علت اوتیسم در کودکان، آلودگی هواست؟
اختلالات اوتیسمی، فرد را در سراسر عمر درگیر می‌کند، فاقد درمان قطعی است و گزینه‌های درمانی محدودی برای آن وجود دارد.
یک دکترای روانشناسی کودک و نوجوان با اشاره به اینکه میزان مواجهه فرد با نوعی آلودگی هوایی به نام ذرات PM ۲.۵ باعث افزایش خطر ابتلا به اوتیسم می‌شود، گفت: ذرات PM ۲.۵ ذرات گَرد و غبار، دوده و دود را شامل می‌شود و از آنجایی که این ذرات بسیار کوچک هستند، می‌توانند تا عمقی از ریه نفوذ کنند و وارد جریان خون شوند.
دکتر محمد زارع نیستانک با بیان اینکه تماس با ریزآلاینده‌های هوایی در طی بارداری تا دو سال ابتدایی زندگی کودک، می‌تواند با افزایش خطر اختلالات طیف اوتیسم ارتباط داشته باشد، گفت: مطالعات انجام شده بیانگر این است که این شرایط از بین هر ۶۸ کودک روی یکی موثر است.
وی گفت: اختلالات اوتیسمی، فرد را در سراسر عمر درگیر می‌کند، فاقد درمان قطعی است و گزینه‌های درمانی محدودی برای آن وجود دارد. بنابراین، این ضرورت وجود دارد که هر عامل خطرآفرینی که قابلیت تعدیل دارد (مثل آلودگی هوا) به دقت شناسایی شود.
زارع نیستانک گفت: پژوهشگران بررسی را روی خانواده‌ها با شرط وجود اختلالات طیف اوتیسم و عدم وجود آن در آن‌ها انجام داده‌اند و اطلاعات کاملی را درباره مکان زندگی مادران قبل، حین و بعد از بارداری کسب کردند و با استفاده از مدل ساخته شده، توانستند میزان مواجهه فرد با نوعی آلودگی هوایی به نام ذرات PM ۲.۵ را برآورد کنند.
زارع نیستانک افزود: طبق داده‌های جمع آوری شده توسط انجمن ریه آمریکا، جنوب غربی پنسیلوانیا از بدترین مناطق کشور از نظر سطح ذرات PM ۲.۵ رده‌بندی می‌شود.
وی یادآور شد: اختلالات طیف اوتیسم مجموعه شرایطی هستند که با ناتوانایی‌های اجتماعی و مشکلات ارتباطی مشخص و اغلب در اوایل دوران کودکی ظاهر می‌شوند. بر اساس پژوهش‌های این محققان در دو دهه گذشته، گزارش موارد اختلالات طیف اوتیسم به طور تقریبی هشت برابر شده است. اگرچه بررسی‌های قبلی نشان می‌دهند که این افزایش تا حدودی به دلیل تغییرات در روش‌های تشخیصی و افزایش آگاهی عمومی نسبت به بیماری اوتیسم رخ می‌دهد، اما این مسئله به تنهایی نمی‌تواند این میزان از افزایش شیوع را به طور کامل توضیح دهد. این باور وجود دارد که عوامل محیطی و عوامل ژنتیکی هر دو در بروز اوتیسم نقش دارند.
این دکترای روانشناسی کودک و نوجوان با اشاره به بررسی‌های انجام شده، گفت: میزان تماس کودک با غلظت‌های بالای ذرات PM ۲.۵ در حین بارداری و در دو سال ابتدایی پس از تولد و ضمن توجه به سایر عوامل مرتبط با خطر ایجاد اختلالات طیف اوتیسم در کودک (مثل سن مادر، مصرف سیگار در‌حین بارداری و ...) نتیجه‌گیری شد که کودکانی که با آلودگی تماس بیشتری دارند به طور تقریبی ۱.۵ برابر بیشتر از سایر کودکان در معرض خطر ابتلا به اختلالات طیف اوتیسم قرار دارند. این شیوه برآورد خطر ابتلا به این عارضه با بررسی‌های متعدد اخیر روی ارتباط اوتیسم و ذرات PM۲.۵ مطابقت دارد.
دکتر محمد زارع نیستانک با بیان اینکه تماس با ریزآلاینده‌های هوایی در طی بارداری تا دو سال ابتدایی زندگی کودک، می‌تواند با افزایش خطر اختلالات طیف اوتیسم ارتباط داشته باشد، گفت: مطالعات انجام شده بیانگر این است که این شرایط از بین هر ۶۸ کودک روی یکی موثر است.
وی گفت: اختلالات اوتیسمی، فرد را در سراسر عمر درگیر می‌کند، فاقد درمان قطعی است و گزینه‌های درمانی محدودی برای آن وجود دارد. بنابراین، این ضرورت وجود دارد که هر عامل خطرآفرینی که قابلیت تعدیل دارد (مثل آلودگی هوا) به دقت شناسایی شود.
زارع نیستانک گفت: پژوهشگران بررسی را روی خانواده‌ها با شرط وجود اختلالات طیف اوتیسم و عدم وجود آن در آن‌ها انجام داده‌اند و اطلاعات کاملی را درباره مکان زندگی مادران قبل، حین و بعد از بارداری کسب کردند و با استفاده از مدل ساخته شده، توانستند میزان مواجهه فرد با نوعی آلودگی هوایی به نام ذرات PM ۲.۵ را برآورد کنند.
زارع نیستانک افزود: طبق داده‌های جمع آوری شده توسط انجمن ریه آمریکا، جنوب غربی پنسیلوانیا از بدترین مناطق کشور از نظر سطح ذرات PM ۲.۵ رده‌بندی می‌شود.
وی یادآور شد: اختلالات طیف اوتیسم مجموعه شرایطی هستند که با ناتوانایی‌های اجتماعی و مشکلات ارتباطی مشخص و اغلب در اوایل دوران کودکی ظاهر می‌شوند. بر اساس پژوهش‌های این محققان در دو دهه گذشته، گزارش موارد اختلالات طیف اوتیسم به طور تقریبی هشت برابر شده است. اگرچه بررسی‌های قبلی نشان می‌دهند که این افزایش تا حدودی به دلیل تغییرات در روش‌های تشخیصی و افزایش آگاهی عمومی نسبت به بیماری اوتیسم رخ می‌دهد، اما این مسئله به تنهایی نمی‌تواند این میزان از افزایش شیوع را به طور کامل توضیح دهد. این باور وجود دارد که عوامل محیطی و عوامل ژنتیکی هر دو در بروز اوتیسم نقش دارند.
این دکترای روانشناسی کودک و نوجوان با اشاره به بررسی‌های انجام شده، گفت: میزان تماس کودک با غلظت‌های بالای ذرات PM ۲.۵ در حین بارداری و در دو سال ابتدایی پس از تولد و ضمن توجه به سایر عوامل مرتبط با خطر ایجاد اختلالات طیف اوتیسم در کودک (مثل سن مادر، مصرف سیگار در‌حین بارداری و ...) نتیجه‌گیری شد که کودکانی که با آلودگی تماس بیشتری دارند به طور تقریبی ۱.۵ برابر بیشتر از سایر کودکان در معرض خطر ابتلا به اختلالات طیف اوتیسم قرار دارند. این شیوه برآورد خطر ابتلا به این عارضه با بررسی‌های متعدد اخیر روی ارتباط اوتیسم و ذرات PM۲.۵ مطابقت دارد.
منبع:
ایسنا
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