلات نیز تا حد زیادی بهبود پیدا می کنند و افراد مبتلا به سندروم داون می توانند تا 50 الی 60 سال عمر کنند.

مشکلات ظاهری افراد مبتلا به سندروم داون
امروزه با استفاده از عمل جراحی زبان و صورت می توان شکل ظاهری افراد مبتلا به سندروم داون را تا حدی بهبود بخشید. استفاده از ویتامین ها و قرص ها نیز در حل این مشکل تا حدی تاثیر دارد. تغییر ظاهر زبان به تکلم بهتر آن ها نیز کمک می کند.

کاردرمانی افراد مبتلا به سندروم داون
کم توانی ذهنی مهم ترین مشکل افراد مبتلا به سندروم داون می باشد. ولی این مشکل با اقدامات درمانی تا حدی قابل بهبود است. با به کارگیری روش کار درمانی مهارت های اساسی کودک تا حد زیادی افزایش پیدا می کند. مهارت هایی مثل:
_مهارت‌های حسی
_مهارت‌های اجتماعی
_مهارت‌های خودیاری
_مهارت‌های حرکتی
_توانایی‌های زبانی و شناختی
_مهارت های بازی کردن
_مهارت های مربوط به مدرسه

مدرسه راهی برای درمان کودکان سندروم داون
مدرسه نقش بسیار مهمی در افزایش کیفیت زندگی کودکان داون دارد. کودکان در مدرسه مهارت های زندگی و نحوه تعاملات اجتماعی را یاد می گیرند. تحصیل در مدرسه باعث همزیستی فعال تر، دوستی و درک متقابل در آن ها می شود. از آن جا که سندروم داون با عقب ماندگی ذهنی تفاوت دارد، شایسته است که به این کودکان شانس تحصیل در مدارس عادی داده شود. چرا که این کودکان بسیار تقلید پذیر بوده و با قرار گرفتن در میان دیگر کودکان پیشرفت بیشتری خواهند داشت.

زندگی با مبتلایان به سندروم داون
مبتلایان به سندروم داون به دلیل مشکلات و ضعف جسمی شان نیازمند مراقبت و حمایت زیادی هستند. در صورتی که یکی از اعضای خانواده تان مبتلا به این بیماری است، بهتر است برای زندگی با مبتلایان به سندروم داون، درباره این بیماری و راه های مقابله با آن اطلاعات کسب کرده و با مشاوران متخصص در زمینه خانواده و کودک در ارتباط باشید.
امروزه امید به زندگی در افراد سندروم داون بسیار بالا رفته است تا جای که می توانند نزدیک به 50 تا 60 سال عمر کنند. با حمایت خانوادگی و اجتماعی می توان کیفیت زندگی آن ها را به حد زیادی افزایش داد و بهبود بخشید.