امنیت عاطفی در کودکان، چگونه ایجاد می‌شود؟
تحقیقات بسیار زیادی انجام شده است که نشان می‌دهد کودکی که امنیت دارد تقریباً از هر نظر بهتر از کودکی رشد می‌کند که احساس امنیت ندارد.
تحقیقات بسیار زیادی انجام شده است که نشان می‌دهد کودکی که امنیت دارد تقریباً از هر نظر بهتر از کودکی رشد می‌کند که احساس امنیت ندارد. محققین این کودکان را «دارای امنیت عاطفی» نامیده‌اند. متأسفانه تعداد زیادی از کودکان در سال‌های طفولیت فاقد امنیت عاطفی هستند. حتی در خانواده‌های باثبات، خوشبخت، و طبقه متوسط، یک سوم تمام کودکان فاقد امنیت می‌باشند.
کودک دارای امنیت عاطفی به شما «نمی‌چسبد»، ولی از طرف دیگر در برابر تماس، اگر شما شروع کننده آن باشید، مقاومت نمی‌کند. کودک دارای احساس امنیت، اگر پس از مدتی غیبت دوباره نزد او بیایید، با روی باز شما را می‌پذیرد و اگر ناراحت باشد، حضور و تماس با شما او را آرام می‌کند. چنین کودکی همیشه شما را به یک غریبه ترجیح می‌دهد. از طرف دیگر، کودک فاقد امنیت عاطفی معمولاً از تماس با مادر خود، به‌خصوص اگر پس از مدتی غیبت او را دیده باشد، اجتناب می‌کند. کودکی که از این هم احساس امنیت کم‌تری داشته باشد، هنگام جدایی از مادر بسیار آشفته می‌شود و برای مادر غیر ممکن است وقتی باز می‌گردد، کودک را آرام کند. چنین کودکی حتی ممکن است هنگام بازگشت مادرش عصبانی هم بشود و در مقابل تلاش برای آرام کردن، چه از سوی مادر و چه از سوی یک فرد بیگانه، مقاومت می‌کند. یک کودک شدیداً ناایمن ممکن است وحشت‌زده و آشفته باشد و دوست ندارد به کسی نزدیک باشد، هرگز تماس چشمی برقرار نمی‌کند و هرگز ابراز احساس نمی‌کند.
آثار مثبت امنیت عاطفی را به‌سادگی می‌توان در کودکان دوساله مشاهده کرد. به عنوان نمونه کودکان ایمن در این سن وسعت توجه بیشتری در بازی دارند، در تلاش برای یافتن راه‌حل کارهایی که ابزار در آن‌ها دخالت دارد اعتمادبه‌نفس بیشتری دارند، و غالباً به‌راحتی از مادر خود به عنوان منبع کمک و حلال مشکلات استفاده می‌کنند. در سن هجده تا سی ماهگی، کودکان ایمن حالت رشد یافته‌تر و پیچیده‌تری در بازی کردن دارند که نشان می‌دهد اجتماعی‌تر، از نظر عقلی جلوتر، و از نظر درک جهان بهتر از دوستان ناایمن خود هستند. کودکان ایمن در سن پیش دبستانی، تعامل سریع‌تر و روان‌تری با یک بزرگ‌سال بیگانه مثل معلم برقرار می‌کنند. کودکان ناایمن اختلالات رفتاری خیلی بیشتری مثل کج‌خلقی و رفتار پرخاشگرانه از خود نشان می‌دهند. این‌گونه کودکان به دیگران می‌چسبند و طالب توجه‌اند، در مدرسه رفتار خوبی ندارند، و با شیطنت توجه دیگران را جلب می‌کنند.
کودکان ایمن هم‌دلی بیشتری با سایر بچه‌ها و بزرگ‌ترها نشان می‌دهند. آن‌ها از ناراحتی سایر مردم لذت نمی‌برند؛ در حالی که کودکان ناایمن به ناراحتی دیگران می‌خندند. در حدود سن چهار و پنج سالگی، کودکان دارای امنیت عاطفی از نظر رویکرد انعطاف‌پذیر به زندگی و کاردانی، برتر از کودکان ناایمن هستند و عزت‌نفس آن‌ها در همان سن نیز بسیار بیشتر است. در سن پنج و شش سالگی نیز کودکان ایمن رفتار دوستانه‌تری دارند و نزد همسالان خود از محبوبیت بیشتری برخوردارند.
