چرا دوستی از عشق بیشتر اهمیت دارد؟

به گزارش نی نی بان ، وقتی من ۳۰ ساله شدم، فهمیدم که گاهی اوقات زندگی ممکن است کسل‌کننده و یکنواخت باشد. من برای اولین بار در زندگی‌ام یک گروه دوستانه‌ی عالی را تشکیل دادم. آن‌ها به نزدیک‌ترین اشخاص در زندگی من تبدیل شدند. اولین افرادی که وقتی خبرهای خوب یا بد دارم یا وقتی نیاز به مشاوره یا خنده و شادی داشته باشم به سراغ آن‌ها می‌روم. وقتی که در دوران کرونا قرنطینه شروع شد، من کار جدیدی را شروع کرده بودم و موقعیت سختی را با خانواده‌ام در آن دوران می‌گذراندم. دوستان مجازی من کسانی بودند که هر روز با آن‌ها حرف می زدم. ما همدیگر را تشویق می‌کردیم که می‌توانیم از پس هر کاری بربیاییم و وقتی ناخوش احوال و مریض می‌شدیم، هدایای کوچکی را برای هم می‌فرستادیم. دوستی ما یک عشق واقعی افلاطونی بود و آ‌نها جزئی از خانواده‌ی من شده بودند.

سه سال بعد، این رابطه‌ی دوستی بسیار محکم‌تر و پایدارتر شد. در این بازه‌ی زمان که من مجرد و تنها بودم و رابطه‌ی عاشقانه‌ای هم در زندگی‌ام نداشتم، دوستانم را پیدا کردم. شاید به‌خاطر نداشتن رابطه‌ی احساسی بود که من می‌توانستم زمان زیادی را با دوستانم بگذرانم. بارها در زندگی‌ام توسط دوستانم که عاشق شده و وارد رابطه‌ی احساسی شده بودند، کنار گذاشته شده بودم و این تنهایی یک تجربه‌ی سخت و منحصر‌به‌فرد بود. همه‌ی ما بارها و بارها شاهد این وقایع بوده‌ایم؛ مثلا دختری که برنامه‌هایش را با دوست صمیمی‌اش لغو می‌کند فقط به‌خاطر اینکه نامزد او آدم سختگیری است و همیشه او را کنترل می‌کند!

این امر از جهاتی منطقی است. ما بزرگ می‌شویم، عاشق می‌شویم، متعهد می‌شویم، با هم زندگی می‌کنیم، بچه‌دار می‌شویم و تبدیل به یک واحد می‌شویم؛ واحدی به نام «ما».

***

«کزلی کیلام»، دانشمند علوم اجتماعی و نویسنده‌ی کتاب «هنر و علم ارتباط» می‌گوید: «این مشغله‌های زندگی می‌تواند روی روابط دوستانه تأثیر بگذارد. اما گاهی مردم به سادگی از دوستانشان دور می‌شوند. شاید علایق، ارزش‌ها یا اولویت‌های شما تغییر کرده و آن دوستی که یک زمانی در زندگی شما مهم بوده، دیگر مهم نباشد. این یک بخش طبیعی از روند پیری است.»

«بری مک ایوان»، دانشیار موسسه‌ی ارتباطات و فناوری از دانشگاه تورنتو می‌گوید: «هنگامی که ما کودک یا نوجوان هستیم، ساختار خانواده‌ی ما تمام منابع مورد نیاز ما را فراهم می‌کند، اما به‌طور‌کلی، از سن 16 تا 24 سالگی این دوستان ما هستند که با آن‌ها به سینما می‌رویم، درس می‌خوانیم و همه‌ی رازهایمان را با هم در میان می‌گذاریم. ما به آن‌ها نیاز داریم تا یاد بگیریم چگونه معاشرت کنیم و عضوی از جامعه باشیم. پس از آن، ما دوباره به سمت ساختار خانواده‌ی هسته‌ای، یعنی تشکیل خانواده حرکت می‌کنیم. این بار شریک زندگی ما می‌تواند در مخارج زندگی به ما کمک کند و در تربیت فرزندان همراه ما باشد. اما برخی از افراد تصمیم می‌گیرند که ازدواج نکنند و دوستانشان را به عنوان خانواده انتخاب می‌کنند.»

