ارتودنسی دندان کودک، راهنمایی کامل بریس ها

بریس های ارتودنسی کودکان چیست؟ کودکان بنا بر دلایلی مانند کجی، همپوشانی یا بهم خوردگی دندان یا " نیش بد" ( به عنوان مال اکلوژن شناخته می شود) نیاز به بریس دارند. مال اکلوژن زمانی اتفاق می افتد که اندازه های فک بالا و پایین با هم متفاوت باشد. زمانی که فک بالایی بزرگتر از فک پایینی باشد، به آن اوربایت می گویند. زمانی که فک پایینی بزرگتر باشد، به آن آندربایت گفته می شود.

بریس های ارتودنسی کودکان چیست؟
گاهی اوقات مشکلات دندان و فک می تواند به دلیل از بین رفتن خیلی زود دندان های کودک، تصادفات، یا عادت هایی مانند مکیدن انگشت باشد. اما ممکن است این قضیه ارثی نیز باشد، یعنی اگر شما یا شخصی در خانواده­اتان به بریس احتیاج دارد، احتمالا کودکتان نیز چنین خواهد شد. غالبا، دندانپزشک فرزند شما باید اولین نفری باشد که در طی مراجعه های منظم متوجه این مشکل شود و توصیه کند که به یک متخصص ارتودنسی مراجعه کنید( دندانپزشکی که در اصلاح مشکلات مربوط به فک و دندان تخصص دارد). ارتودنتیست می تواند تصمیم بگیرد که فرزند شما واقعا به چه بریسی احتیاج دارد و کدام دستگاه بهتر است.
سن مشخصی برای مراجعه به ارتودنتیست کودک، وجود ندارد. بعضی کودکان در سن 6 سالگی، بعضی در سن 10 سالگی و حتی بعضی در سن نوجوانی به دکتر ارتودنتیست مراجعه می کنند. حتی بزرگسالان هم می توانند به درمان های اورتودنسی نیاز داشته باشند. بسیاری از ارتودنتیست ها می گویند که کودکان به محض اینکه دندان های دائمیشان شروع به رشد کرد یعنی در سن 7 سالگی، باید به ارتودنتیست ها مراجعه کنند. در این سن، مواردی مانند نیش ناهموار و بهم خورده آشکار می شود. شروع مراحل اولیه درمان به این معنا نیست که کودک فوری بریس را دریافت کند، بلکه به این معنی است که متخصص ارتودنسی مشکلات را پیدا کند و درباره­ی زمان مناسب برای شروع درمان تصمیم بگیرد.

اولین مراجعه به متخصص برای بریس های ارتودنسی
در اولین مراجعه برای بریس های ارتودنسی ، ارتودنتیست دندان ها، دهان و فک کودکتان را بررسی می کند. او از کودکتان می خواهد که نیش های دندان را روی هم بگذارد و همچنین سوال هایی در مورد اینکه آیا فرزندتان مشکلات جویدن یا بلعیدن دارد و یا اینکه آیا تا به حال با مشکل صدا خوردن و فشار به فک مواجه شده اند، سوال می کند. متخصص ارتودنسی ممکن است از اشعه ایکس برای دهان و دندان ها استفاده کند تا ببیند دندان ها چگونه قرار گرفته اند و آیا دندان های دائمی هنور نیاز به رشد و بیرون زدن دارند. او همچنین ممکن است با ابزار چسبنده ای به دندان بالا و پایین کودکتان فشار بیاورد تا قالبی از دندان هایش درست کند. وقتی قالب درست شده برداشته شد و مواد سفت شد، نتیجه آن یک ماکت یا مدلی از دندان های کودکتان است که به ارتودنتیست کمک می کند تا تصمیم بگیرد کدام روش درمانی بهترین گزینه است.

