درمان سرطان پروستات، گزینه های روی میز

درمان سرطان پروستات به چه صورت می باشد؟ گزینه های درمان سرطان پروستات چه می باشد؟ گزینه های درمان سرطان پروستات زیادند و از آن جایی که بیماری سرطان پروستات یکی از شایع ترین بیماری ها در مردان است، سردرگمی و گیج شدن زیادی را به همراه دارد. در بررسی های زیر بعضی اطلاعات درباره­ی این گزینه ها وجود دارد اما این توضیح کاملی از این ها نیست. شما می توانید اطلاعات زیادی درباره ­ی گزینه های درمان سرطان پروستات را در دستورالعمل شیوه بالینی NCCN برای بیماران مبتلا به سرطان پروستات در سال ۲۰۱۷ پیدا کنید. برای آشنایی بیبشتر درباره درمان سرطان پروستات ادامه این مقاله را مطالعه نمایید.

گزینه های درمان سرطان پروستات
می توانید داده های پرس و جوی فیزیکی وب سایت سازمان ملی سرطان که اطلاعاتی را از سازمان اورولوژی آمریکا و انجمن سرطان آمریکا جمع آوری کرده است، مطالعه کنید. چندین نشانگر زیستی جدید در تلاش برای بهبود تصمیم گیری در مردان با توجه به مراقبت فعال است و برای مردان درمان شده، درمان کمکی یا درمان از بازگشت ایجاد شده است. این ها شامل Oncotype DX, prolaris & ELAvl ۱ می باشند.
توصیه های درمانی NCCN براساس طبقه بندی خطر از قرار زیر است:
- خطر خیلی کم: امید به زندگی < ۱۰ سال- مشاهدات
- امید به زندگی 10-20 سال- مراقبت فعال/ امید به زندگی > 20 سال- مراقبت فعال، EBRT، براکی تراپی یا RRPX
خطرکم: امید به زندگی < ۱۰ سال- مشاهدات/ امید به زندگی > ۱۰ سال- مراقبت فعال، EBRT، براکی تراپی یا RRPX
- خطر متوسط: امید به زندگی < 10 سال- مشاهدات، EBRT+/_ ADT (به مدت 4. 6 ماه)، براکی تراپی.
- امید به زندگی > ۱۰ سال- RPPX + تشریح غدد لنفاوی، EBRT , ADT ( به مدت ۴ تا ۶ ماه)، براکی تراپی.
- خطر زیاد: 2-3 سال، EPRT, ADT، براکی تراپی، ADT، RRPX در انتخاب فرد
- خطر خیلی زیاد: EPRT طولانی مدت، EBRT + براکی تراپی طولانی مدت، RRPX + تشریح غدد لنفاوی یا مشاهدات در بیماران انتخابی
درمان های پزشکی مرسوم برای درمان سرطان پروستات عبارت است از:
- مشاهدات
- مراقبت فعال
- جراحی (پروستاتکتومی ریشه ای، لاپاروسکوپی باز، روباتیک، پرینه)
- درمان اشعه ای (درمان پرتو خارجی و براکی تراپی)
- تمرکز درمانی از جمله کرایوتراپی
- درمان هورمونی
- شیمی درمانی
- ایمنی تراپی/ واکسین و دیگر درمان های مربوط
- استخوان درمانی (بیس فسفونات و دنوزوماب)
- رادیو دارویی (مواد رادیواکتیو به عنوان دارو استفاده می شود)
- تکنیک های تحقیقاتی از جمله وراء صوتی و موارد دیگر
مشاهدات و مراقبت فعال برای درمان سرطان پروستات
این دو گزینه باهم یکی نیستند. هر دو روش مشاهده و مراقبت فعال در تصمیم گیری مشترک در مورد معالجه سرطان و پیروی از سرطان به صورت دوره ای برای اینکه مشخص کند آیا پیشرفت وجود دارد، مشترک هستند. مشاهده با نظارت بر روی روند سرطان پروستات درگیر است که هدف آن درمان سرطان با مراقبت تسکین دهنده برای ایجاد علائم یا تغییر در معاینات جسمانی یا PSA است که نشان می دهد که علائم به زودی ایجاد می شوند. مشاهده تلاش برای درمان سرطان نمی کند بلکه تلاش می کند تا علائم پیشرفت سرطان را درمان کند. درمان مشاهده برای مردانی که دارای خطر کم سرطان پروستات هستند و امید به زندگی کمتر از ۱۰ سال دارند، مناسب است.
مراقبت فعال شامل نظارت فعال بر روند سرطان است که هدف آن مداخله و مداوای سرطان است اگر سرطان پیشرفت کرده باشد. مراقبت فعال برای مردانی که دارای خطر بسیار کم سرطان پروستات هستند و امید به زندگیشان کمتر از 20 سال است، مناسب است. سرطان زمانی پیشرفت می کند که بیوپسی تکرار شده نمره بالای گلسیون( 4 یا 5) را نشان دهد و یا سرطان در تعداد زیادی از بیوپسی ها پیدا شود یا میزان بالای هسته با بیوپسی قبلی مقایسه شود. دستورالعمل های NCCN برای سرطان پروستات موارد زیر را برای مراقبت فعال سرطان پروستات در نظر می گیرد:
- تست PSA باید بیشتر از هر ۶ ماه انجام شود مگر اینکه تغییرات بالینی از تست های مکرر حمایت کنند.
- تست DRE باید بیشتر از هر 12 ماه انجام نشود مگر اینکه تغییرات بالینی از معاینات مکرر حمایت کند.
- تکرار بیوپسی پروستات باید در ۶ ماه انجام شود اگر بیوپسی اولیه کمتر از ۱۰ هسته را از بین برده است یا یافته - های معاینات با نتایج بیوپسی مرتبط نباشد.
