فیبروم رحمی دارم، امکان بارداری برام هست؟
دلیل قطعی بروز فیبروم رحمی مشخص نیست اما محققان به عوامل زیر برای ایجاد فیبروم رحمی اشاره می‌کنند.
دلیل قطعی بروز فیبروم رحمی مشخص نیست اما محققان به عوامل زیر برای ایجاد فیبروم رحمی اشاره می‌کنند:
-دلایل ژنتیک
-هورمون: گفته می‌شود ترشح هورمون‌های استروژن و پروژسترون که رحم زن را برای حاملگی آماده می‌کند ممکن است موجب رشد فیبروم هم بشود.
-عوامل شیمیایی دیگر: بعضی از مواد که به نگهداری بافت‌های بدن کمک می‌کنند، ممکن است سبب رشد فیبروم شوند.
-سن باروری
-وراثت: اگر مادر یا خواهر فرد به فیبروم رحمی مبتلا باشد، احتمال ابتلای وی هم بیشتر می‌شود.
-نژاد: تحقیقات نشان داده است که زنان سیاه پوست بیشتر با خطر فیبروم مواجه هستند تا زنان نژادهای دیگر. همچنین این دسته از زنان بیشتر در سنین پایین‌تر دچار فیبروم رحمی می‌شوند.
انواع فیبروم‌ها
فیبروم‌ها بر اساس محل آنها در رحم تقسیم‌بندی می‌شوند. شایع‌ترین محل وجود آنها اینترامورال (داخل عضله رحم)، ساب سروزال (به‌صورت توده‌ی برجسته‌ای خارج رحم) و زیر مخاطی (داخل حفره رحم) هستند. نوع سوم یعنی زیر مخاطی که از همه‌ی موارد نادرتر است با بیش‌ترین تظاهرات بالینی از جمله منوراژی یا خونریزی شدید قاعدگی و نازایی همراه است.
شایع‌ترین علایم فیبروم‌های رحمی
هرچند فیبروم‌های رحم در اندازه‌ی کوچک‌تر می‌توانند بدون علامت باشند و فقط هنگام انجام سونوگرافی‌ها به‌صورت اتفاقی تشخیص داده می‌شوند، ولی حداقل در پنجاه درصد بیماران عوارضی مانند دردهای لگنی، افزایش خونریزی‌های قاعدگی، درد شدید زمان قاعدگی و تکرر ادرار (به علت فشار روی مثانه) و نازایی دیده می‌شود.
البته معمولاً فیبروم علت شایعی برای نازایی نیست و فقط در ده درصد موارد آن هم فیبروم‌های بزرگ زیر مخاطی ممکن است باعث نازایی شوند که در این صورت درمان آنها قبل از حاملگی ضروری است. همچنین در اکثر موارد، فیبروم‌ها باعث سقط جنین نمی‌شوند مگر آن‌که تعداد آنها زیاد یا بزرگ بوده و بیشتر فضای داخل رحم را اشغال کرده باشند که در این صورت ممکن است باعث سقط یا زایمان زودرس شوند.
درمان قطعی فیبروم‌های رحم
در واقع بیشتر فیبروم‌های رحم در اندازه‌های کوچک بدون علامت هستند و در صورت کشف اتفاقی آنها در سونوگرافی با توجه به بی‌علامت بودن آنها، اقدام خاصی لازم نیست و بیمار فقط باید هر سه تا شش ماه یک‌بار جهت کنترل سایز فیبروم‌ها یا ایجاد علایمی مثل درد شکم و مشکلات قاعدگی نیز باید اقدام به درمان جراحی یا طبی کرد. البته در فیبروم‌های بزرگ علامت‌دار درمان قطعی، جراحی ترجیحا لاپاروسکوپی و برداشت فیبروم یا « میو مکتومی» است که در آن احتمال عود فیبروم در محل‌های دیگر رحم مدتی پس از جراحی نیز وجود دارد.
آیا خانمی که فیبروم رحمی دارد، می‌تواند حامله شود؟
بله، البته بستگی به تعداد و محل فیبروم‌های رحم دارد. در صورتی‌که تعداد فیبروم‌ها بسیار زیاد و سایز رحم از حد نرمال خارج شده باشد یا اندازه‌ی فیبروم‌ها بسیار بزرگ (بالای شش الی هفت سانتی‌متر) باشد، بهتر است قبل از حاملگی در مشاوره‌ی پیش از بارداری در صورت تشخیص فیبروم، ابتدا درمان جراحی انجام شود و بعد با فاصله‌ی زمانی مشخص پس از جراحی اقدام به بارداری شود.
