انواع روش های سزارین (۲)

نی نی + : سزارین، بسته به محل برشی که روی رحم گذاشته می شود چند نوع است. ابتدا باید توضیح دهیم که رحم عضوی بشکل یک گلابی وارونه است که ناحیه حجیم آنرا بدنه رحم و ناحیه کوچکتر آنرا دهانه رحم می نامند . در زمان زایمان انقباضات رحمی از ناحیه بدنه شروع می شود و بصورت موجی تا پایین یعنی نهایتا دهانه رحمی فرود می آیند و با هر موجی که راه می افتد به پیشرفتی در باز شدن دهانه رحمی کمک می کند.

چون محل شروع و شدت انقباضات در ناحیه بدنه رحم یا بخش فعال در آن قسمت می باشد ، لذا چنانچه برشی از قبل در این قسمت داده شده باشد یک نقطه ضعف قوی و به احتمال زیاد منجر به پارگی در حین دردهای فعال زایمانی خواهد شد در حالیکه اگر برش در ناحیه گردن رحم داده شده باشد چون اواخر موج دردهای انقباض رحم به آنجا می رسند و از قدرت کمتری برخوردارند لذا امکان پارگی رحم در زمان دردهای زایمان بسیار کم خواهد بود.


با توجه به توضیحات فوق انواع سزارین در طول تاریخ پزشکی مطرح و اجرا گردیده است . ابتدا نوع سزارین کلاسیک مرسوم بوده است که در آن برش روی رحم بطور عمودی روی بدنه رحم داده می شد، این نوع سزارین ، هم مشکل در ترمیم نسج بریده شده رحمی دارد و هم بعدا در حاملگی بعدی حتی با کوچکترین انقباضات رحمی در معرض پارگی خواهد بود. لذا برش عرضی و آنهم در ناحیه کاملا پایین رحم ابداع گردید ، در اینجا مشکل پارگی حتی با انقباضات رحمی نیز بسیار نادر مطرح است ، بهمین دلیل در خانمهایی که یک بار و يا حتی دو بار(در نزد بعضی مکاتب) هم سزارین با برش عرضی شده باشند اجازه زایمان طبیعی در بار بعدی را می توانند داشته باشند. البته باید اضافه کرد که برش سطح شکم مادر حامله دقیقا همانی نیست که روی رحم داده می شود ، چه بسا مادرانی که برش روی پوست شکم آنها عمودی است ولی برش روی رحم، عرضی داده شده است. اما امروزه برای حفظ زیبایی شکم مادران، اکثرا سعی به برشهای عرضی در سطح پوست داده می شود و معمولا بخیه های پوست هم پلاستیک دوخته می شود تا حداقل منظره نامطلوب ناشی از برش عمل روی پوست باقی بماند.

در مواردیکه از قبل مشخص است که مادر باید سزارین گردد، بدلیل اینکه قبل از شروع دردهای زایمان چه برای راحتی و بی دردی مادر قبل از عمل ، چه برای حفظ وی از خطرات سزارین ، بهتر است زمان انجام عمل مشخص گردد. این زمان معمولا بین هفته ۳۸ تا ۳۹ از بارداری ۴۰ هفته می باشد.خانم باردار پس از عمل جراحی سزارین همچون سایر اعمال جراحی که شکم بیمار باز می شود تا حدود نیم روزی ناشتا می ماند سپس غذا و مایعات کم کم برای او شروع می شود. آنتی بیوتیک نیز در محدوده زمان عمل لازم است تا از بروز عفونتهای احتمالی پس از عمل جلوگیری نماید.

قوانین جدید علمی ایجاب می نماید که بیمار پس از عمل جراحی زود راه بیفتد ، هر چه این زمان با توجه به قدرت بدنی بیمار و درد پس از عمل کوتاهتر باشد بازگشت شخص به فعالیتهای روزمره و زندگی عادی سریعتر بوده و عوارض عمل چون لخته شدن خون در عروق اندامهای پایینی ( پاها) و لگن، عفونتهای ریوی و غیره کمتر خواهد بود. مصرف مایعات زیاد از موارد دیگری است که به بیمار توصیه می شود تا نه تنها برای شیر دهی کافی بلکه برای جلوگیری از کاهش حجم خون و عفونت ادراری به مادر کمک بنماید. امروزه بیماران خیلی سریع در حدود ۲۴ ساعت از عمل جراحی می توانند بیمارستان را ترک نمایند و در حد نسبتا قابل قبولی به کارهای روزانه و فعالیت معمول مشغول باشند.

انواع سزارین در طول تاریخ پزشکی مطرح و اجرا گردیده است . ابتدا نوع سزارین کلاسیک مرسوم بوده است که در آن برش روی رحم بطور عمودی روی بدنه رحم داده می شد، این نوع سزارین ، هم مشکل در ترمیم نسج بریده شده رحمی دارد و هم بعدا در حاملگی بعدی حتی با کوچکترین انقباضات رحمی در معرض پارگی خواهد بود. لذا برش عرضی و آنهم در ناحیه کاملا پایین رحم ابداع گردید

البته باید اضافه کرد که برش سطح شکم مادر حامله دقیقا همانی نیست که روی رحم داده می شود ، چه بسا مادرانی که برش روی پوست شکم آنها عمودی است ولی برش روی رحم، عرضی داده شده است.