اثرات استرس مادر بر جنین

طبق مطالعات اخیر، کودکان متولد شده از زنانی که در دوران بارداری حوادث استرس زا را پشت سر گذرانده اند، ممکن است حرکات بدن آنها در دوران نوجوانی کمتر هماهنگی داشته باشد.

به گفته بث هندز، پروفسور دانشگاه نوتردام استرلیا، یافته های جدید نشان می دهد که "برنامه ریزی هایی که شناسایی و کاهش استرس مادر در دوران بارداری را مورد هدف قرار میدهند" میتوانند آینده بهتری را برای کودکان رقم بزنند.

در این مطالعه، پزشکان از ۲۹۰۰ زن در استرالیا دو بار در طول بارداری آنان- ۱۸ هفتگی و ۳۴ هفتگی- این سوال را جویا شدند: که آیا در هنگام بارداری حوادث استرس زایی را تجربه کرده اند یا نه. نمونه هایی از حوادث استرس زا عبارتند از: مشکلات مالی، مرگ عضوی از خانواده یا دوستان، و یا جدایی یا طلاق می باشد.

سپس محققان کودکان آنها را مورد بررسی قرار دادند، محققان به دنبال هماهنگی کلی و توانایی کنترل حرکات بدن در سه مقطع زمانی - سن ۱۰، ۱۴ و ۱۷ سالگی آنان- بودند. به عنوان مثال، محققان توانایی گرفتن، توانایی پرش، توانایی ایستادن روی یک پا و یا توانایی سفت کردن پیچ و مهره را در آنها مورد آزمایش قرار دادند.

محققان دریافتند که کودکان متولد شده از مادرانی که سه حادثه استرس زا یا بیشتر را در دوران بارداری خود تجربه کرده اند، در هر سه مقطع زمانی، در این آزمون نمره پایینتری کسب کردند، نسبت به فرزندان متولد شده از مادرانی که کمتر از سه حادثه استرس زا را تجربه کرده بودند.

محققان اظهار داشتند، علاوه بر این، به نظر میرسد حوادث استرس زا که در اواخر دوران بارداری رخ داده است اثر بیشتری بر هماهنگی کودکان داشته است. آنان افزودند، این امر ممکن است بدین دلیل باشد که در اواخر بارداری منطقه ای از مغز که در کنترل حرکات بدن نقش دارد، به نام کورتکس (قشرمخچه) در حال رشد است.

دکتر اندرو ادسمن، مدیر این پروژه می گوید: با این حال، مشخص نیست که آیا نتایج آزمایشات انجام شده در این مطالعه میتواند تاثیراتی در زندگی واقعی شرکت کنندگان داشته باشد یا نه.

به عنوان مثال، مهارت های حرکتی که محققان آزمایش کرده اند، از جمله توانایی ایستادن روی یک پا، "ممکن است لزوما موضوع بسیار مهمی در زندگی واقعی نباشد.

وی افزود، در عوض، این امر می تواند برای فهمیدن اینکه که آیا استرس با مشکلات هماهنگی مانند بستن دکمه ها و یا دوچرخه سواری در ارتباط هست یا نه، جالبتر باشد. ممکن است نمونه های بیشتری از نقص های حرکتی در دنیای واقعی وجود داشته باشد که زندگی فرد را به صورت روزانه تحت تاثیر قرار دهد.