- تکرار بیوپسی باید به طور مکرر هر سال انجام شود تا پیشرفت سرطان را ارزیابی کند.
- اگر امید به زندگی فردی کمتر از ۱۰ سال باشد، سپس تکرار بیوپسی لازم نیست.
- اگر تست PSA بالا برود و بیوپسی منفی باشد، ام ار آی چند قطبی در نظر گرفته می شود.
مراقبت فعال ضررات و فوایدی دارد. فواید آن عبارت اند از: از درمان های غیر ضروری جلوگیری می کند و عوارض جانبی هر درمان را ممکن می کند. ضررات مراقبت فعال شامل خطر از دست رفتن فرصت برای شفاء، اگر به صورت مقدماتی دنبال شود خطر این بسیار کم است ، و نیاز برای بیوپسی پروستات دوره ای و عوارض جانبی بیوپسی پروستات می باشد. مشاهدات فواید و ضرراتی دارد. فواید آن این است که عوارض جانبی ممکن درمان را به تاخیر می اندازد یا از آن جلوگیری می کند. با این حال، خطر مشکل تکرر ادرار یا آسیب دیدگی استخوان قبل از درمان رخ می دهد.
همانطور که در ژورنال اورولوژی اروپا گزارش شده است، دکتر لو-یائو و همکارانش یک مطالعه گروهی مبتنی بر جمعیت را انجام دادند که شامل 31.137 بیمار تحت مراقبت پزشکی 65 ساله و مسن تر که مبتلا به سرطان پروستات موضعی در سال 1992-2009 بوده اند، می باشد کسانی که در ابتدا مدیریت محافظه کارانه ( هیچ جراحی، رادیوتراپی، کرایوتراپی یا درمان محدودیت آندروژن) را تا زمان مرگ یا 31 دسامبر سال 2009(مرگ و میر خاص برای سرطان پروستات) دریافت کردند، و 31 دسامبر سال 2011، برای تمام مرگ و میرها است و دریافتند که نتایج 15 ساله با مدیریت محافظه کارانه از تشخیص جدید T1c گلسیون 5-7 سرطان پروستات برای مردان 65 ساله یا مسن تر عالی است(15 سال خطر مرگ و میر سرطان پروستات به 5.7% رسید)، درحالی که در مردان با T1c گلسیون 8-10 ، سرطان پروستات خطر قابل توجهی برای مرگ و میر است(22%).

جراحی برای درمان سرطان پروستات
برداشتن کل غده پروستات و مجرای ادراری که در سراسر پروستات پیش رفته است و کیسه های کوچک مایع منی متصل شده به عنوان پروستاتکتومی ریشه ای تعریف می شود. روش های مختلفی برای انجام این عمل وجود دارد. نوع روش ممکن است با ترجیح جراح، جسم شما و شرایط پزشکی متفاوت باشد. به طور سنتی، پروستاتکتومی ریشه ای از طریق ایجاد برش انجام می شود که از زیر دکمه شکم (ناف) تا استخوان عاریه ای امتداد دارد یا از طریق ایجاد برش در زیر اسکروت( روش پرینه) انجام می شود. در تلاش برای کاهش عوارض این روش، روش های لاپاروسکوپی برای انجام یک پروستاتکتومی ریشه ای توسعه داده شده است. استفاده از روبات برای انجام لاپاروسکوپی پروستاتکتومی ریشه ای، روبات پروستاتکتومی ریشه ای، در حال حاضر یکی از متداول ترین روش ها برای انجام پروستاتکتومی ریشه ای است.
در مقایسه با پروستاتکتومی ریشه ای باز، پروستاتکتومی ریشه ای لاپاروسکوپی به کمک روبات، بعد از عمل با ناراحتی های کمتری همراه است و زودتر به فعالیت کامل برمی گردد، همچنین از دست دادن خون در طول عمل کمتر با نتایج بی اختیاری ادرار و عملکرد نعوظ مقایسه می شود. این روش برای کسانی که مبتلا به سرطان پروستات موضعی هستند که می توانند با جراحی کاملا آن را بردارند و کسانی که امید به زندگیشان 10 سال یا بیشتر است و هیچ منع مصرف پزشکی برای جراحی ندارند، مناسب است. در بعضی از مردان، براساس نمره گلسیون، PSA و نتایج رادیولوژیک غدد لنفاوی لگن آن ها شکاف می خورد.
غدد لنفاوی در لگن که مکانی رایج برای گسترش سرطان پروستات است، برداشته می شود. این عمل ممکن است در زمان پروستاتکتومی ریشه ای انجام شود و یا به صورت بسیار نادر در یک عمل جداگانه انجام شود. عوارض جانبی پروستاتکتومی ریشه ای تاثیر قابل توجهی بر روی کیفیت زندگی دارد. بنابراین، بسیار حیاتی است که قبل از جراحی با جراح خود درباره ی عوارض جانبی این عمل و همچنین درمان هایی که این عوارض جانبی را درمان کند، صحبت کنید.
اختلال در نعوظ یک عوارض جانبی از پروستاتکتومی ریشه ای است. خطر ایجاد اختلال در نعوظ بستگی به سن، عملکرد نعوظ قبل از عمل و نیاز به برداشتن یک، دو یا همه عصب های لگن در طول پروستاتکتومی ریشه ای دارد. رشته های عصب لگن در دو طرف پروستات، درست خارج از کپسول یا لبه بیرونی پروستات قرار دارد. رشته های عصب لگن در فرآیند نعوظ، توانایی داشتن برای نعوظ درگیر است. ناتوانی جنسی-یا ناتوانی در داشتن و پایداری نعوظ با کیفیت کافی برای نزدیکی موفقیت آمیز می تواند بعد از پروستاتکتومی ریشه ای ناشی از تروما، آسیب یا از بین رفتن رشته های عصب لگن اتفاق بیفتد. پروستاتکتومی ریشه ای عصب می تواند در افرادی که دارای خطر کم ابتلا به سرطان پروستات هستند، انجام شود. حتی بعد از پروستاتکتومی ریشه ای عصب ممکن است فرد مشکلات نعوظ گذرا مربوط به تروما را در طول عمل تجربه کند. متخصصان برای درمان اختلال نعوظ ممکن است درمان توانبخشی را توصیه کنند به این امید که به عصب کمک کنند تا بعد از عمل عملکرد خود را بهبود و سرعت ببخشد.