روش اتصال بریس های ارتودنسی
خدمات ارتودنسی ممکن است توسط هر دندانپزشک دارای مجوز که در ارتودنسی آموزش دیده باشد، ارائه شود. در آمریکای شمالی بیشتر درمان های ارتودنسی توسط ارتودنتیست ها، دندانپزشکانی که در تشخیص و درمان مال اکلوژن، ناهنجاری دندان، فک یا هر دو تخصص دارند، انجام می شود. یک دندانپزشک باید ۲-۳ سال آموزش اضافی بعد از دکترا را کسب کند تا بتواند یک گواهینامه تخصصی در ارتودنسی را دریافت کند. پزشکان عمومی زیادی وجود دارند که خدمات ارتودنسی را نیز ارائه می دهند. اولین گام این است که مشخص کند آیا بریس برای بیمار مناسب است یا خیر. پزشک با بیمار مشاوره می کند و از نظر بصری دندان ها را معاینه می کند. اگر بریس مناسب باشد، قرار ملاقاتی تنظیم می شود که در آن اشعه ایکس، الگو و قالبگیری انجام شود.
این سوابق برای تعیین مشکلات و نحوه عملکرد مناسب، تجزیه و تحلیل می شوند. استفاده از مدل های دیجیتالی در صنعت ارتودنسی به سرعت در حال افزایش است. درمان های دیجیتالی با ایجاد یک مدل دیجیتالی سه بعدی از آرچ یا قوس بیمار شروع می شود. این مدل توسط مدل های اسکن لیزری مشمع که از قالبگیری دندان استفاده می کند، تولید می شود. شبیه سازی درمان کامپیوتر اتوماتیک توانایی این را دارد که به صورت اتوماتیک دندان و لثه ها را از هم جدا کند و می تواند مال اکلوژن را به خوبی کنترل کند. این نرم افزار پزشکان را قادر می سازد در یک شرایط مجازی اطمینان حاصل کنند که درمان انتخاب شده با حداقل ورودی کاربر نتیجه مطلوب را به همراه خواهد داشت. مدت زمان درمان های معمول از 6 ماه تا دو سال و نیم براساس پیچیدگی و انواع مشکلات متفاوت است.
در موارد شدیدتر ممکن است نیاز به جراحی ارتوژناتیک باشد. حدود ۲ هفته قبل از اینکه بریس ها کار گذاری شوند، فاصله دهنده های ارتودنسی ممکن است برای ایجاد فضای کافی برای باندها، دندان های پشتی را از هم جدا کنند. دندان هایی که باید بریس شوند، برای اینکه سیمان به سطح دندان بچسبد، از ماده ی چسبناک استفاده می کنند. در بیشتر موارد دندان ها باند می شوند و سپس براکت ها اضافه می شوند. براکت با سیمان به دندان متصل می شود و سپس تا زمانی که سفت شوند با نور درمان می شوند. این روند معمولا چند ثانیه برای هر دندان طول می کشد. در صورت لزوم، فاصله دهنده های ارتودنسی ممکن است بین آسیاها جا بگیرد تا برای باندهای آسیا که در روزهای بعد جا گذاری می شود، فضایی درست کند.
باندهای دندان آسیا برای اینکه از چسبیدن براکت ها اطمینان پیدا کنند، لازم است. باندها همچنین در زمان پر کردن دندان یا سایر کارهای دندانپزشکی استفاده می شود تا تضمین کند که براکت ها غیر قابل نفوذ به دندان هستند. سیم های آرچ (قوس) بین براکت ها نخ می شود و با لیگاتورهای قابل ارتجاع و فلزی چسبانده می شوند. لیگاتورها در رنگ های متنوعی وجود دارند و بیمار می تواند آن رنگی را که دوست دارد انتخاب کند. سیم های آرچ برای اینکه نتیجه مطلوبی به ما بدهد، معمولا خم و سفت می شوند و می توانند به شکل هایی در بیایند. ارتودنسی مدرن باعث ایجاد استفاده مکرر از سیم های آرچ نیکل تیتانیوم و مواد حساس به دما شده است. زمانی که سرد است، سیم های آرچ نرم و انعطاف پذیر می شوند و به راحتی بین براکت های هر ترکیب قرار می گیرند.
بعد از گرم شدن توسط دمای بدن، سیم های آرچ سفت می شوند و به دنبال این هستند که به شکل قبلی خود برگردند و باعث ایجاد نیروی ثابت سبک وزن بر روی دندان ها می شود. براکت ها می توانند با قلاب هایی قرار بگیرند یا قلاب هایی ساخته می شوند و به سیم های آرچ چسبانده می شوند تا نوارهای لاستیکی را به آن ها وصل کند. نحوه قرار گیری و ترکیب باندهای پلاستیکی بستگی به روند درمان و فرد بیمار دارد. نوارهای پلاستیکی در قطرها، رنگ ها، اندازه ها و استحکام مختلفی ساخته شده اند. آن ها همچنین به طور معمول در دو نسخه موجود هستند: رنگی یا روشن/ مات
فرآیند اتصالات می تواند بین انواع مختلفی از بریس ها متفاوت باشد، اگرچه شباهت هایی بین آن ها مانند مراحل اولیه قالب سازی دندان قبل از کاربرد وجود دارد. به عنوان مثال، بریس های روشن، قالبگیری دندان بیمار را با ایجاد یک سری سینی ها ارزیابی می کند، که در دهان بیمار تقریبا مانند یک دهان گیر محافظ جای می گیرد. در برخی از اشکال بریس ها، براکت ها به شکل خاصی قرار می گیرند که برای دهان بیمار به صورت ویژه است و به شدت زمان کاربرد را کاهش می دهد. در بسیاری از موارد فضای ناکافی در دهان وجود دارد که باعث می شود همه دندان ها به درستی جا نگیرند. در این موارد دو روش برای ایجاد فضا وجود دارد، اولی استخراج است: دندان برای ایجاد فضای بیشتر برداشته می شود.

