نحوه برخورد با کودکان زود رنج، دقت کنید!

کودکان حساس آسیب‌پذیرتر هستند و احساسات بیشتری به‌خرج می‌دهند. به‌خوبی می‌دانند که در ارتباط با نیازها، آرزوها و خواسته‌هایشان چگونه به‌زندگی واکنش نشان می‌دهند.

نخستین مشربی که به آن اشاره می‌‌کنیم مشرب حساس است. کودکان حساس آسیب‌پذیرتر هستند و احساسات بیشتری به‌خرج می‌دهند. به‌خوبی می‌دانند که در ارتباط با نیازها، آرزوها و خواسته‌هایشان چگونه به‌زندگی واکنش نشان می‌دهند.

این بچه‌ها برای اینکه خود را با زندگی تطبیق دهند باید با احساس خود بیشتر در تماس باشند. تنها در این صورت است که میل به‌تغییر در انها افزایش پیدا می‌کند. این بچه‌ها اغلب با شنیدن و درک شدن واکنش مثبت نشان می‌دهند.

گرچه همۀ بچه‌ها به‌درک شدن نیاز دارند، این بچه‌ها برای اینکه از شدت مقاومت خود بکاهند باید در مقایسه با دیگران بیشتر درک شوند.

مثلاً کودکی ممکن است بگوید: کسی حتی یک سلام به من نکرد. روز خیلی بدی داشتم. بعد پدر این کودک می‌گوید: چه بد. سپس کودک می‌گوید: سارا با من مهربان بود از نقاشی من خوشش آمد.

این بچه‌ها وقتی تایید می‌شوند بار دیگر جنبه‌های مثبت امور را می‌بینند. آنها به همدلی و تایید شدن بیشتری نیاز دارند. روی هم رفته به‌نظر می‌رسد که آنها به‌زمان بیشتری احتیاج دارند. به‌عجله واداشتن کودکان حساس بر میزان مقاومت آنها می‌افزاید.

اشتباه بزرگی است اگر پدر بگوید: اگر سارا با تو مهربان بود روزِ آنقدرها بدی پشت سر نگذاشتی. زیرا کودک در جواب پدرش می‌گوید: چرا روز بسیار بدی را پشت سر گذاشتم. هیچ‌ک مرا دوست ندارد.

وقتی کودک به‌جنبه‌های مثبت اشاره می‌کند او را به‌حال خود بگذارید تا با این احساس مثبت زندگی کند. از این احساس جدید او برای بی‌اعتبار کردن احاس قبلی او استفاده نکنید.

بدون دریافت پیام‌های همدلی، کودکان حساس مسائل‌شان را بزرگنمایی می‌کنند تا به‌همدلی مورد نیازشان دست یابند. اگر کودکی بگوید: دلم درد می‌کند و کسی با او ابراز همدردی نکند احتمالاً اضافه می‌کند: سردرد دارم، دلم هم درد می‌کند و کسی به من توجه ندارد.

بدون همدردی کردن، هر دردی شدیدتر می‌شود. همدلی نکردن و سخنی در تایید همدردی نگفتن، درد و رنج بیشتری تولید می‌کند. وقتی والدین، کودک حساسی را نادیده می‌انگارند، احساسات و مسائل او بزرگ و بزرگتر می‌شوند.

اشتباه بزرگی است اگر پدر و مادر بخواهند به‌کودک ناراحت‌شان نشاط بدهند. وقتی کودک ناراحت است یا افسرده به‌نظر می‌رسد توضیح دادن به او که چرا و به‌چه دلیل نباید افسرده باشد به او کمکی نمی‌کند.

وقتی جنبه‌های مثبت را به‌آنها یادآور می‌شویم، برای اینکه درک شوند بیش از گذشته به‌جنبه‌های منفی بها میدهند. در این مواقع بهتر این است که پدر و مادر با توجه به‌سخنان فرزند خود گوش بدهند و بی‌جهت در مقام حل مسائل او برنیایند.

کودکان حساس می‌خواهند بدانند که تنها نیستند و پدر و مادرشان هم مثل آنها ناراحت هستند. موضوع بیار ظریفی است. درست نیست که پدر و مادر برای دریافت حمایت عاطفی، احساسات‌شان را با فرزندانشان در میان بگذارند، اما پدر و مادر می‌توانند گوشه‌هایی از تلاش‌های خود را با فرزندان‌شان در میان بگذارند.

برای مثال، بعد از اینکه کودک از دشواری یا سختی چیزی شکایت می‌کند، پدر و مادر ممکن است بگویند: امروز من هم حال و روز بدی داشتم. در ترافیک خیلی بدی گیر کرده بودم.

پدر و مادر بی‌آنکه بخواهند با این حرف احساس همدلی و حمایت کودک خود را جلب کنند، بخشی از نیاز او را مرتفع می‌سازند.

وقتی کودکان حساس از خود مقاومتی نشان می‌دهند، به‌شنیدن جملات همدلی کننده‌ای احتیاج دارند: آنطور که معلوم است ناراحت هستی. تو میخواهی این کار را بکنی و من به تو کار دیگری پیشنهاد می‌کنم.

اگر بچه‌های حساس به‌قدر کافی و به‌درستی حمایت نشوند نمی‌توانند از مقاومت خود دست بردارند. بدون حمایت شدن، آنها خود را یک قربانی احساس می‌کنند و به‌حال خود تاسف می‌خورند.

این بچه‌ها به شنیدن این پیام احتیاج دارند که داشتن احساس منفی بدون اشکال است. بچه‎‌های حساس برای غلبه بر احساس ناراحتی خود به‌زمان بیشتری احتیاج دارند.

اما به‌هر صورت اگر بتوانند احساس خود را با شخصی دلسوز و علاقه‌مندی در میان بگذارند از شدت ناراحتی‌شان کاسته می‌شود. والدینی که از حساسیت کافی برخوردار نیستند اغلب به‌اشتباه گمان می‌کنند که مشکلی در کار فرزندشان وجود دارد و با این ذهنیت شرایط کودک را از آنچه هست دشوارتر می‌کنند.

بعد از شنیدن حرفهای کودک حساس به او فرصتی بدهید تا احساس بهتری پیدا کند. وقتی به‌احساس بهتر رسید نیازی نیست که به‌تغییر روحیه و احساس او اشاره کنید. طوری برخورد کنید که انگار حالت او کاملاً طبیعی است.به کودک این پیام را مخابره نکنید که اشکالی در کار او وجود داشت اما حالا مرتفع شده است.

این بچه‌ها اغلب در برابر فشار برای برقراری روابط جدید مقاومت می‌کنند زیرا کودکانی با این خصوصیت اغلب برای ایجاد روابط با دیگران در مقایسه با سایرین به‌زمان بیشتری احتیاج دارند. اما وقتی این رابطه را برقرار می‌‌کنند نسبت به دوستانشان صمیمی و وفادار هستند.

یاد گرفتن بخشودن و فراموش کردن، مهارت مهمی است که این کودکان باید بیاموزند. وقتی پدر و مادر به‌حرفهای آنها گوش فرا میدهند و آنها را درک می‌کنند، به کودک امکان میدهند که با ناراحتی خود کنار بیاید و توانایی بخشودن را در خود افزایش دهد.

وقتی بچه‌ها به آنچه نیاز دارند می‌رسند و نیازشان مرتفع می‌شود استعدادهای ویژه‌شان شکوفا می‌گردد. این بچه‌ها اغلب پرمحبت و همیار هستند و از اینکه به‌دیگران و به‌دنیا خدمت کنند لذت می‌برند.

منبع: کودک آنلاین