مک ایوان توضیح می‌دهد که اگر چه این امر «تلخ و شیرین» است، اما وقتی به بزرگسالی می‌رسیم بیشتر به سمت وابستگی عاطفی به شریک احساسی و تشکیل خانواده پیش می‌رویم. مطمئنا هم این مسیر راحت‌تر و بهتر است. درواقع عاقلانه است که رابطه‌های عاشقانه‌ی خود را زنده و پویا نگه دارید.

تحقیقات نشان داده افرادی که دوستان صمیمی دارند، کمتر دچار افسردگی می‌شوند، از زندگی خود رضایت بیشتری دارند و کمتر به دلایل مختلف از جمله مشکلات قلبی و بیماری‌های مزمن جان خود را از دست می‌دهند؛ بنابراین می‌توانند طول عمر خود را افزایش دهند.

کزلی کیلام می‌گوید: «سلامتی صرفا فقط جسمی و روحی نیست، بلکه سلامت اجتماعی نیز مهم است.»

دوستی‌های صمیمی به زندگی شما شادی و معنا می‌بخشند. اما بیشتر از آن به شما کمک می‌کنند تا زندگی سالم‌تر و طولانی‌تری داشته باشید. دوستان منبع مهمی از سلامت اجتماعی هستند که این سلامتی و تندرستی ناشی از این روابط دوستانه است.

طبق یک نظر‌سنجی که در سال 2021 توسط سازمان آمار کانادا ارائه شده، بیش از 40 درصد از کانادایی‌ها گاهی اوقات یا همیشه احساس تنهایی می‌کنند، به خصوص افراد مجرد و کسانی که تنها زندگی می‌کنند. «همه‌گیری تنهایی» موضوعی است که سال‌ها در غرب مطرح بوده و با بیماری کرونا، زمانی که قرنطینه و انزوای اجتماعی کلید سلامتی شد، این موضوع شدت پیدا کرد. تحقیقات نشان داده که تنهایی می‌تواند منجر به زوال عقل، سکته‌ی مغزی وحتی  مرگ شود. علاوه بر این، مک ایوان می‌گوید: «تکیه بر شریک احساسی و توقعات بالا در زندگی از همسر خود می‌تواند استرس را در رابطه‌ی شما افزایش دهد.»

به گفته‌ی مک ایوان، این ارتباطات می‌تواند برای دستیابی به تنوع بیشتری از پشتیبانی و اطلاعات مفید باشد. گذشته از این، دیگران به چیزهایی دسترسی خواهند داشت که شما و شریک احساسی‌تان ندارید. اما دوستی همیشگی وجود ندارد و شما باید به دنبال اهدافتان در زندگی باشید؛ درست همان‌طور‌که در روابط احساسی و تشکیل خانواده رفتار می‌کنید.»

پس تماس‌ها و معاشرت‌های منظم با دوستان خود را برنامه‌ریزی کنید و حتما در یک تاریخ هفتگی، ماهانه و یا سه ماهه قرار دیدار بگذارید و در کنار دوستانتان اوقات خوشی را بگذرانید. کزلی کیلام می‌گوید: «به این ترتیب شما متعهد می‌شوید که در ارتباط دوستانه‌ی خود بمانید.» او همچنین توصیه می‌کند که مسائل را بیش‌از‌حد پیچیده نکنید. به عنوان مثال، وقتی به یاد یکی از دوستانتان می‌افتید، همان لحظه به او پیام بدهید و بگویید که به یاد او هستید. این یک راه عالی است که به آن‌ها نشان دهید که بودنشان برایتان مهم است. تحقیقات هم نشان می‌دهد که بیشتر از آنچه که فکر کنید آن‌ها قدردان شما خواهند بود.

شکی نیست که ارتباط‌ها و پیوندهای دوستی می‌توانند به زندگی ما ارزش دهند. در نهایت، کزلی کیلام می‌گوید: «ما به دوستان نیاز داریم تا از نظر اجتماعی سالم باشیم. به عنوان یک بزرگسال خیلی آسان است که احساس کنیم زمان اضافی برای وقت‌گذاشتن برای دوستانمان ندایم، اما ارتباط دوستی نیز به اندازه‌ی ورزش و خواب مهم است و باید در اولویت برنامه‌های زندگی‌مان باشد. همچنین رابطه‌ی دوستی راهی است برای خاطرات باورنکردنی، توسعه‌ی علایق جدید و عاشق‌شدن به روشی متفاوت.»