اضطراب جدایی در کودکان، بررسی این اختلال

کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی در مورد جدایی از خانه یا مراقبت کنندگان، اضطراب شدید و نامناسب دارند. کودکان مراحل رشدی را پشت سر می گذارند که خیلی از آنها در این مراحل، هنگام جدا شدن از مراقبت کنندگان خود مضطرب و سراسیمه می شوند. اما در اختلال اضطراب جدایی ، این هیجانات به مدت طولانی تر از آنچه متناسب با سن باشد ادامه می یابند. نشانه های اختلال اضطراب جدایی کلا بر ناراحتی هیجانی که موقعیت هایی را شامل می شود که در آنها از مراقبت کنندگان خود جدا می شوند، استوارند. حتی تصور جدایی موجب اضطراب شدید می شود. کودکان مبتلا به این اختلال در موقعیت هایی که از شخصیت های دلبسته ی خود جدا خواهند شد اجتناب می کنند. آنها قبل از موقعیت های روزمره، مانند زمانی که مراقبت کننده آنها برای رفتن به محل کار خانه را ترک می کنند، یا حتی قبل از به خواب رفتن هنگام شب، بی جهت ناراحت می شوند.امکان دارد آنها اصرار ورزند تا والد کنار آنها بماند تا به خواب روند یا تمنا کنند در تخت خواب والدین بخوابند که علت آن کابوس هایی است که جدایی را شامل می شوند. برخی از این کودکان از خوابیدن هنگام شب در خانه دوست یا رفتن به اردو یا مدرسه امتناع کنند. آنها وقتی جدا می شوند ، می ترسند اتفاق وحشتناکی برای خودشان یا والدینشان رخ دهد. کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی برای اجتناب از جدایی از نشانه های جسمانی مانند دل درد شکایت می کنند که مراقبت کننده را ملزم می کند کنار آنها بماند. آنها همچنین پر توقع، مزاحم و نیازمند توجه مداوم هستند. گاهی آنها به قدری به والد می چسبند که اجازه نمی دهند او از جلوی چشم آنها دور شود.
متخصصان همه گیر شناسی برآورد می کنند که ۴٫۱ در صد کودکان، اختلال اضطراب جدایی قابل تشخیص دارند و این اختلال در تقریبا یک سوم آنها تا بزرگسالی ادامه می بابد. افراد مبتلا به اختلال اضطراب جدایی همچنین بعدها بیشتر در معرض خطر ابتلا به اختلالات اضطرابی و خلقی دیگر ، مانند اختلال وحشت زدگی قرار دارند.
به نظر می رسد نشانه های اختلال اضطراب جدایی بسته به سن فرد تفاوت دارد.کودکان در دامنه سنی ۵ تا ۸ سال علائم بیشتری از کودکان ۹ تا ۱۲ سال نشان می دهند. کودکان خردسال می گویند کابوس های بیشتر و ناراحتی بیش از حد در اثر جدایی دارند. نوجوانا به احتمال بیشتری از نشانه های جسمانی خبر می دهند که اجازه ی رفتن به مدرسه را نمی دهند. برخی تحقیقات تفاوت های جنسی را بیان می دارند، به طوری که دخترها از فراوانی بیشتر اضطراب جدایی خبر می دهند، در حالیکه تحقیقات دیگر الگوی برابر اختلال اضطراب جدایی را نشان می دهند. والدین نشانه های کودک را متفاوت با خود او گزارش می دهند. کودکان معمولا ناراحتی های درونی خود را گزارش می دهند. در هر صورت متخصص بالینی باید هم دیدگاه کودک و هم دیدگاه والدین را در نظر بگیرد.

ملاک های تشخیصی DSM-5 برای اختلال اضطراب جدایی
A. ترس و اضطراب نا متناسب با رشد و بیش از اندازه درباره جدایی از کسانی که فرد به آنها دل بسته است، به صورتی که حداقل توسط سه مورد زیر مشخص می شود:
۱- ناراحتی بیش از حد مکرر هنگام پیش بینی یا تجربه کردن جدایی از خانه یا اشخاص دلبسته اصلی.
۲- نگرانی مداوم و بیش از حد در مورد از دست دادن اشخاص دلبسته اصلی یا درباره وارد شدن صدمه احتمالی به آنها مانند بیماری، جراحت، بلایا و یا مرگ.
۳- نگرانی مداوم و بیش از حد در مورد واقعه ناگوار (مثل گم شدن، مورد آدم ربایی قرار گرفتن، تصادف کردن، مریض شدن) که موجب جدایی از شخص دلبسته اصلی شود.
۴- اکراه یا امتناع مداوم از بیرون رفتن، دور شدن از خانه، رفتن به مدرسه، رفتن به محل کار، یا جای دیگر به علت ترس از جدایی.
۵- ترس یا بی میلی مداوم و بیش از حد در مورد تنها یا بدون اشخاص دلبسته اصلی در خانه یا محیط های دیگر ماندن.
۶- بی میلی یا امتناع مداوم در خوابیدن دور از خانه یا به خواب رفتن دور از شخص دلبسته اصلی.
۷- کابوس های مکرر که موضوع جدایی را در بر دارد.
۸- شکایت های مکرر از نشانه های جسمانی (مثل سر درد، دل درد، تهوع ، استفراغ) وقتی جدایی از اشخاص دلبسته اصلی روی می دهد یا انتظار می رود روی دهد.
B. این ترس، اضطراب یا اجتناب مداوم است. حداقل ۴ هفته در کودکان و نوجوانان و ۶ ماه یا بیشتر در بزرگسالان ادامه می یابد.
C. این اختلال، ناراحتی یا اختلال قابل ملاحظه بالینی در عملکرد اجتماعی ، تحصیلی، شغلی یا زمینه های مهم دیگر عملکرد ایجاد می کند.
D. این اختلال با اختلال روانی دیگر بهتر توجیه نمی شود، مانند امتناع از ترک کردن خانه به علت مقاومت بیش از حد در برابر تغییر در اختلال طیف اوتیسم، هذیان با توهمات جدایی مربوط به اختلالات روان پریشی، امتناع از بیرون رفتن بدون همراه قابل اعتماد در اختلال آگورافوبی، نگرانی ها درباره بیماری یا صدمه دیگر که برای افراد مهم دیگر روی دهند در اختلال اضطراب فراگیر، یا نگرانی ها درباره مبتلا بودن به یک بیماری در اختلال اضطراب بیماری.