بی اختیاری ادرار یکی دیگر از خطرات بعد از پروستاتکتومی ریشه ای است. در این عمل بخش مجرایی که از سراسر غده پروستات عبور می کند، برداشته می شود. در طول این عمل، مجرا به مثانه دوخته می شود. وقتی غده پروستات برداشته می شود، برخی از ترومای اسفنکتر اطراف مجرای از نشت ادرار جلوگیری می کنند. مانند خطر بروز مشکلات نعوظ، خطر بی اختیاری ادرار ممکن است با وضعیت شما قبل از جراحی متفاوت باشد، خواه شما جراحی قبلی برای پروستات خود انجام داده باشید یا خیر، عمکلرد ماهیچه اسفنکتر شما قبل از عمل بهتر کار می کنند. هم عملکرد نعوظ و هم بی اختیاری ادرار قابل درمان است. درمان هر دو ممکن است از طریق اقدامات پزشکی با جراحی باشد.
شما باید قبل از جراحی با جراح خود درباره ی چنین خطرات و درمان آن بحث کنید. دیگر خطرات ناشی از عمل پروستاتکتومی ریشه شامل عفونت، خونریزی، ناراحتی و لخته شدن خون(ترومبوز وریدی عمقی DVT) و به ندرت مرگ می باشد. برای جلوگیری از DVT ممکن است از شما خواسته شود که دستگاه های فشرده سازی خاصی را روی پاهای خود قرار دهید یا از یک نازک کننده خون استفاده کنید. پروستاتکتومی ریشه ای به ندرت به عنوان یک روش نجات بعد از انجام سایر درمان های اولیه مانند پرتو درمانی که با شکست مواجه می شود، انجام می گیرد. خطر عوارض آن شامل اختلال نعوظ، بی اختیاری، خونریزی و تنگی مجرا است.

پرتو درمانی برای درمان سرطان پروستات
پرتو درمانی مانند جراحی درمانی یک روش درمانی بالقوه است که از پرتو درمانی برای کشتن سلول های سرطان استفاده می شود. پرتودرمانی می تواند از طریق پرتو درمانی خارجی (EBRT) یا قرار دادن رادیواکتیو در پروستات انجام شود( براکی تراپی پروستات).
EBRT
یک دستگاه اشعه ایکس با استفاده از پرتوی انرژی کم از بخش های بدن عکس می گیرد. دستگاه های پرتو درمانی پرتوهای پر انرژی­ای را قرار می دهند که می تواند بسیار دقیق متمرکز شود تا درمان در مکان انجام شود. پرتو سرطان را نمی سوزاند اما به سلول های DNA آسیب می رساند که باعث می شود سلول های سرطانی بمیرند. این روند بعد از انجام اقدامات پرتو درمانی ممکن است مدتی طول بکشد. اشعه به طور مستقیم از طریق بافت در EBRT عبور می کند. استفاده از پرتو درمانی امروزه انرژی کمی به بافت های طبیعی می دهد. فقط از آن ها عبور می کند. بعضی از انرژی ها توانایی این را دارند که بر روی ناحیه ای که غده پروستات حاوی سرطان است، متمرکز شود. این روند آسیب به بافت های سالم را به حداقل می رساند. EBRT را می توان به روش های مختلفی از ۳D CRT, IMRT و سایر موارد استفاده کرد.
در درمان های کوتاه مدت، EBRT 5 روز در هفته درطی چندین هفته انجام می شود. زمانی که پرتو با این روش در بدن باقی نمی ماند، تاثیر روزانه کسری تجمعی است. اشکال جدید EBRT که از ماشین آلاتی به نام Cyberknife استفاده می کند اجازه می دهد که درمان در دوره های کوتاه تر کامل شود. تکنیک محبوب اخیر EBRT به پرتو اشعه پروتون نام دارد که از لحاظ نظری می تواند از نزدیک به منطقه قابل درمان متمرکز شود. پرتو درمانی اشعه پروتون بسیار گران است.
عوارض جانبی آن به جز افزایش بروز عوارض جانبی دستگاه گوارش در بقیه موارد همانند عوارض جانبی پرتو درمانی استاندارد است. مطالعات انجام شده برای مقایسه اثربخشی و نتایج کلی پرتو درمانی معمولی در مقابل پرتو درمانی پروتون هنوز کامل نشده است. پرتو درمانی غده پروستات با روش اشعه خارجی ممکن است باعث خستگی، سوزش مثانه یا رکتوم شود. بعضی ممکن است تکرر ادرار یا مدفوع و خون در ادرار یا مدفوع را تجربه کند.
این اثرات معمولا موقتی هستند اما بعد از اینکه درمان به پایان رسید، ممکن است عود کند یا ادامه دار باشد. پرتو به بافت های مجاور آسیب می زند و این باعث ایجاد سوزش در پوست و ریزش موی موضعی می شود. بعد از پرتو درمانی، ناتوانی جنسی اتفاق می افتد که به دلیل تاثیر بر روی بافت های طبیعی که شامل عصب مجاور پروستات می شود؛ است. پرتو درمانی هم می تواند به تنهایی انجام شود و هم می تواند با درمان هورمونی ترکیب شود که می تواند غده پروستات را کوچک کند و از این طریق اندازه منطقه قابل درمان را کاهش دهد. دستورالعمل های NCCN توصیه می کند که بیماران با خطر بالا و خطر خیلی بالا مبتلا به سرطان پروستات هورمون درمانی همزمان و کمکی را (ADT) به مدت 2تا 3 سال دریافت کنند اگر سلامت عمومی بیمار اجازه دهد و بیماران با خطر متوسط ابتلا به سرطان پروستات باید به مدت 4 تا 6 ماه هورمون درمانی همزمان/کمکی را دریافت کنند.
