صحبت کردن کودک، چگونه باید باشد؟

پاسخ دکتر آتوسا فولادگر، متخصص اطفال:

در چنین شرایطی برای ما مهم است که بدانیم کودک برای رسیدن به خواسته‌ هایش می تواند منظورش را به والدین برساند یا نه. مثلا اگر آب می خواهد با ایما و اشاره والدین را متوجه این موضوع می کند. اغلب در این حالت، کودک نمی گوید که من آب می خواهم بلکه دست مامان را می گیرد و او را سمت یخچال می برد تا مادر متوجه آب خواستن او بشود. یا وقتی به مادرش نیاز دارد، او را صدا نمی کند و لباس مادر را می کشد. در این شرایط صحبت نکردن کودک نگران کننده نیست و باید او را به صحبت کردن تشویق کنید. در واقع اگر کودک منظور را می‌رساند و مشکلی از نظر ارتباط اشاره‌ای برقرار کردن ندارد، یعنی درک مطلبش خوب است و مشکلی از نظر شنوایی ندارد و فقط نیاز به حرف زدن پیدا نمی‌کند. خیلی از کودکان در سن ۹ یا ۱۰ ماهگی که حرف‌های دو سیلابی را بیان می کنند «دد»، «ما ما»، «با با»، «دا دا» و... ممکن است بعد از مدتی این کلمات از یادشان برود و دیرتر هم به حرف بیفتند. رفتار شما هم تا حدودی می تواند باعث سردر گمی کودک شود مثل کودکانی که دو زبانه یاد میگیرد. بنابراین اگر صحبت کردن به تنهایی یادش رفته یا دچر سردرگمی شده است. البته به شرطی که دیگر عملکرد کودک را هم تحت نظر قرار دهید که دچار پسرفت نباشد. مثلا قبلا راه می رفته ولی الان نمی تواند راه برود و... اگر فقط در صحبت کردن مشکل دارد، بهترین کار این است که برای فرزندتان قصه و داستان بخوانید و با او حرف بزنید. سی دی های کلامی بگذارید تا کودک را تشویق به صحبت کند. تلفظ را صحیح و کلمات را درست یاد بگیرد. ولی اگر فرزندتان هیچ ارتباطی با شما برقرار نمی کند و بی ‌تفاوت است، ممکن است دچار مشکل شنوایی یا اوتیستیک باشد. در این صورت توصیه می شود هر چه زودتر به متخصص مربوطه مراجعه کنید.