رفتار والدین با کودکان، چقدر همدلی دارید؟

آیا شما هم در مواجهه با برخی بدرفتاری های فرزندتان ناخودآگاه، رفتار های کاملا غیر ارادی بروز می دهید ؟ داد میزنید، تحقیر می کنید(هیچی نمیشی ….)، سرزنش میکنید(مگه نگفتم…)، کتک میزنید، یا از تنبیه های مدرن مثل نشستن روی صندلی مخصوص یا فرستادن به مکانی دیگر مثل اتاق استفاده میکنید؟ اغلب ما رفتاری شبیه رفتار گذشته ی والدینمان با خودمان، را پیش میگیریم.
اما چند سوال مهم! آیا این روشهای تربیتی درست هستند؟ آیا این روشها و رفتارها در درازمدت باعث میشوند فرزندمان متوجه اشتباهش شده و کمتر این رفتار را انجام دهد؟ آیا این روشها عزت نفس فرزندمان را افزایش میدهد یا رنجش، تنفر، کینه و انتقام را در او دامن میزند و او را دچار احساس بی ارزشی و تنهایی و بدبختی میکنند؟ آیا خودتان نسبت به رفتار و عملکردتان احساس خوبی دارید؟ رفتار شما چه پیامی را به فرزندتان منتقل میکند؟ آِیا هدف شما هم انتقال همین پیام بود؟

درک می کنم
احتمالا با جواب دادن به این سوالات احساس بدی دارید اما کمی صبر کنید.
میدانم که هر پدر و مادری سعی در داشتن بهترین عملکرد را دارند. من نیز آرزو داشتم مطالب لازم را از ابتدای تولد کودکم میدانستم و به کار می بستم ….هیچ یک از ما بی نقص نیستیم. بهترین والدین هم میدانند که همیشه میتوان بهتر و موثرتر عمل کرد. خوشبختانه ارتباط با کودکان هرگز بن بست ندارد …
بیایید از همین امروز شروع کنیم ، ازهمین امروز تصمیم بگیریم احترام را سرلوحه رفتارمان با فرزندانمان قرار دهیم .احترام برای خودمان و فرزندانمان و تمام احتمالات نامحدودی که در تعاملات دو انسان کاملا متفاوت با افکار کاملا متفاوت ممکن است رخ دهد.
بیاییم تصمیم بگیریم تلاش کنیم کمتر نسبت به اعمال و افکار فرزندانمان واکنش( پاسخ ناآگاهانه ) نشان دهیم، قضاوت کنیم یا سرزنش کنیم و با رشد او ما نیز بر تعداد دفعات توجه به احساسات و نیازهای او بیفزاییم ….
بیایید تصمیم بگیریم آموزش ببینیم و رشد کنیم. در سال ۲۰۱۸ حتی آشپزی، کاملا علمی شده و یک رشته دانشگاهی است.
هیچ مهارت و موفقیتی بدون آموزش و یک شبه اتفاق نمی افتد.