پرتو غدد لنفاوی لگن ممکن است برای بیماران مبتلا به خطر بالا و خطر خیلی بالا ابتلا به سرطان در نظر گرفته شود. بیماران با خطر کم ابتلا به سرطان پروستات نباید ADT یا پرتو غدد لنفاوی را انجام دهند. EBRT برای مردانی که داوطلب پروستاتکتومی ریشه ای هستند، و تمایلی به انجام جراحی ندارند و یا داوطلب ایده آل برای جراحی نیستند، مناسب است. EBRT همچنین ممکن است برای درمان مکرر سرطان پروستات که در بستر پروستات قرار دارد( جایی که پروستات قبل از عمل جراحی از آن خارج شده است) استفاده می شود. این همچنین برای درمان جابجایی استخوان( گسترش سرطان به استخوان) برای کاهش درد یا فشار سرطان بر روی ساختارهای مهم مانند نخاع، استفاده می شود. براکی تراپی به استفاده از منابع اشعه اشاره می کند- گاهی به بذرهای که در غده پروستات قرار می گیرد، اشاره می کند. براکی تراپی با استفاده از تکنیک درجه دوز کم LDR و درجه دوز بالا HDR انجام می شود.
در LDR براکی تراپی، انواع بذرهای رادیو اکتیو فقط نوعی از اشعه را نشان می دهد که از بین بافت ها خیلی دور نمی شوند و به طور دائم در غده پروستات کاشته می شوند. براکی تراپی HDR با قرار دادن موقتی بذرهای مختلف یا منابع که مقدار زیادی از اشعه های نافدتر را تخلیه می کند، کار می کند. این بذرها مقدار زیادی از اشعه ها را در مدت زمان طولانی به کار می برند و نمی توانند در بدن باقی بمانند. این منابع از طریق جراحی کاشت ایمپلنت در غده پروستات قرار می گیرد.
منابع HDR طی چند روز به همراه لوله ها برداشته می شوند. در براکی تراپی HDR، بذرها در اتاق عمل با استفاده از تصویرهای راهنمایی گذاشته می شود تا مطمئن شوند که بذرها در جای درست قرار گرفته اند-ممکن است ۴۰ تا ۱۰۰ بذر قرار داده شود. با LDR، شما کمی بعد از به هوش آمدند به خانه بر می گردید. در HDR، باید چند روز در بیمارستان بمانید. اگر غده پروستات بزرگ باشد، از هورمون درمانی برای کوچک کردن غده پروستات قبل از براکی تراپی استفاده می شود.
براکی تراپی همچنین می تواند با اشعه پرتو خارجی برای افزایش دوز پرتو درمانی برای غده پروستات ترکیب شود. براکی تراپی می تواند باعث ایجاد خون در ادرار یا مدفوع شود. به دلیل تورم غده پروستات، ممکن است احساس یبوست داشته باشید. بعضی از افراد ممکن است مشکلاتی در مجرای ادراری به نام احتباس ادرار که مربوط به تورم غده پروستات است را تجربه کنند که ممکن است نیاز باشد به مدت کوتاهی سوند وصل شود. این همچنین می تواند به شما این احساس را بدهد که می خواهید بیشتر از معمول روده خود را حرکت دهید. ممکن است مشکلات طولانی مدت با سوزش راست روده، مشکل در ادرار کردن به دلیل تشکیل بافت اسکار و حتی ناتوانی جنسی با تاخیر داشته باشید. دستورالعمل های NCCN نسخه 2.2017 نشان می دهد که براکی تراپی می تواند به عنوان درمان واحد(مونوتراپی) در بیمارانی که خطر کم ابتلا به سرطان پروستات را دارند،
استفاده شود و افراد با حجم کم از خطر متوسط ابتلا به سرطان را انتخاب کند. خطر متوسط ابتلا به سرطان می تواند با ترکیبی از براکی تراپی و EBRT به مدت ۶تا ۴ ماه از هورمون درمانی همزمان و کمکی درمان شود. بیماران با خطر بالای ابتلا به سرطان می توانند با ترکیبی از EBRT و براکی تراپی ۲ تا ۳ سال از هورمون درمانی همزمان و کمکی درمان شود. بیماران که پروستات بسیار بزرگ یا بسیار کوچک دارند، کسانی که علائم انسداد خروج مثانه دارند یا افرادی که ترنسرتال ادراری پروستات (TUPR) را قطع کرده اند، درمان آن ها بسیار مشکل است و خطر بیشتری برای عوارض جانبی دارند. براکی تراپی می تواند به عنوان درمان نجات برای سرطان پروستات عود شده یا ادامه دار بعد از درمان پرتو اشعه خارجی(EBRT) استفاده شود. خطر عوارض جانبی زمانی که از نجات درمان استفاده می شود، بیشتر است.

کانون درمانی برای درمان سرطان پروستات
تمرکز درمانی شامل فرسایش پروستات در داخل پروستات با حفظ بافت سالم اطراف آن است. تعدادی از تمرکز درمانی مورد بررسی قرار گرفته است، و با توجه به داده­های محدود در بسیاری از این روش های درمانی، نمی توان مقایسه اثربخشی هر یک از این روش های درمانی را انجام داد. تمرکز درمانی که مورد بررسی قرار می گیرد شامل کرایوتراپی، وراء صوتی با تمرکز بالا، فرسایش با لیزر، فتودینامیک درمانی، الکتروپورشن غیر قابل برگشت، فرسایش رادیو اکتیو و تمرکز براکی تراپی است. از آنجایی که بسیاری از این موارد تجربی تلقی می شوند، فقط کرایوتراپی به طور خلاصه بررسی خواهد شد.

