درمان علائم یائسگی، یک روش درمانی جدید

نتایج مطالعات پژوهشگران ایرانی نشان داد که می‌توان از شاه‌انگبین یا غذای ملکه برای مقابله با علائم ناشی از یائسگی استفاده کرد.
محققان دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان دریافتند که استفاده روزانه از شاه‌انگبین (bee milk) در مقایسه با دارونماهای دیگر در مقابله با گُرگرفتگی در زنانی که یائسگی را تجربه می‌کنند، تاثیر ۴ برابری دارد.
شاه‌انگبین بعد از عسل مهمترین محصول زنبور عسل در کندو است که زنبورهای کارگر در سن ۳ روزگی تا ۱۲ روزگی خوداز مغز خود ترشح می‌کنند. به این ماده مقوی، مغذی و نیرو بخش ژل رویال، شیر زنبور عسل، ژله شاهانه، غذای ملکه و اکسیر جوانی نیز گفته می‌شود و به جرات می‌توان گفت که بیش از ۹۰درصد بیماری‌ها را می‌توان با مصرف آن درمان کرد.
یافته‌های این پژوهش پس از آن منتشر می‌شود که هفته گذشته محققان در مطالعه‌ای جدید از ارتباط میان درمان جایگزینی هورمون (HRT) که معمولا برای تسکین علائم ناشی از یائسگی در زنان مورد استفاده قرار می‌گیرد، با سرطان سینه پرده برداشتند.
۱۰۰ نفر از خانم‌های شرکت کننده در این مطالعه به مدت دو ماه روزانه یک کپسول شاه‌انگبین هزار میل استفاده و ۱۰۰ نفر دیگر در همین بازه زمانی یک دارونما مصرف کردند. همگی این خانم‌ها ۴۵ تا ۶۰ ساله بودند.
محققان سپس شدت علائم شرکت‌کنندگان در آزمایش را برمبنای ۱۱ مشکل شایع از قبیل گرگرفتگی، تحریک‌پذیری و مشکلات مثانه بررسی کرده و از صفر تا ۴۴ به آن‌ها امتیاز دادند.
در پایان این مطالعه شدت علائم خانم‌هایی که از شاه‌انگبین استفاده کرده بودند، نصف شده و به نمره ۱۹ رسید. اما در زنان گروه دیگر تغییر چندانی حاصل نشد و شدت علائم آن‌ها تنها تا ۳ نمره کاهش یافت.
در گزارش تیم ایرانی از این آزمایش آمده است: «یافته‌های به دست آمده نشان داد که استفاده روزانه از کپسول شاه انگبیین به مدت ۸ هفته در تسکین علائم یائسگی اثرگذار است. می‌توان نتیجه گرفت که شاه انگبین درمانی مکمل برای این علائم است که هیچ عارضه جانبی‌ هم ندارد.»
پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان در توضیح این که شاه انگبین چگونه علائم یائسگی را تسکین می‌دهد، این فرضیه را مطرح کردند که این ماده بدن را به تولید تستوسترون تحریک کرده که به بدن در تولید استروژن کمک می‌کند.
به گفته محققان، تایید اثرات این ماده بر علائم ناشی از یائسگی مستلزم انجام پژوهش‌های بیشتر در این باره است.
نتایج این مطالعه در مجله Complementary Therapies in Clinical Practice منتشر شده است