بریس های ارتودنسی
دومی بسط است که سقف دهان یا آرچ(قوس) توسط بسط دهنده سقف دهان بزرگتر می شود. بسط دهنده را هم می توان برای کودکان و هم بزرگسالان استفاده کرد. از آنجا که استخوان های بزرگسالان در حال حاضر ترکیب شدند، بسط سقف دهان (کام) بدون عمل جراحی برای غیر ترکیب کردن آن ها غیر ممکن است. از بسط دهنده می توان در بزرگسالان بدون جراحی استفاده کرد اما فقط آرچ (قوس) را بسط می دهد نه سقف دهان را. گاهی اوقات کودکان و نوجوانان و گهگاه بزرگسالان، پوشش سری را به عنوان درمان اولیه برای جلوگیری از حرکت دندان می گذارند( برای جزئیات بیشتر درباره­ی پوشش سر و ماسک صورت، به پوشش سر ارتودنسی مراجعه کنید). هنگامی که بریس ها به دندان فرد فشار می آورند، غشای لثوی از یک طرف کشیده می شود و از طرف دیگر فشرده می شود.
این حرکت باید به آرامی انجام شود در غیر این صورت خطر از دست دادن دندان برای بیمار وجود دارد. به همین دلیل است که بریس ها به مدت طولانی پوشیده می شوند و اصلاحات و تنظیمات فقط در اغلب موارد انجام می شود. بریس ها به طور معمول هر 3 تا 6 هفته تنظیم می شود. این کمک می کند تا دندان ها در وضعیت صحیح قرار بگیرند. زمانی که آن ها تنظیم می شوند، ارتودنتیست لیگاتورهای رنگی یا فلزی را که سیم های آرچ را در مکان نگه داشته است را بر می دارد و سیم های آرچ برداشته شده ممکن است جایگزین یا اصلاح شود. وقتی سیم های آرچ در جای خود به دهان بر می گردند، بیمار می تواند رنگ جدیدی را برای لیگاتور فنری که به براکت های فلزی وصل می شوند، انتخاب کند. روند تنظیم می تواند باعث ناراحتی بیمار شود که این موضوع بسیار طبیعی است.

بریس های ارتودنسی از چه چیزی ساخته می شوند؟
شما عاشق دندان هایتان هستند زیرا به شما اجازه می دهند که غذا بخورید و عالی به نظر برسید. اما ممکن است به دلیل برخی مشکلاتی که با آن ها دارید، به بریس احتیاج داشته باشید. در اینجا موارد بسیاری وجود دارد که ارتودنتیست ها برای ساختن بریس از آن استفاده می کنند و ما کمی درباره ی آن ها در اینجا صحبت می کنیم.

استیل ضد زنگ
استیل ضد زنگ در مورد مقاومت در برابر زنگ زدگی بسیار شگفت انگیز است. این ماده به آسانی دچار خوردگی، لکه شدن یا زنگ زدگی در برابر آب نمی شود. این ماده به نگهداری کم نیاز دارد. شما همچنین خواهید فهمید که استیل ضد زنگ دارای درخشش و زیبایی است. این یک ماده به دلیل خواص مفید زیادی که دارد برای ارتودنسی ایده آل است. این ماده همچنین می تواند ضد عفونی و تمیز نشود و لازم نیست استیل ضد زنگ را رنگ بزنید.

تیتانیوم
تیتانیوم یک فلز با استحکام بالا و چگالی کم است. همچنین رنگی زیبا و نقره ای دارد. نسبت استحکام به چگالی در این ماده به دلیل بالاترین مقدار مواد معدنی موجود در آن است که تیتانیوم را به یک ماده بسیار مفید تبدیل می کند. این مواد توسط بدن رد نمی شود و همچنین غیر سمی است. این امر به تیتانیوم اجازه می دهد تا این روزها در زمینه پزشکی کاربردهای زیادی را تجربه کند. اگر کاشت دندان از تیتانیوم ساخته شده باشد، ممکن است تا ۳۰ سال باقی بماند. بله، این مواد اینجاست تا برای مدت طولانی، طولانی باقی بماند.