کرایوتراپی ( جراحی کرایو، فرایش کرایو) برای درمان سرطان پروستات
کرایو تراپی یک روش درمانی با حداقل تهاجم است که با انجماد موضعی به بافت آسیب می رساند. بعد از عدم موفقیت پرتودرمانی، کرایو تراپی بیشتر به عنوان درمان نجات استفاده می شود. بیمار سرپایی، سوزن های توخالی از طریق پرینه( فضای بین کیسه اسکروتوم و مقعد) در پروستات تحت راهنمایی تصویر قرار می گیرند. گازی که از طریق سوزن وارد می شود، پروستات را منجمد می کند. مایع گرمی که در همان زمان از طریق مجرای ادراری عبور می کند از آن محافظت می کند.
سوزن ها بعد از عمل برداشته می شوند. اگرچه برای کنترل موضعی سرطان در غده پروستات بسیار موثر است، عوارض جانبی آن قابل توجه است و شامل درد و ناتوانی در ادرار می باشد. اثرات بالقوه طولانی مدت شامل آسیب بافت در ناحیه ای که سوزن وارد شده، ناتوانی جنسی و بی اختیاری می باشد. کرایوتراپی در حال حاضر به عنوان یک درمان اصلی برای مدیریت سرطان پروستات توصیه نمی شود.

هورمون درمانی برای درمان سرطان پروستات
سرطان پروستات بسیار حساس و وابسته به سطح هورمون تستوسترون مردان است که باعث رشد سلول های سرطانی در کلیه با اشکال بسیار بالا یا ضعیف قابل تمایز می شود. تستوسترون متعلق به خانواده ای از هورمون ها به نام آندروژن است و امروزه خط مقدم درمان هورمونی برای سرطان پیشرفته و متاستاز سرطان پروستات درمان محرومیت آندروژن (ADT) نام دارد. در گذشته، این کار با عمل جراحی به نام ارکیکتومی دو طرفه انجام می شد.
در این روش، بیضه ها برداشته می شوند. امروزه، پزشکان می توانند عملکرد بیضه ها را به صورت کنترلی مسدود و اغلب با داروهایی که از تولید تستوسترون در بیضه ها جلوگیری می کند، برگشت پذیر کنند.(کاستراسیون پزشکی). این عوامل می توانند منجر به کوچک شدن غده پروستات شوند، می تواند غده های سرطانی پروستات را تا چندین سال متوقف کند و می تواند درد سرطان پروستات را که گسترش یافته یا در استخوان ها جابجا شده را با کوچک کردن سرطان تسکین دهد.
استفاده از ADT درمانی را ایجاد نمی کند. با گذشت زمان، سلول های سرطانی علی رغم کمبود هورمون ها( مقاوت در برابر کاسترات) توانایی رشد پیدا می کنند. شکل دیگری از درمان هورمونی استفاده از مسدود کننده های گیرنده آندروژن است.، این داروها مانع اتصال تستوسترون به سلول های سرطانی می شود و به داخل سلول ها جذب می شوند که به بقا و رشد سلول کمک می کند. امروزه درمان هورمونی در درجه اول در درمان سرطان پروستات به صورت موضعی پیشرفته یا متاسیتیک(جابجایی) استفاده می شود.
ممکن است در همراهی با روش های درمانی اولیه(جراحی و پرتودرمانی) برای کوچک کردن سرطان/پروستات مورد استفاده قرار گیرد تا احتمال بهبودی درمان، درمان نوآویو و پرتو درمانی را برای چند سال بعد از درمان افزایش دهد(درمان کمکی). با این حال، نقش اصلی ADT در درمان سرطان پروستات گسترده و متاستیک است. اگر چه این درمان شفابخشی برای آن شرایط نیست، اما می تواند علائم را کاهش دهد و رشد سرطان را برای طولانی شدن زندگی آرام کند. امروزه داروهایی که تولید تستوسترون را در بیضه ها مسدود می کند عبارت اند از:
آگونیست های LH-RH
لوپرولید(لوپرون)، گورزلین(زولادکس)، هیسترلین( سوپرلین لا) و تریپتورلین (ترلستار) نمونه هایی از این داروها هستند. این ها با تزریق به داخل عضله یا زیر پوست در فواصل مختلف حداقل 1 ماه یا بیشتر انجام می شود.
آگونیست های LH-RH
دگارلیکس (فیرماگون) ماهانه به زیر پوست تزریق می شود.
گزینه های دیگر هورمون درمانی عبارت اند از:
استروژن
این هورمون زنانه در معالجه سرطان پروستات مورد استفاده قرار می گیرد زیرا این امر منجر به کاستراسیون پزشکی می شود. مکانیسم عمل آن تحت مطالعه است، و این با خطر بالای حمله قلبی و لخته شدن خون زمانی که در دوز بالا استفاده شود همراه است. استفاده از دوز بالا، تکرار استفاده از آن را به ویژه در درمان خط مقدم کاهش می دهد. عوارض جانبی دیگر شامل بزرگ شدن/درد پستان است. استروژن و داروهای مرتبط ممکن است هنوز در درمان سرطان متاستاتیک در افراد انتخابی نقش داشته باشد.