عوارض فیبروم در حاملگی
فیبروم علت شایعی برای نازایی نیست و فقط در ده درصد موارد ممکن است سبب نازایی شود، ولی اگر خانمی با وجود فیبرومی در رحم حامله شود، به علت تغییرات هورمونی در این دوران ممکن است (به خصوص در سه ماهه اول و دوم بارداری) فیبروم‌هایش بزرگ‌تر شوند.
گاه در این دوران در داخل فیبروم‌ها، خونریزی ایجاد می‌شود که همراه با درد شدید شکم به صورت حاد و ناگهانی و تب بالا خواهد بود که در بسیاری از موارد این حالت با شکم حاد جراحی یا آپاندیست یا کیست پاره شده‌ی تخمدان اشتباه شده و اگر دقت نشود ممکن است باعث انجام جراحی غیرضروری در دوران بارداری شود که عوارض فراوانی از جمله زایمان زودرس به دنبال خواهد داشت.
در صورت بروز خونریزی در داخل فیبروم در بارداری، لازم است بیمار تا زمان کنترل خود به خودی علایم و قطع درد در بیمارستان بستری و با مسکن و تب‌بر تحت نظر باشد. هر چند در اکثر موارد نیاز به جراحی نیست. فیبروم‌های متعدد زیر مخاطی که در داخل لایه‌ی داخلی رحم برجسته هستند، ممکن است سبب ایجاد سقط در سه ماهه‌ی اول یا دوم بارداری شوند، حتی گاهی علت سقط‌های مکرر جنین (بیش از سه سقط در سابقه بیمار) همین فیبروم‌ها هستند که در این صورت درمان جراحی و برداشت فیبروم‌ها قبل از اقدام به بارداری بعدی، جهت پیشگیری از سقط ضروری است.
گاهی نیز فیبروم‌های زیر مخاطی ممکن است به علت کم کردن فضای داخلی رحم باعث ایجاد زایمان زودرس در بارداری شوند. همچنین فیبروم‌های بزرگ که در قسمت تحتانی و نزدیک دهانه‌ی رحم قرار دارند، ممکن است در ماه آخر بارداری و در هنگام زایمان طبیعی، باعث عدم پیشرفت زایمان شوند و به صورت مانع در راه خروجی جنین عمل کنند که در این صورت انجام عمل سزارین ضروری است.
اگر در هنگام عمل سزارین، هم‌زمان فیبروم رحم نیز وجود داشته باشد، می توان در همان زمان اقدام به برداشت فیبروم یا میو مکتومی کرد؟
خیر، بهتر است در هنگام عمل سزارین برداشت هم‌زمان فیبروم انجام نگیرد، زیرا در حاملگی بافت رحم و ضمائم بسیار پر خون است و در صورت هر نوع دستکاری جراحی احتمال خونریزی شدید از جای فیبروم وجود دارد که در صورت عدم کنترل آن ممکن است جراح مجبور به برداشت کامل رحم برای حفظ جان بیمار شود.
احتمال بدخیم شدن فیبروم ها
احتمال بدخیم شدن آن خیلی کم و تقریباً نزدیک به صفر است. این احتمال بدخیمی در مواردی که فیبروم‌های کوچک پس از یائسگی به صورت ناگهانی و بدون هیچ گونه تحرک هورمونی شروع به رشد سریع و ناگهانی کنند، بیشتر است. در این مورد لازم است سریعاً عمل جراحی برداشت رحم و ضمائم یا « هیسترکتومی » برای بیمار به علت شک به بدخیمی احتمالی انجام گیرد.
در اکثریت موارد پس از یائسگی به علت عدم ترشحات هورمونی تخمدان، فیبروم های رحمی شروع به چروکیده و کوچک شدن می کنند و گاه در داخل آنها رسوب کلسیم ایجاد می شود که در این موارد هیچ گونه اقدامی لازم نیست و فقط باید کنترل سالیانه با سونوگرافی رحم انجام گیرد.
درمان‌های غیر جراحی برای فیبروم
امروزه سعی می شود که حتی‌الامکان از روش‌های طبی برای درمان استفاده شود .
داروهایی به صورت تزریقی و خوراکی در دسترس هستند که می‌توانند قاعدگی‌های فرد را طبیعی کرده و میزان خونریزی و درد بیمار را کاهش دهند تا زمانی که فرد به سن یائسگی برسد و پس از آن به علت قطع ترشح هورمون‌های تخمدانی فیبروم‌ها به تدریج کوچک‌تر و چروکیده‌تر می‌شوند. البته تصمیم‌گیری در مورد این درمان‌ها به عهده جراح و بر اساس معاینه و شرایط فیبروم است.
منبع:
پزشک تو
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