داستانهای کودکانه ایرانی، جای افسانه‌ها خالی است

فارس: افسانه‌های ایرانی از دیرباز نقل هر محفلی بود، اما به دلیل عدم توجه نویسندگان و کارگردانان کشورمان به ساخت انیمیشن و خلق آثاری همچون «افسانه‌های ناب ایرانی »، نسل جوان به خواندن آثار غربی روی آورده و این شبیخون، ناتو و تهاجم فرهنگی در آینده بیداد خواهد کرد.

ژانر تخیلی و فانتزی سبکی در ادبیات است که بیشتر کشورهای پیشرفته از این ژانر به خلق آثار به یادماندنی و جهانی برای گروه سنی کودک و نوجوان می‌پردازند.

در ژانر ‌تخیلی، نویسنده به خلق آثار درباره حیات فرا زمینی و موجودات بیگانه می‌پردازد و به اشیاء و موجودات غیر واقعی، تشخص بخشیده و روح و جان را در آنها دمیده تا فضایی تازه و گاهی علمی و ارزشی را به تصویر می‌کشد.

برخی از نویسندگان برای خلق آثار تخیلی افکار و ذهن خود را رها کرده تا به آینده بروند و آنچه که باعث پیشرفت علم و تکنولوژی می‌شود را به تصویر بکشند یا مخاطبان خود را با فضای خارج فرا محیطی آشنا کرده یا به نوعی رعب و وحشت را در آنها ایجاد کنند.

دنیای فانتزی و تخیلی در دنیایی دور از واقعیات شکل می‌گیرد و به نوعی با آمیزش تخیلات نویسنده و شخصیت پردازی به تصویر کشیده می‌شود و اسطوره‌هایی با عنوان سیندرلا، زورو، آلیس در سرزمین عجایب، پینوکیو، شنل قرمزی، فیلم حلقه‌ها و هری‌پاتر ساخته که تا پایان دوره کودکی در ذهن کودکان و نوجوانان باقی می‌ماند.

چند سالی است که داستان‌های «هری‌پاتر» نوشته جی‌کی رولینگ و «آلیس در سرزمین عجایب» به قلم لوئیس کارول به نگارش در آمده‌اند و امروز روی موج احساس مخاطبان به ویژه کودک و نوجوان قرار دارد؛ نویسنده در خلق این اثر به رویدادها و حوادثی می‌پردازد که در وجود مخاطب رعب و وحشت ایجاد کرده و راه مواجه با آن را نیز به آنها نشان می‌دهد.

نویسندگان و کارگردانان بسیاری در کشورمان زندگی می‌کنند و به افسانه‌های قدیم ایرانی همانند «دختر شاه پریان» و «شاهنامه‌های رستم و سهراب» آشنایی داشته و در برخی از آثار خود به آن نیز اشاره می‌کنند؛ اما آنها به خلق آثار جهانی و به یاد ماندنی توجه نداشته و داستان‌هایی شگفت‌انگیز و دوست‌داشتنی را برای کودکان و نوجوانان به یادگار نمی‌گذارند.

در سال‌های اخیر شاعران و نویسندگان بسیاری شخصیت «پری» را مظهر زیبای دانسته و به نوعی در داستان‌های عامیانه و سنتی از آن به عنوان موجودی افسانه‌ای و بسیار زیبا یاد می‌کنند، اما تاکنون هیچ اثری همانند «آلیس در سرزمین عجایب» که بتواند جوانان و نوجوانان کشورمان را به خود جلب و جذب کند، ساخته و روانه بازار نشده است؛ این امر حاکی از آن است که برخی از نویسندگان به خلق آثار جهانی و ماندگار توجه نداشته و سعی بر آن دارند تا اثری بی‌محتوا و بی‌ارزش را به نسل جوان ارائه کنند.

اگر آثار مربوط به گروه سنی جوان و نوجوان به مسائل فرازمینی و تخیلی اختصاص نیابد و در آن مباحث مربوط به واقعیت نیز آورده شود قطعأ ماندگاری تولیدات کشورهای غربی در ذهن کودکان و نوجوانان کشورمان کمرنگ و آثار و تولیدات داخلی در ذهن آنها بیشترماندگار خواهد شد.

افسانه‌های ایرانی از دیرباز نقل زبان هر ایرانی و هر محفلی بود اما چرا نباید نویسندگان و کارگردانان کشورمان به ساخت انیمیشن و خلق آثاری همچون «افسانه‌های ناب ایرانی» بپردازند و نسل جوان را از مشاهده و خواندن آثار کشورهای غربی دور کنند، این یک فقدان بوده و اگر هنرمندان به جبران این کمبود نپردازند همچنان شبیخون، ناتو و تهاجم فرهنگی در کشورمان بیداد خواهد کرد.