مهار کننده های سنتز آندروژن آدرنال
غدد آدرنال، یک جفت غده کوچک است که بالای کلیه ها قرار دارند و مقدار کمی تستوسترون را تولید می کنند. افراد مبتلا به ADT سنتی، بیضه آن ها برای تولید تستوسترون سر کوب شده است اما ممکن است که تستوسترون از غدد آدرنال تولید شود. افراد با ADT که رشد سرطان پروستات در آن ها ادامه دارد، استفاده از مهارکننده سنتز آندروژن آدرنال مفید است. این گروه شامل داروهایی به نام کتوکونازول است که در درجه اول برای درمان عفونت های قارچی تولید شده است، اما نشان داده شده است که در درمان سرطان پروستات موثر است. اخیرا، ماده ای به نام آبیراترون استات (زیتیگا) گسترش یافته است.
این اثر مشابهی بر روی سنتز آندروژن دارد اما نسبت به ماده قدیمی به نام کتوکونازول (نیزورال) قوی تر است و عوارض جانبی کمتری دارد. استفاده از زیتیگا در ترکیب با پردنیزولیون برای افراد دارای نقص ADT سنتی و افرادی که مبتلا به سرطان پروستات مقاوم در برابر کاسترات در نظر گرفته شده است. عوارض جانبی شایع زیتیگا شامل خستگی، کمردرد و درد مفاصل، ورم محیطی و اسهال، حالت تهوع، یبوست و سطح پتاسیم پایین می باشد. فشار خون، آزمایش کبد، پتاسیم و سطح فسفات باید هنگام استفاده از زیتیگا به طور منظم کنترل شود.
استروئیدها
این عوامل از جمله پردنیزون ممکن است اثرات هورمونی مفیدی در درمان سرطان پروستات داشته باشند از جمله کاهش تولید آندروژن توسط غدد آدرنال. آن ها اغلب احساس بهتری در بیمار ایجاد می کنند اما عوارض جانبی بسیاری مانند ایجاد یا بدتر شدن دیابت، احتباس مایعات، تشکیل آب مروارید، افزایش وزن و پوکی استخوان را به همراه دارد.
عاملی که تبدیل تستوسترون به متابولیت را مسدود می کند
فیناسترید (پروسکار) و دوتاسترید (آودارت) مورد تایید سازمان دارو و غذا برای درمان سرطان پروستات نیستند، با این حال، آن ها با جلوگیری از تبدیل تستوسترون به متابولیت فعال به نام دی هیدروتستوسترون) در درمان سرطان پروستات (بدون برچسب) مورد استفاده قرار گرفته اند. این داروها اغلب برای علائم بزرگ شدن پروستات در مردان فاقد سرطان پروستات مورد استفاده قرار می گیرد و به نظر می رسد خطر توسعه سرطان را کاهش می دهد. عوارض جانبی آن ها محدود است. آن ها در ترکیب با دیگر عوامل برای انسداد آندروژن استفاده می شود. استفاده این داروها برای مردانی که مبتلا به سرطان پروستات هستند مورد تایید نیست. با پزشک و خدمات دهنده بیمه تان مشورت کنید تا مطمئن شوید که استفاده آن ها از نظر پزشکی مناسب بوده و تحت پوشش بیمه قرار می گیرد.

مصرف دارو برای درمان سرطان پروستات
داروهایی که فعالیت تستوسترون را با مسدود کننده گیرنده آندروژن جهت درمان سرطان پروستات مسدود می کند :
- flutamide یا Eulexin
- bicalutamide یا casodex
- nilutamide یا nilandron
- حتی موثر ترین دارو به نام آنزالوتامید (X tandi)
ایکس تاندی فقط در افراد مبتلا به سرطان پروستات مقاوم در برابر کاسترات (سرطان پروستات که به صورت سنتی مقاوم ADT نیست) و آن هایی که با یا بدون متاستاز هستند. ایکس تاندی نسبت به دیگر مسدود کننده های گیرنده آندروژن متفاوت است زیرا دارای سه مکانیسم عملکرد است: 1. از اتصال آندروژن(تستوسترون) به گیرنده آندروژن جلوگیری می کند. 2. مانع حرکت گیرنده آندروژن به ناحیه مرکزی(هسته) سلول می شود و 3. مانع از اتصال گیرنده آندروژن به DNA و تحریک رشد می شود. شایع ترین عوارض جانبی ایکس تاندی شامل خستگی، درد کمر، کاهش اشتها، یبوست، ورم مفاصل، گر گرفتگی، عفونت دستگاه تنفسی فوقانی، تورم پاها، تنگی نفس با فشار، سردرد، فشار خون بالا، سرگیجه و کاهش وزن می باشد.
معمولی ترین عوارض تشنج و سندروم انسفالوپاتی برگشت پذیر، سردرد، بی حالی، گیجی و کوری است که ممکن است اتفاق بیفتد. مسدود کننده گیرنده آندروژن جدیدتر با مکانیسم مشابه با ایکس تاندی، آپالوتامید(ارلادا) برای استفاده در مردان مبتلا به سرطان پروستات مقاوم در برابر کاستراسیون غیر متاستاتیک نشان داده شده است. هر دو عمل جراحی و کاستراسیون درمانی منجر به ناتوانی جنسی می شوند. آن ها همچنین می توانند با مرور زمان منجر به گر گرفتی، خستگی، کم خونی و نازک شدن استخوان(پوکی استخوان) شوند. این داروها به صورت جداگانه داده می شود و یا با مسدود کننده گیرنده آندروژن که به آن انسداد آندروژن ترکیبی می گویند، ترکیب می شود.

