درمورد تربیت کودکان، شش تا ده سالگی

بچه‌هایی که به سن مدرسه می‌رسند (سنین بین ۶ الی ۱۰ سال)، از رشد فیزیکی، عاطفی و عقلی برخوردارند. قدرت عضلانی آنها سریع رشد می‌کند. بسیاری از مهارتهای ورزشی را یاد می‌گیرند. روشهای تفکر آنها منطقی‌تر می‌شود و آنها را قادر به اتخاذ تصمیمات روشن تر می‌کند. با این وجود، آنها می‌توانند تنها برخی از جنبه‌های یک موقعیت را در نظر بگیرند، و هنوز هم به کمک والدین خود برای تصمیم گیری درست نیازمندند.

تکنیکهایی در مورد تربیت دانش‌‌آموزان
متخصصان بر این باورند که والدین باید به منظور آموزش دیسپلین به بچه‌های خود در خانه و مدرسه، حدود را برای آنها مشخص کنند. بسیاری از دانش‌آموزان ساعت ها مشغول بازی‌های آنلاین می‌شوند و چندین بار در روز غذاهای ناسالم می‌خورند. دلیل این امر آنست که والدین برای آنها مرزی تعریف نکرده‌اند. بنابراین، تعریف حدود برای تربیت کودکان مدرسه‌ای بسیار حائز اهمیت است. با این حال، والدین باید محدودیتهایی را برای آنها تعریف کنند که منطقی باشند. تنبیه برای شکستن قوانین باید به روشنی به آنها گوشزد شود. حتی می‌توانید کودکان را در تنظیم این فرایند شریک کنید. اینکار به آنها کمک می کند تا احساس کنند که نظرات آنها مورد احترام واقع شده است و رفتارهای خوب آنها مورد تقدیر قرار می‌گیرد. وقتی بچه های شما به اندازه کافی بزرگ شدند، می‌توانید به آنها اجازه دهید تا خود محدودیتها را برای خود تعریف کنند. به آنها بیاموزید که چگونه باید در مورد رفتارهای روزانه‌‌ قضاوت کنند. این یکی از بهترین نکته‌های تأدیب و تربیت کودکان در خانه و مدرسه است.
مثلا بچه ها باید بدانند که سرمیز شام با ظاهری مرتب و با دستهای شسته حاضر شوند. زمان غذا، هرچه دوست دارند بخورند و باید بدانند اگر سر میز شام و به موقع غذا نخورند، دیرتر غذایی برای خوردن نخواهند داشت.
مهمترین مسئله در مورد نحوه آموزش دیسپلین به بچه‌ها اینست که : والدین باید الگوی خوبی برای فرزندان خود باشند. رفتار روزمره شما تاثیرات بسیاری زیادی بر رفتار کودکان دارد. برای مثال، قرار دادن ظرف های کثیف در سینک، آویزان کردن کت در کمد هنگام برگشت به خانه، تشکر از دیگران به خاطر زحماتشان. این کارهای ساده به کودکان نشان می‌دهد که چه قوانینی را باید دنبال کنند.

تربیت کودکان مدرسه‌ای چالش‌های خود را دارد
به منظور تأدیب و تربیت دانش آموزان، والدین قوانین را تا جایی که ممکن است باید ساده تعریف کنند و از بیان جزئیات اجتناب کنند تا فرزندان بتوانند آنها را به آسانی خاطر بسپارند. با گوش دادن به نظرات بچه‌ها، آنها را در وضع قوانین مشارکت دهید. بگذارید افکار و احساسات خود را بیان کنند. با مهربانی در مورد آنچه باعث خوشحالی یا ناامیدی شان می‌شود، با آنها حرف بزنید. بر سر آنها فریاد نکشید و یا بلند صحبت نکنید. با این وجود، در صورت نیاز باید قاطع و مصمم باشید. فرزندان خود را بسمت رفتاری که مایلید از آنها ببینید، راهنمایی کنید. در راهنمایی‌های خود از جملات مثبت استفاده کنید. نگویید: "این چاقو را اینجا نگذار!" بگویید :"بهتر است این چاقو را در کشو بگذاری وگرنه ممکن است ناخودآگاه به خود آسیب بزنی."
به یاد داشته باشید، در این سنین پدر و مادر بزرگترین و جدی ترین الگو برای بچه ها هستند. باید در عین نشان دادن عشق و علاقه، قوانین و مقررات را به آنها گوشزد کنید.