اگر با خودتان حرف میزنید این مطلب را بخوانید

به گزارش نی نی بان ،  در این مطلب می‌خواهیم بگوییم حرف‌زدن با خود چه دلیلی دارد، چه زمانی نرمال و مفید است و چه زمانی ممکن است نشان‌دهنده مشکلی در سلامت روان باشد. محققان مدت‌هاست روی مسئلهٔ «حرف‌زدن با خود» مطالعه می‌کنند. در دهه هشتاد، دانشمندان به این موضوع علاقه‌مند شدند و به این موضوع پرداختند چرا مردم با خودشان حرف می‌زنند و علتش چیست. محققان خودگفتگویی (self – talk) را نوعی اظهار کلامی از وضعیت یا باور درونی می‌دانند. یعنی خودگفتگویی بیان‌کنندهٔ احساسات درون، افکار غیرکلامی و نیت‌های درونی در مورد موقعیت به واسطه حرف‌زدن است. در این حالت فرد خودش را مورد خطاب قرار می‌دهد.

کودکان زیاد با خودشان حرف می‌زنند و این مسئله نباید والدین را نگران کند؛ چون در واقع این روشی برای تکمیل زبان، حفظ انگیزه حین انجام یک کار و بهبود عملکرد حین انجام کار است. عادت گفتگو با خود ممکن است تا بزرگسالی ادامه پیدا کند و به‌طورکلی مشکلی محسوب نمی‌شود.

آیا خودگفتگویی رفتار سالمی است؟

خودگفتگویی یا حرف‌زدن با خود چند فایده دارد و تا زمانی که فرد علامت خاصی از وضعیت روحی و روانی نداشته باشد (مثلاً توهم) خطری ندارد.

خودگفتگویی حین انجام کاری می‌تواند کنترل روی آن کار، تمرکز و عملکرد را بهتر کند و در واقع باعث تقویت مهارت حل مسئله بشود.

مطالعه‌ای به این بررسی پرداخت که خودگفتگویی چگونه بر کارهای بصری جستجو اثر می‌گذارد. یافته‌ها نشان دادند خودگفتگویی حین جستجو برای وسیله‌ای خاص، مثلاً لباس یا کلیدی گمشده، یا تلاش برای پیداکردن محصولی در فروشگاه به فرد کمک می‌کند زودتر چیزی را که به دنبالش است پیدا کند.

همچنین تحقیقات نشان می‌دهد خودگفتگویی حین ورزش نیز مفید است (البته بسته به اینکه چه می‌گویید و چگونه می‌گویید). مثلاً خودگفتگویی به شیوه‌ای انگیزه‌بخش یا دستوری می‌تواند راهی برای تقویت عملکرد باشد. خودگفتگویی منفی در ورزش شاید انگیزه را بیشتر کند؛ اما کمکی به عملکرد نخواهد کرد.

انواع خودگفتگویی

خودگفتگویی سه دسته است و بسته به تن صدا متفاوت می‌باشد.

. خودگفتگویی مثبت که باعث تشویق و تقویت باورهای مثبت در مورد فرد می‌شود. خودگفتگویی مثبت می‌تواند اضطراب را کمتر کرده و دقت و تمرکز را بیشتر کند.

. خودگفتگویی منفی که معمولاً شامل انتقاد و سرزنش می‌شود.

. خودگفتگویی خنثی که مثبت یا منفی نیست و افراد از آن برای دستوردادن به خودشان یا راهنمایی خودشان استفاده می‌کنند و معمولاً خبری از تشویق و انگیزه دادن نیست.

همچنین افراد ممکن است خودگفتگویی آشکار یا پنهان داشته باشند. خودگفتگویی آشکار به صورتی است که دیگران نیز می‌شنوند؛ اما خودگفتگویی پنهان گفتگویی در درون است و هیچ‌کس آن را نمی‌شنود.

علت‌های خودگفتگویی

چندین دلیل وجود دارد که افراد با خودشان حرف می‌زنند:

کنترل هیجانات

هر چند خودگفتگویی می‌تواند اغلب خوب باشد؛ اما همان‌طور که گفتیم گاهی ممکن است نشان‌دهندهٔ وجود مشکلی در سلامت روان باشد. خودگفتگویی منفی یا منتقدانه می‌تواند رفتاری ناسالم با خود را شکل بدهد که بر اعتمادبه‌نفس و تندرستی اثر می‌گذاردخودگفتگویی می‌تواند به پردازش و تنظیم و کنترل هیجانات کمک کند. مثلاً وقتی عصبی یا مضطرب هستید خودگفتگویی به شما کمک می‌کند تا:

. تمرکز خود را حفظ کنید تا بهتر بر اعصاب خود مسلط شوید.