شیمی درمانی برای درمان سرطان پروستات
شیمی درمانی یا شیمی برای سرطان پروستات شامل استفاده از داروهایی است که هم به صورت قرص یا تزریق با رگ ها است که می تواند رشد سلول های سرطانی متاستاتیک را بکشد یا به حداقل برساند. در حال حاضر، این هیچ نقشی در معالجه سرطان در مراحل اولیه ندارد مگر اینکه به عنوان بخشی از کارآزمایی های بالینی/مطالعات تحقیقاتی استفاده شود. استفاده از شیمی درمانی در سرطان متاستاتیک پروستات یک روش درمانی شفاء بخش نیست، اما می تواند علائم سرطان پروستات را تسکین دهد و می تواند عمر را طولانی کند. معمولا در تنظیم CRPC، مقاومت سرطان پروستات در برابر کاستراسیون استفاده می شود.
داروهای شیمی درمانی به روش های مختلفی کار می کنند. این داروها ممکن است به DNA سلول های سرطانی آسیب برساند یا در توانایی سلول ها برای تقسیم اختلال ایجاد کند. این اثرات می تواند باعث مرگ سلول ها شود. همه سلول های سرطان پروستات به این داروها حساس نیستند اما بیشتر آن ها حساسند. اگر بیشتر سلول ها در برابر رشد و تقسیم بمیرند و از بین بروند، تومور( توده های کوچک سلول های سرطانی) کوچک خواهد شد. از آنجایی که بیشتر بافت های طبیعی بدن برای رشد و میتوز از همین الگو استفاده می کنند، این داروها به دلیل اثرات آن ها بر روی بافت های طبیعی عوارض جانبی زیادی دارند. داروهای شیمی درمانی فعال برای درمان سرطان پروستات عبارت است از:
- تاکسوتر (Docetaxel):
- گزینه اول برای شیمی درمانی
کاربازیتاکسل (جوتانا)
گزینه ای برای کسی است که دوکتاسل را پس می زند.
میتوکسانترون (نووانترو)
اگرچه به طور سنتی این داروها برای آقایان مبتلا به سرطان پروستات مقاوم در برابر کاسترات توصیه می شود اما NCCN استفاده از دوکتاسل را در ترکیب با ADT و EBRT در مردانی که خطر زیاد یا بسیار زیاد برای ابتلا به سرطان پروستات را دارند، توصیه می کند. وقتی این داروها به بیمارانی که ابتلا به سرطان هستند داده می شود، درد آن ها را کم می کند وتومورها را کوچک می کند. بیمارانی که به این داروها پاسخ می دهند اغلب بیشتر از کسانی که به این داروها واکنش نشان نمی دهند، زندگی می کنند.

ایمنی درمانی و واکسینه درمانی برای درمان سرطان پروستات
سیستم ایمنی بدن با هدفمند کردن عفونت ها یا حمله و کشتن سلول های که سرطانی نیستند یا مال ما نیستند، کار می کنند. سیستم ایمن بدن با استفاده از آنتی بادی ها و سلول هایی که لنفوسیت های T نام دارند، سعی می کنند که مشکلات تهاجمی را از بین ببرند. در موارد سرطان سیستم ایمنی به دلایل زیادی تلاش می کند که مشکل را کنترل کند. به نظر می رسد سرطان اغلب سیستم ایمنی بدن را کاهش می دهد یا آن را تحت الشعاع قرار می دهد. روش های درمانی ایمنی (ایمونوتراپی) سعی در تقویت توانایی سیستم ایمنی بدن دارند. پروونج (sipuleucel T) یکی از اشکال درمان ایمنی است، واکسینه درمانی برای درمان سرطان پروستات که متاستاز شده است، مورد استفاده قرار می گیرد. این برای بیمارانی که سرطانشان به هورمون درمانی پاسخ نمی دهد و کسانی که دارای هیچ علائمی نیستند یا علائم کمی دارند، مناسب است.
این بیماران ممکن است سطح بالایی از PSA را بعد از هورمون درمانی قبلی که برای مدت طولانی کاهش PSA را نگه داشته اند، نشان دهد. پیشگیری درمانی شامل گرفتن برخی از سلول های خونی شما و رشد آن ها در خارج از بدن در صورت حضور ماده ای که مخصوص سرطان پروستات است، می باشد. سلول ها سپس با تزریق آن ها به جریان خون به شما بازگردانده می شوند. این سلول ها می توانند به سلول های سرطان پروستات حمله کنند و می تواند به برنامه ریزی سلول های خونی دیگر کمک کند تا همان کار را انجام دهند. چنین درمانی باعث ایجاد عوارض جانبی از جمله لرز خفیف تا متوسط، تب و سردرد می باشد و می تواند بقا را تا چند ماه طولانی کند.

درمان سرطان پروستات مبتنی بر استخوان
سلامت استخوان یک جزء اساسی در درمان سرطان پروستات است. خود این بیماری و همچنین درمان این بیماری با درمان کمبود آندروژن می تواند تاثیر به سزایی بر روی سلامت استخوان ها بگذارد. چندین روش درمانی مبتنی بر استخوان تایید شده است.

بیس فسفونات برای درمان سرطان پروستات
بیس فسفونات ها گروهی از داروها هستند که برای معالجه چندین بیماری از جمله پوکی استخوان مورد استفاده قرار می گیرد. آن ها همچنین می توانند سطح بالای کلسیم را درافراد مبتلا به سرطان کاهش دهند. آن ها با تاثیر سلول هایی به نام استئوکلاست در استخوان ها، برای از بین بردن استخوان ها کار می کنند. این داروها مرگ پوکی استخوان را تحریک می کند. در سرطان پروستات، آن ها بر دوره وقایع مبتنی بر اسکلت از جمله کاهش درد در استخوان ها، و تاخیر در پیشرفت متاستازهای استخوانی از جمله مشکلاتی مانند بروز شکستگی ( شکستگی استخوان) تاثیر می گذارند. زمانی که بیس فسفونات می تواند بر رشد سلول های پروستات در آزمایشگاه تاثیر بگذارد، آن ها به عنوان یک داروی هدفمند با عملکرد مستقیم مانند شیمی درمانی یا هورمون درمانی درنظر گرفته نمی شود. همچنین نشان داده نشده است که از بروز متاستازهای استخوان در بیماران مبتلا به سرطان پروستات جلوگیری می کند.