پلی پروپیلن
پلی پروپیلن یک پلاستیک مصنوعی است که معمولا تولید می شود. این مواد سال هاست که در ترمیم لگن و عمل فتق مورد استفاده قرار می گیرد. هدف آن محافظت از بدن برای انجام عمل های اضافی است که ممکن است با گذشت زمان توسعه یابد. همچنین به خاطر داشته باشید که پلی پروپیلن در برابر فرسودگی مقاوم است. از پلی پروپیلن برای ساختن طیف گسترده ای از سیستم های لوله کشی در خارج از اینجا استفاده می کنند. پلی پروپیلن در برابر آبشویی و خوردگی شیمیایی مقاوم است. این مواد در برابر هر نوع آسیب جسمی از جمله انجماد و ضربه بسیار مقاوم است. لازم نیست پلی پروپیلن را چسب کنید زیرا به جای آن می توانید از همجوشی گرما استفاده کنید.

سرامیک
سرامیک دارای ویژگی های زیادی از جمله هدایت الکتریکی، سفتی و سختی است. سرامیک همچنین دارای دمای ذوب بالا، انعطاف پذیری کم و مقاوت شیمیایی است. به دلیل استحکام دوام آن، سرامیک اغلب برای کاشت دندان نیز استفاده می شود. سرامیک ها عالی هستند زیرا آن ها می توانند به سرعت با نگهدارنده قوی پیوند بخورند. بریس ها اینجا هستند تا مدت طولانی بمانند و می توانند برای شما عالی باشند.

فلز
بریس های قدیمی از استیل ضد زنگ با درجه بالا تشکیل شده اند. بریس های فلزی رایج ترین بریس ها هستند زیرا آن ها در اصلاح انواع مال اکلوژان ارزان ترین و موثر ترین نوع هستند. بریس های فلزی بسیار کوچکتر هستند. سازندگان، طیف گسترده ای از اشکال و سبک( شامل گزینه روکش طلا) و همچنین لوازم جانبی رنگارنگ را ایجاد کرده اند و اجازه می دهند تا مصرف کنندگان ظاهر خود را دارای شخصیت کنند و از تجربه مالکیت آن استفاده کنند. احتمال کمی وجود دارد که مصرف کننده، نسبت به استیل ضد زنگ یا آلیاژهای به کار رفته در بریس واکنش حساسیت نشان دهد، که اگر این اتفاق بیفتد، مقصر آن نیکل است. اگر فکر می کنید که نسبت به آن حساسیت دارید، ارزش آن را دارد که با ارتودنتیست خود درباره ی آن صحبت کنید.

ترکیب
بریس های جدید ( براکت های که به دندان متصل می شوند) ترکیبی از فلز، سرامیک و پلاستیک است.

پلاستیک
این بریس ها جایگزین دیگری برای مصرف کنندگانی است که دوست دارند بریس خود را مخفی نگه دارند. در مقایسه با سرامیک یا فایبرگلاس تقویت شده با پلی کربنات( با شکاف های فلزی)، آن ها ظاهری شفاف دارند و رنگشان، رنگ دندان است. بریس پلی کربنات بسته به رژیم و عادات ممکن است به مرور زمان تغییر رنگ بدهند. این بریس مانند بریس های سرامیکی، ضریب اصطکاک بین براکت و سیم زیاد است که می تواند به معنای طولانی تر شدن درمان باشد. همچنین سیم های آرچ پلاستیکی کامپوزیتی نیز وجود دارند که از قضا سیمی در آن ها نیست.

بریس های ارتودنسی
این سیم آرچ غیر فلزی از سه ماده جداگانه با نمای بیرونی شفاف و مقاوم در برابر لکه تشکیل شده است. آن ها به طرز چشمگیری قوی هستند و در هر نوع بریس قابل استفاده هستند. بریس ساخته شده از پلی پروپیلن، سینی های پلاستیکی نگهدارنده( معروف به هم تراز کننده) هستند که برای قرار دادن روی دندان ها ساخته شده اند که محبوب ترین مارک آن نامرئی است. بیماران غالبا از این نوع بریس استفاده می کنند، زیرا برای بهداشت دندان و پاک کردن غذا قابل جابجایی هستند. با این حال، آن ها در روش های پیچیده ارتودنسی برای برخی از مال اکلوژن ها به همان اندازه موثر نیستند.