پرش عضلات، با این عارضه اعصاب خردکن چطور کنار می آیید؟
اگر با پرش مداوم عضلات روبرو شده باشید خوب میدانید که این عارضه چقدر آزاردهنده و روی اعصاب است.
به گزارش نی نی بان ، پرش عضله که به آن فاسیکولیشن نیز می‌گویند به معنی حرکات بسیار ریز و مکرر عضلات است. شما معمولاً می‌توانید حرکات عضلات خود را کنترل کنید، مثلاً وقتی عضلات دو سر زانویتان را خم می‌کنید مغزتان سیگنال‌های عصبی می‌فرستد و شما این حرکت را انجام می‌دهید. اما در پرش عضله عصب‌ها بدون اجازه و اراده شما همچنان پیام حرکت ارسال می‌کنند.
پرش عضله گاهی قابل‌توجه است و می‌تواند آزاردهنده باشد. حتی شاید متوجه شوید چند عضله هم‌زمان می‌پرند. به‌هرحال پرش‌های گهگاه عضله شایع‌اند و بیش از نیمی از افراد زمانی در زندگی خود تجربه‌اش می‌کنند.
ضمناً یادآوری می‌کنیم که پرش عضله با اسپاسم یا گرفتگی عضله، مثل اسب چارلی فرق می‌کند. در پرش عضله مثلاً دست، کل دست شما حرکت نمی‌کند و فقط قسمت کوچکی از عضله می‌پرد.
علت پرش عضله چیست؟
علت دقیق پرش عضله چندان مشخص نیست؛ اما هر چیزی که سطح آدرنالین شما را افزایش دهد می‌تواند احتمال پرش عضله را افزایش دهد، مثلاً مصرف زیاد کافئین یا خیلی استرس داشتن. به‌اندازه کافی نخوابیدن هم می‌تواند باعث پرش عضله شود.
آیا پرش عضله می‌تواند به معنی ALS باشد؟
پاسخ کوتاه این است: به‌احتمال زیاد خیر. بیماری ALS یا اسکلروز جانبی آمیوتروفیک یک عارضهٔ نادر است که باعث می‌شود سلول‌های عصبی که اجازهٔ کنترل حرکات را به ما می‌دهند بمیرند. با ازبین‌رفتن این نورون‌ها، عضله به‌مرور ضعیف می‌شود. طی روند این بیماری بیمار تجربه‌های مکرری از پرش عضلات و ازدست‌دادن کنترل دست‌ها و پاها خواهد داشت. پرش عضله که ناشی از ALS نیست بسیار رایج است. اگر گاهی دچار پرش عضله می‌شوید یا بدون تغییرات خاصی سال‌هاست تجربه‌اش می‌کنید پیش چندان جای نگرانی نیست. شما باید در کنار این علامت به علائم دیگر نیز توجه کنید، مثلاً تغییرات ناگهانی در قدرت عضله، اندازه و شکل آن.
دیگر علت‌های پرش عضله
. اختلالات خودایمنی مانند سندرم آیزاک
. اوردوز دارو مثلاً کافئین یا آمفتامین‌ها
. عوارض جانبی دارو مثلاً کورتیکواستروئیدها یا استروژن‌ها
. کمبود مواد مغذی در بدن
. بیماری‌هایی که باعث اختلالات متابولیکی می‌شوند؛ مثلاً بیماری کلیوی یا اورمیا
. فعالیت بدنی: لاکتیک اسید جمع شده در عضلاتی که آنها را تمرین داده‌اید می‌تواند باعث درد و خستگی شود و این اتفاق اغلب در عضلات دست‌وپا و کمر می‌افتد و پرش ایجاد می‌کند.
. استرس و اضطراب: استرس و اضطراب در کنار تمام علائم فیزیکی دیگری که ایجاد می‌کنند می‌توانند باعث تیک عصبی نیز بشوند که ممکن است بر هر عضله‌ای از بدن اثر بگذارد.
. کم‌آبی بدن: دهیدراسیون می‌تواند باعث انقباض و پرش عضله شود، خصوصاً عضلات بزرگ‌تر.
. به‌هم‌خوردن تعادل الکترولیت‌ها: عدم تعادل در الکترولیت‌های بدن می‌تواند ناشی از کم‌آبی باشد و باعث پرش عضله شود، مثلاً در اثر تعریق زیاد، ورزش سنگین یا ازدست‌دادن مایعات به‌خاطر اسهال یا استفراغ.
. نیکوتین: سیگار و دیگر محصولات دارای نیکوتین می‌توانند باعث پرش عضله شوند، خصوصاً در پاها.
پرش عضله با اسپاسم یا گرفتگی عضله، مثل اسب چارلی فرق می‌کند. در پرش عضله مثلاً دست، کل دست شما حرکت نمی‌کند و فقط قسمت کوچکی از عضله می‌پرد
چه زمانی پرش عضله نگران‌کننده است؟
پرش عضله هرچند خوشایند نیست؛ اما به‌ندرت ناشی از مشکل جدی است. بعضی از افراد بیشتر ممکن است پرش عضله را تجربه کنند. اما همان‌طور که گفتیم اگر سال‌هاست این تجربه را بدون تغییرات خاصی یا هر علامت دیگری دارید پس جای نگرانی وجود ندارد.
اما اگر پرش عضله را اخیراً تجربه می‌کنید و علائم عضلانی دیگری نیز دارید باید به پزشک مراجعه کنید.
پرش عضله زمانی نگران‌کننده می‌شود که شروع نسبتاً ناگهانی دارد و همراه با ضعف و تغییر شکل عضله و تحلیل‌رفتن آن است. پرش عضله همراه با دیگر علائم عضلانی می‌تواند نشان‌دهندهٔ یک بیماری نورولوژیکی یا هر چیز دیگری که به عصب‌ها آسیب می‌زند باشد.
چه باید بکنید؟
در بیشتر موارد پزشکان توصیه می‌کنند اگر پرش عضله‌تان همراه با علامت دیگری نیست چند ماه صبر کنید و ببینید چه اتفاقی می‌افتد. معمولاً پرش عضله خودش متوقف می‌شود. اما اگر ادامه داشت باید به پزشک یا متخصص مغز و اعصاب مراجعه کنید. وقتی نورون‌های حرکتی تحلیل می‌روند، یکی از اولین اتفاق‌هایی که می‌افتد پرش عضله است که اغلب در پاها و گاهی در زبان رخ می‌دهد. در واقع پرش عضله زبان تقریباً همیشه غیرمعمول و هشداردهنده است.
پیشگیری از پرش عضله
پرش عضله همیشه هم قابل‌پیشگیری نیست؛ اما برای کاهش احتمال آن کارهایی می‌توانید بکنید:
. رژیم غذایی متعادلی داشته باشید.
. به‌اندازه کافی بخوابید و استراحت کنید.
. استرستان را کنترل کنید.
. کمتر کافئین مصرف کنید.
. سیگار را ترک کنید.
. در مورد تغییر داروهایتان با پزشک مشورت کنید.
منبع: تبیان
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