با این وجود، آن ها بخش مهمی از درمان سرطان پروستات در بیماران با متاستازهای استخوانی هستند. قوی ترین بیس فسفونات ها اسید زولدرونیک (زومتا) نام دارد که به صورت داخل وریدی داده می شود. عوارض جانبی آن در درجه اول واکنش به تزریق دارو است. دوز زومتا باید تنظیم شود اگر در آزمایش خون بیمار علائم وخیم عملکرد کلیه دیده شود. علاوه بر این، استفاده از آن می تواند بیمار را در شرایط جدی دندانپزشکی از جمله آنچه که به آن استئوکنروز فک گفته می شود، قرار دهد که می تواند منجر به شکسته شدن استخوان فک بعد از برداشتن دندان شود. توصیه می شود که شما به دندانپزشک مراجعه کنید و اقدامات دندانپزشکی لازم را قبل از شروع بیس فسفونات انجام دهید.

درمان آنتی بادی مونوکلونال برای درمان سرطان پروستات
دنوسوماب(ایکسجوا)یک آنتی بادی مونوکلونال است که کار پوکی استخوان ها را به روشی متفاوت از بیس فسفونات ها مهار می کند. این دارو پروتئینی را که استئوکلاست ها برای از بین بردن استخوان تشخیص می دهند را مهار می کند. این دارو به عنوان درمانی برای کلیه شرایطی که در آن از بیس فسفونات ها استفاده می شود، مفید است. از آن جایی که این آنتی بادی با فاصله از راه تزریق به زیر پوست می رود، از عوارض جانبی بهتری نسبت به بیس فسفونات برخوردار است. اگر عملکرد کلیه اختلال داشته باشد، نیاز به تنظیم دوز ندارد. می تواند باعث پوکی استخوان فک شود. این یک دارو مهم و جدید در درمان متاستاز های استخوانی در بیماران مبتلا به سرطان پروستات محسوب می شود. در برخی مطالعات به نظر می رسد که این نسبت به زومتا در تاخیر شروع اولیه حوادث مربوط به اسکلت در بیماران مبتلا به متاستازهای استخوانی موثرتر است.

رادیو دارویی برای درمان سرطان پروستات
سالهاست که استفاده از موادی که رادیواکیتو هستند به عنوان درمانی برای متاستازهای استخوانی (درمان سرطان پروستات) مورد آزمایش قرار گرفته است. در گذشته از استرانسیوم ۸۹ و ساماریوم ۱۵۳ استفاده می شده است. آن ها درد را در بیماران مبتلا به سرطان پروستات با متاستازهای استخوانی کاهش می دهند اما عمر آن ها را طولانی نمی کنند. این داروها در بیمارانی که آن ها را دریافت می کنند، سطح سلول های سالم خون را پایین می آورند. اخیرا، استفاده از نوعی رادیوم به نام را ۲۲۳ (ایکسفیگو) در بیمارانی که مبتلا به سرطان پروستات با متاستازهای استخوانی هستند و به سایر اندام های دیگر سرایت نکرده است، تایید شده است. رادیوم مانند کلسیم است و به استخوان ها جایی که به صورت موضعی فعالیت می کند، مهاجرت می کند. به عنوان یک پرتاب کننده آلفا، تابش رادیوم در بدن به اندازه کافی نمی تابد تا به بافت های سالم آسیب برساند. برخلاف بیس فسفونات، استفاده از این ماده درد را کاهش می دهد و می تواند بقا را طولانی کند. این با تزریق داخل ورید تجویز می شود. این می تواند باعث تهوع، اسهال و کم خونی شود.
سرطان پروستات مقاوم در برابر کاسترات (CRPC) و سرطان پروستات متاستاتیک مقاوم در برابر کاسترات (MCRPC)
اگر فردی مبتلا به سرطان پروستات پیشرفته با متاستازهای بر روی ADT باشد، بیمار ذکر شده مبتلا به سرطان پروستات متاستاتیک مقاوم در برابر کاسترات است. فرد باید سطح تستوسترون سرم را به دست آورد تا اطمینان حاصل کند که این درسطح کاسترات است( در هنگام ADT ۵۰ باشد، این نشان می دهد که منابع پیشرفت دارای محرومیت آندروژن ناکافی است و ADT جایگزین باید در نظر گرفته شود. اگر فرد با پیشرفت بیماری ( افزایش PSA) بر روی ADT، سطح کاسترات تستوسترون را بر روی ADT نشان می دهد، فرد مبتلا به سرطان پروستات متاستاتیک مقاوم در برابر کاسترات می باشد.
در طی چند سال گذشته، تعدادی از روش های درمانی برای درمان سرطان پروستات مقاوم در برابر کاسترات از جمله مسدود کننده جدید گیرنده آندروژن، شیمی درمانی، ایمنی درمانی واکسینه درمانی و همچنین درمان های مبتنی به استخوان به تصویب رسیده است. اگرچه هر کدام از این روش های درمانی به طور خاص کار می کنند و عوارض جانبی مختلفی دارند اما به اثبات رسیده است که هر کدام از این روش ها بقا را تقریبا 3 تا4 ماه طولانی می کنند. ترتیب توالی درمان های مختلف ( کدام باید اول استفاده شود) به خوبی تعریف نشده است. SIPULEUCEL T، واکسینه یا ایمنی درمانی، تنها ماده ای هستند که قبل از اینکه علائم قابل توجهی داشته باشند، استفاده اولیه آن ها به طور خاص در بازده زمانی تایید شده است. مطالعات برای ارزیابی بهترین درمان در حال انجام است.