عدم مسئولیت پذیری کودکان، راه حل چیست؟

پرسش: دارای پسری 9 ساله هستم که تک فرزند است و بسیار بازیگوش. مشکلی که امسال با او مواجهه شده ام عدم مسئولیت پذیری اوست یعنی وقتی که امتحان دارد اصلا به من چیزی نمی گوید و مطالعه نمی کند. بسیار آزاد و راحت رفتار می کند. معلم زبان و مدرسه اش هم اظهار داشته اند که در کلاس درس تمرکز ندارد و ذهنش مشغول به یک موضوعی است. خودم هم هنگام تدریس به او متوجه عدم تمرکز او بوده ام. به این صورت که منتظر است درس تمام شود و دنبال بازی برود. لطفا مرا راهنمایی کنید که چگونه با او برخورد کنم و حس مسئولیت پذیری در او ایجاد شود. ضمنا نمرات او تمامی بیست بوده که تصور می کنم لطف معلم است نه سواد خودش.

پاسخ: خواهر خوبم بنده در ابتدا توصیه می کنم میزان پیشرفت تحصیلی او را به صورت دقیق تر بررسی کنید. بسیارند کودکانی که در ظاهر تمرکز کافی ندارند اما در فهم و درک دروس توانایی فوق العاده ای دارند. عدم تمرکز زمانی اختلال محسوب می شود که به ضعف و افت تحصیلی کودک بیانجامد. لذا این موضوع نیاز به پی گیری و هماهنگی شما با کادر اموزشی دارد.

علاوه بر این سعی کنید نه تنها در حیطه درسی بلکه در امور روزمره و خانه نیز او را مسئولیت پذیر کنید و این کار را از مقدار کم اغاز کنید. و با تشویق فوق العاده و بازخورد های مثبت همراه کنید.

ساعات مطالعه و انجام تکلیف او را با استعداد و توانش تنظیم کنید. همه کودکان به یک میزان تمرین و تکلیف نیاز ندارند.

ساعات انجام تکلیف را به سانس های کوتاه تبدیل کنید تا تمرکز لازم حفظ شود.
بازی و تفریح را به بعد از انجام تکلیف به صورت موفقیت امیز موکول کنید. اما در خلال تکالیف می توانید برای استراحت فرجه ای یک ربعه به او بدهید.

از معلم بخواهید تا برای مدتی شما را در جریان امور و امتحانات قرار دهد تا فرزند شما به این روال عادت کند.
ضمن این که علاوه بر تمرین وممارست نباید فشار اضافی بر او وارد کنید تا با عدم صداقت او همراه شود.

کوچکترین تغییر رفتار او را مبنی بر مسئولیت پذیری تشویق کنید تا به مرور افزایش یابد.
در ضمن کنترل نامحسوس تکالیفش ، او را با قوانید اشنا نموده در این امر قاطع باشید اما از سخت گیری بیش از حد خودداری کنید.

اگر فرزند شما دارای عدم تمرکز بالایی بوده و این موضوع رد ورال درسی او خلل وارد می کند باید با روان پزشک مشورت داشته باشید. اما چنین چیزی بعید به نظر می رسد و در این سنین علاقه به بازی و تحرک کاملا عادی و طبیعی است. ضمن این که استرس و اضطراب هم می تواند بی قراری کودکان را تشدید کند.