برای تربیت بچه ها، مرتکب این اشتباه‌ها نشوید!

نی نی بان: خوشبختانه برای بزرگ کردن کودک‌تان لازم نیست انسان کاملی باشید. کارشناسان معتقدند مادران اشتباهاتی در روند بزرگ کردن کودک دارند که طبیعی است و نباید بابت آن نگران و ناراحت شوند. توصیه‌های این کارشناسان به شما کمک می‌کند تا از موانعی که در این راه خواهید داشت به راحتی عبور کنید. این توصیه‌ها بر اساس اشتباهات رایجی نوشته شده است که اغب مادران آن را انجام می‌دهند.

1. دخترم را از چرت زدن منع می‌کنم. نمی‌دانم چرا

منع کردن کودکم از چرت زدن در ظهر مسئله‌ای است که از زمان تولد او با آن مواجه‌ هستم. من سال‌های زیادی و به هر روشی تلاش کردم او را حداقل برای 1 ساعت بخوابانم در حالی که او به هر طریقی که می‌توانست با آن مخالفت می‌کرد: جیغ می‌زد، سرش را به تخت می‌کوبید و حتی ‌یک بار از تختخواب‌اش به بیرون پرید. سپس یک روز فهمیدم که نخوابیدن به معنای نجنگیدن در تختخواب نیز است. اگرچه مجبور بودم بدخلقی بعد از ظهر او را تحمل کنم. وقتی که او شروع به چرت زدن می‌کرد، به سرعت او را با قلقلک یا بلند کردن صدای آهنگ بیدار می‌کردم، حتی وقتی می‌دانستم که او به خواب بیشتری احتیاج دارد. این کار باعث می‌شد که مطمئن شوم او ساعت 7 بعد از ظهر به خواب می‌رود و فرصتی برای انجام کارهایی که می‌خواستم انجام دهم مثل مطالعه کردن و ایمیل زدن به من می‌داد.

خود را مقصر ندانید

جنیفر والدبرگر، مشاور خواب در لوس آنجلس و دستیار نویسنده کتاب راه حل‌هایی برای خوابی راحت می‌گوید: «اشکالی ندارد اگر کودکان (تا 3 سالگی) را از چرت زدن منع کنید. این کار را حتی برای کودکان بزرگ‌تر (تا 6 سالگی) می‌توان انجام داد، البته اگر باعث شود آن‌ها در ساعاتی چون 8:30 شب به خواب روند.»

والدبرگر می‌گوید وقتی کودک‌تان را از چرت زدن منع کردید، برای او زمانی را ترتیب دهید تا به فعالیت‌های ساده‌تری چون نقاشی کردن و کتاب خواندن بپردازد. در این صورت شما به جسم او استراحت داده‌اید. او می‌گوید: «اگر کودک شما در کالسکه یا ماشین خواب‌اش برد، می‌توانید او را به آرامی بیدار کنید.» چه اتفاقی می‌افتد اگر او 11 تا 13 ساعت خوابی را که در روز به آن احتیاج دارد، دریافت نکند؟ (طبق یافته‌های بنیاد ملی خواب در واشنگتن دی سی، کودکان پیش دبستانی به طور متوسط 9 ساعت به خواب احتیاج دارند). والدبرگر می‌گوید: «زمان خواب او را 30 تا 60 دقیقه زودتر تنظیم کنید تا این مساله جبران شود.»

2. من کودک‌ام را به مدرسه‌ فرستادم در حالی که بیمار بود

اف مورتیفید می‌گوید: «بله، آن را تایید می‌کنم. من مادری هستم که کودک‌ام را تا بهبودی کامل در خانه نگه نمی‌دارم و این باعث می‌شود تا از مدرسه با من تماس بگیرند و بگویند که فوراً به دنبال او بروم چون تب‌اش 40 درجه است. من فرزندم را با عجله به پیش پزشک متخصص اطفالی بردم که 24ساعته برای خدمت به بیماران آماده بود.»

خود را مقصر ندانید

بگذارید این اتفاق بیافتد. بسیاری از کودکان اغلب مریض می‌شوند و سخت است بدانید آیا آن‌ها در حال مریض شدن هستند یا آن را پشت سر گذاشتند. تانیا رمر آلتمن، پزشک متخصص و نویسنده کتاب مامان تماس می‌گیرد می‌گوید: «اگر شما کودک‌تان را هر زمانی که عطسه کرد از مدرسه رفتن منع کنید، او هیچ وقت خانه را رها نخواهد کرد. فقط کافی است کاری را که فکر می‌کنید درست است، انجام دهید.»

