راههای دوست یابی در کودکان، نقش والدین

گروه ترجمه نی‌نی‌بان: آیا دخالت والدین در روابط و دوستی های فرزندان آنها کار درستی است؟ اینکه بعضی از والدین بیش از حد خود را در دوستی های فرزندان خود دخالت می دهند، حقیقت دارد. بعضی از آنها به شکلی اغراق آمیز به یک سری فراز و نشیب های در روابط اجتماعی فرزندانشان واکنش نشان می دهند و دعوای بچه خود با یکی از دوستانش را به عنوان یک بحران جدی می بینند.

برخی دیگر انتظارهای غیرعادی داشته و اگر بچه آنها دوست صمیمی در مهدکودک نداشته باشد، زود نگران می شوند. والدین دیگر سعی می کنند خودشان دوستان مناسب برای بچه هایشان پیدا کنند و این در زمانی که بچه ها در دوران نوجوانی یا در مقطع راهنمایی حس استقلال شدیدی دارند، تاثیر معکوس دارد و ممکن است عصیانگری بچه ها را به همراه داشته باشد. اما دلایل دیگر برای دخالت هر چه بیشتر والدین در دوستی های فرزندان آنها پایه و اساس محکم تری دارند. امروز بچه ها موقعیت کمتری برای بازی کردن رو در رو با هم سن و سال های خود به منظور پیدا کردن مهارت و ساخت روابط اجتماعی دارند. خانواده ها و همسایه ها دیگر به اندازه گذشته برای برقراری ارتباط با یکدیگر دور هم جمع نمی شوند و خیلی از بزرگسالان معتقدند که منطقه محل سکونت آنها برای بازی کردن بچه ها خارج از خانه به هیچ وجه مناسب نیست. برای همین آنها خودشان زمان و برنامه بازی کردن بچه هایشان با دوستان آنها را تعیین می کنند. بچه ها هم از کمک آنها برای یادگرفتن مهارت های اجتماعی در برقراری رابطه با دیگران یا از دست دادن عادت های زشت خود بهره می برند.

آیلین کندی مور روانشناس در پرینستون، نیوجورسی و مولف کتاب قوانین نانوشته دوستی چنین نظیری دارد. والدین درعین حال باید در برابر وسوسه های شدید خود برای توصیه و مشاوره دادن به بچه ها وقتی که آنها با دوستان خود دچار مشکل می شوند، خویشتن داری نشان دهند. به اعتقاد کندی مشکلات بچه ها در دوستی یک چالش سالم برای آنها محسوب می شود. او به خانواده ها توصیه کرده که از بچه هایشان سوالاتی درمورد یافتن راه حلی مناسب برای این مشکل بپرسند. مثلا والدین می توانند از بچه ها این طور سوال کنند: «فکرمی کنی چه کار باید بکنی تا به دوستت نشان دهی که متاسف هستی» یا «فکر میکنی دوستت نسبت به این حرکت تو چه واکنشی بروز دهد؟»