وابستگی بچه به مادر، چه کنم؟

سوال مخاطب نی‌نی‌بان: پسری هفده ماهه دارم که از هفت هشت ماهگی به بعد خیلی به من وابسته شده و جز پدرش و مادر پدرش بغل کسی دیگه از جمله خاله، عمه، دایی، پدر بزرگ هایش نمی رود ولی باهاشون رابطه خوبی دارد. توی مهمونی ها همه اش به من چسبیده و از بغلم پایین نمی آید و چون حدود یک سال از این موضوع گذشته و طولانی شده من را نگران کرده. لطفا راهنماییم کنید.

پاسخ دکتر مهناز استکی، روانشناس کودک و استاد دانشگاه:
در چنین مواقعی باید روی وضعیت خانواده متمرکز شویم که چگونه خانواده ای است. گاهی اوقات مساله چیز دیگر است و این من والد هستم که مشکل دارم و استرس و اضطراب را به فرزندم منتقل می کنم و این مشکلات از طریق یون های بدن پدر یا مادر به بدن فرزند منتقل می شود. زمانی که یون های بدن کودک یون ها اضطراب مادرش را دریافت می کند، در چنین حالتی بچه می تواند ترشح هورمون کورتیزول را داشته باشد. در این سن اضطراب جدا شدن از مادر شروع شده است ولی نباید این قدر شدید باشد که بچه نتواند با افرادی که مادر این کودک نام برده اند ارتباط برقرار کند. در صورتی که مادر اضطراب داشته باشد و به طور مداوم به بچه اش بگوید که آن جا نرو، این کار و نکن، از این جا نپر و جملاتی از از این قبیل، به نوعی مادر به فرزندش آموزش می دهد که اگر از کنار من دور شوی دچار مشکل می شوی. در واقع این یک ارتباط دو سویه است و می تواند بین کودک و والدش باشد. اما باید این مساله را حل کرد و اولین کاری که این مادر باید انجام دهند این است که به یک روانشناس مراجعه کنند و تحریکاتی که مناسب بچه است به او آموزش داده شود. بنابراین توصیه ما این است که مراجعه به روانشناس را حتما در برنامه خود داشته باشند.

دکتر کتایون خوشابی روانشناس کودک:
با توجه به سنی که کودک دارد، مادر می تواند کم کم او را در آغوش خودش نگیرد و زمانی که کودک اصرار می کند تا او را در آغوش بگیرد به کودکش صبر کردن را آموزش بدهد. به این نحو که با تاخیر در آغوش گرفتن و یا این که گاهی اوقات به درخواست کودک در این خصوص که او را در آغوش بگیرد پاسخ منفی بدهد. چرا که با توجه به سنی که بچه دارد هر لحظه نمی تواند در آغوش مادر باشد و در واقع بچه یاد می گیرد که برای بودن در آغوش مادر باید لحظاتی را صبر کند. ذکر این نکته لازم است که در یک سال اول زندگی کودک، مادر محبت بی قید و شرط به فرزندش داشته باشد و زمانی گریه می کند او را در آغوش خودش بگیرد تا گریه و بی قراری اش کم شود. پس از این که یک سالگی را بچه پشت سر گذاشت، با توجه به رابطه عاطفی که مادر سعی کرده با فرزندش پیدا کند کم کم فاصله اش را از او بیشتر کند و با توجه به این که در سنین نوپایی است با کمک مادر توانایی راه رفتن و غذا خوردن را پیدا می کند، دور بودن از آغوش مادر به او می تواند به انجام این کارها کمک کند. در واقع با به کار گیری این روش ها کودک یاد می گیرد که هر لحظه که اراده کرد نمی تواند در آغوش مادرش باشد و برای آن باید صبر کند و با این کار یاد می گیرد که صبر هم داشته باشد و هر خواسته ای که دارد را باید تعویق بیندازد و در لحظه برآورده نمی شود.