. هیجانات خود را کنترل کنید.

. به این فکر کنید که در این لحظه چگونه باید واکنش نشان بدهید.

کاهش اضطراب

مطالعه‌ای نشان داد افرادی که اضطراب داشتند با خودگفتگویی به وضعیت بهتری رسیده بودند.

محققان دریافتند کسانی که خودشان را سوم‌شخص خطاب می‌کنند می‌توانند خودشان را از احساسات ناراحت‌کننده دور کرده و این هیجانات را بهتر پردازش و تنظیم و آنالیز می‌کنند که کمکشان می‌کند اضطرابشان را کاهش بدهند.

چگونه خودگفتگویی را متوقف کنید؟

اگر خودگفتگویی در زندگی فرد اختلال ایجاد کند باید روش‌هایی برای کاهش این رفتار به کار ببرد. نوشتن خودگفتگویی‌ها در دفتر می‌تواند به فرد کمک کند افکار را از ذهن خود به کاغذ انتقال بدهد، فرایندهای فکری‌اش را ساماندهی کند و استرس و اضطرابش را مدیریت نماید.

داشتن دفتری برای نوشتن گفتگوها با خود به شما کمک می‌کند موقعیت‌های هر روزه‌تان را که باعث می‌شوند با خود حرف بزنید شناسایی کرده و نسبت به عواملی که این رفتار را در شما تقویت می‌کنند آگاه شوید و بتوانید از تکرار آنها در آینده پیشگیری نمایید.

تمرین تغییردادن خودگفتگویی به افکار درونی و نوشتن آنها به‌جای زیر لب بیان‌کردنشان کمک می‌کند خودگفتگویی‌هایتان را کمتر کنید.

چه زمانی نیاز به کمک دارید؟

شاید متوجه شوید خودگفتگویی شما بر سلامت روانتان اثر گذاشته و اغلب در حال سرزنش خودتان هستید یا مدام خودتان را مورد انتقاد قرار می‌دهید. در این شرایط باید به روان‌شناس مراجعه کنید تا راه‌هایی برای تقویت اعتمادبه‌نفس و نگاه مثبت‌تر به خودتان پیدا نمایید.

اسکیزوفرنی

اگر خودگفتگویی کسی بخشی از توهمات او باشد نیازمند کمک پزشکی است. خودگفتگویی همراه با توهم می‌تواند نشانهٔ عارضه‌ای مانند اسکیزوفرنی باشد.

کسی که اسکیزوفرنی دارد ممکن است دچار تغییراتی در رفتار و افکار شود، مثلاً توهم ببیند یا هذیان بگوید. یعنی چیزهایی را ببیند، بشنود، بو بکشد و یا بچشد و احساس کند که بخشی از دنیای واقعی اطرافش نیستند (وجود خارجی ندارند) و فقط در ذهن او وجود دارند.

شنیدن صداهایی و پاسخ‌دادن به آنها یکی از توهمات مربوط به اسکیزوفرنی می‌باشد. این صداها و احساسات برای خود فرد واقعی به نظر می‌رسند. پزشکان می‌گویند مغز نسبت به این صداها به همان شیوه‌ای واکنش نشان می‌دهد که به صداهای واقعی (مثلاً در گفتگو با یک فرد واقعی) عکس‌العمل نشان می‌دهد.

کسانی که اسکیزوفرنی دارند ممکن است از دنیا کنار بکشند، علاقه خود را نسبت به تعاملات روزمره با دوستان و خانواده از دست بدهند و به‌سختی بتوانند هیجانات خود را بروز بدهند.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنید؟

هر چند خودگفتگویی می‌تواند اغلب خوب باشد؛ اما همان‌طور که گفتیم گاهی ممکن است نشان‌دهندهٔ وجود مشکلی در سلامت روان باشد. خودگفتگویی منفی یا منتقدانه می‌تواند رفتاری ناسالم با خود را شکل بدهد که بر اعتمادبه‌نفس و تندرستی اثر می‌گذارد.

اگر متوجه شدید به‌سختی می‌توانید با خودتان حرف نزنید، احساس اضطراب می‌کنید یا می‌بینید خودگفتگویی‌هایتان خیلی منفی و ملامتگر شده بهتر است از یک روان‌شناس کمک بخواهید. خصوصاً اگر این علائم را دارید باید به پزشک مراجعه کنید:

. صداهایی در سرتان می‌شنوید که آگاهانه تولیدشان نکرده‌اید.

. به‌یک‌باره به چند صدا جواب می‌دهید.

. حس‌هایی را تجربه می‌کنید، مثلاً صداهایی می‌شنوید یا بوهایی حس می‌کنید که واقعاً وجود ندارند.

منبع: تبیان