اگر کودک شما تب و حالت تهوع یا بیماری‌های مسری مثل گلو درد دارد، بهتر است در خانه بماند. اگر او برای 24 ساعت آنتی‌بیوتیک مصرف کند، حتی اگر هنوز نشانه‌هایی از بیماری در او دیده می‌شود، می‌توانید او را به مدرسه بفرستید. مطابق گفته دکتر آلتمن احتمال این‌که بیماری او مسری باشد کم است.

۳. من بر سر کودکان‌ام فریاد می‌زنم

دو هفته پیش کودک‌ام را در اتاق نشیمن تنها گذاشتم تا نقاشی کند در حالی که خودم به آشپزخانه برای درست کردن قهوه رفتم. دقیقا ۹۰ ثانیه بعد بازگشتم و او را در حالی که رنگ‌هایش را روی بدن خودش و مبل ریخته بود، دیدم. بر سرش داد زدم، اسفنجی را برداشتم و او را با صدای بلند سرزنش کردم به طوری که همسایه‌ها نیز صدایم را شنیدند. به محض این‌که صورت او پر از اشک شد، به سرعت احساس بدی به من دست داد. در آن لحظه حس کردم که او نه از ریختن رنگ‌ها که از زندگی ترسیده است.

خود را مقصر ندانید

مایکل تامسون، دکتر و روان‌پزشک در آرلینگتون ماساچوست و نویسنده کتاب او یک پسر است! پیشرفت او را از هنگام تولد تا ۱۸ سالگی بفهمید، می‌گوید: «همه ما گاهی کنترل خود را در مقابل کودکان از دست می‌دهیم. خبر خوب این است که واقعاً اگر هر چند وقت یک بار عصبانی شوید، بد نیست. کودکان باید ببینند که والدین‌شان کامل نیستند.»

نل گیبن روان‌شناس و موسس مرکز مشاوره و خانواده ویلج در شهر نیویورک می‌گوید: «اگر کنترل خود را از دست دادید، از فرزند خود عذرخواهی کنید سپس در وقتی مناسب درباره آن کمی توضیح دهید.» با اندکی استراحت به خودتان از تشدید این مسائل جلوگیری کنید. اگر برایتان امکان دارد چشم‌هایتان را ببندید و نفسی آرام و عمیق برای یک دقیقه بکشید. این رفتار نه تنها به شما کمک می‌کند تا آرام‌تر شوید بلکه از شما الگویی برای کودک‌تان خواهد ساخت. اگر فرزند شما ببیند که شما این گونه با عصبانیت خود برخورد می‌کنید، او نیز این روش را زمانی که عصبانی می‌شود دنبال خواهد کرد.

۴. من هیچ وقت کودک‌ام را با دیگران شریک نمی‌کنم

آوردن یک توپ رنگی به پارک ایده خوبی به نظر می‌رسد اما زمانی که کودک‌ام آن را زیر کالسکه خود رها کرد، تعداد زیادی از کودکان به سمت او آمدند و هر کدام تلاش کردند تا با دست‌های کوچک‌شان آن را بگیرند. هنگامی که کودکان سعی می‌کردند توپ را از دست‌اش بگیرند، او فریاد زد: «نه! نه! نه!» در این لحظه من تا جایی خم شدم که بتوانم آن را از دست کودک ۴ ساله‌ای که تلاش می‌کرد آن را به‌دست آورد، بگیرم و البته نه با رفتاری مهربانانه. تاثیری داشت؟ مطمئنا، اما ۱۵ دقیقه بعد هنگامی که داشتم موضوع را برای همسرم تعریف می‌کردم، احساس بدی داشتم. واقعاً کدام مادر با کودکان دعوا می‌کند؟

خود را مقصر ندانید

گیبن می‌گوید: «کودک ۲۰ ماهه تازه در حال درک مفهوم تقسیم کردن است. اما مهم نیست کودک شما چند سال دارد، معمولا بهتر است وسایل بازی کودکان را که باعث جذب دیگر کودکان نیز می‌شود، به پارک نیاورید. حتی بیشتر والدین خونسرد نیز هنگامی که دیگر کودکان وسایل فرزندشان را می‌گیرند، ناراحت می‌شوند.»

با این کار خود و کودک‌تان را ناراحت نکنید. دفعه بعد این روش را اجرا کنید: یک زمان‌سنج آماده کنید و به کودک خود توضیح دهید که تا زمانی که زمان‌سنج زنگ زد، کودک دیگر می‌تواند با آن بازی کند سپس نوبت بعدی است. فاصله زمانی بین آن‌ها را کوتاه کنید به طوری که بیشتر از یک یا دو دقیقه نشود.