چرا و چگونه برای کودک امنیت عاطفی ایجاد کنیم؟
از هر نظر به نفع شماست که در کودک احساس امنیت و دل‌بستگی مطمئن نسبت به خود ایجاد کنید. الگوهای رفتاری معینی برای والدین وجود دارد که سبب ایجاد امنیت عاطفی می‌شوند، و شما باید از این الگوها تبعیت کنید. والدینی کودکان دارای امنیت عاطفی دارند که رفتار خود را با رفتار کودک منطبق می‌کنند، یا به عبارت دیگر از آهنگ رفتار و اعمال کودک تبعیت می‌کنند. هم‌چنین به نظر می‌رسد والدین این‌گونه اطفال از نظر عاطفی با کودکان خود دوستانه‌تر رفتار می‌کنند. آن‌ها بیشتر لبخند می‌زنند، بیشتر از آهنگ گفتار خود استفاده می‌کنند، و صدای خود را به شکلی گویاتر به کار می‌برند. آن‌ها بیشتر کودکان خود را لمس می‌کنند و در آغوش می‌گیرند.
برعکس، مادران اطفال ناایمن، از نظر روان‌شناختی «غیرقابل دسترس» خوانده می‌شوند. این مادران ممکن است افسرده باشند و از تماس با اطفال خود در ماه‌های اول زندگی بیزارند، تمایلی به توجه کردن به اطفال خود ندارند و حتی شاید آن‌ها را نپذیرند و از آن‌ها دوری کنند.
کودک دارای امنیت عاطفی به شما «نمی‌چسبد»، ولی از طرف دیگر در برابر تماس، اگر شما شروع کننده آن باشید، مقاومت نمی‌کند. کودک دارای احساس امنیت، اگر پس از مدتی غیبت دوباره نزد او بیایید، با روی باز شما را می‌پذیرد و اگر ناراحت باشد، حضور و تماس با شما او را آرام می‌کند. چنین کودکی همیشه شما را به یک غریبه ترجیح می‌دهد. از طرف دیگر، کودک فاقد امنیت عاطفی معمولاً از تماس با مادر خود، به‌خصوص اگر پس از مدتی غیبت او را دیده باشد، اجتناب می‌کند. کودکی که از این هم احساس امنیت کم‌تری داشته باشد، هنگام جدایی از مادر بسیار آشفته می‌شود و برای مادر غیر ممکن است وقتی باز می‌گردد، کودک را آرام کند. چنین کودکی حتی ممکن است هنگام بازگشت مادرش عصبانی هم بشود و در مقابل تلاش برای آرام کردن، چه از سوی مادر و چه از سوی یک فرد بیگانه، مقاومت می‌کند. یک کودک شدیداً ناایمن ممکن است وحشت‌زده و آشفته باشد و دوست ندارد به کسی نزدیک باشد، هرگز تماس چشمی برقرار نمی‌کند و هرگز ابراز احساس نمی‌کند.
آثار مثبت امنیت عاطفی را به‌سادگی می‌توان در کودکان دوساله مشاهده کرد. به عنوان نمونه کودکان ایمن در این سن وسعت توجه بیشتری در بازی دارند، در تلاش برای یافتن راه‌حل کارهایی که ابزار در آن‌ها دخالت دارد اعتمادبه‌نفس بیشتری دارند، و غالباً به‌راحتی از مادر خود به عنوان منبع کمک و حلال مشکلات استفاده می‌کنند. در سن هجده تا سی ماهگی، کودکان ایمن حالت رشد یافته‌تر و پیچیده‌تری در بازی کردن دارند که نشان می‌دهد اجتماعی‌تر، از نظر عقلی جلوتر، و از نظر درک جهان بهتر از دوستان ناایمن خود هستند. کودکان ایمن در سن پیش دبستانی، تعامل سریع‌تر و روان‌تری با یک بزرگ‌سال بیگانه مثل معلم برقرار می‌کنند. کودکان ناایمن اختلالات رفتاری خیلی بیشتری مثل کج‌خلقی و رفتار پرخاشگرانه از خود نشان می‌دهند. این‌گونه کودکان به دیگران می‌چسبند و طالب توجه‌اند، در مدرسه رفتار خوبی ندارند، و با شیطنت توجه دیگران را جلب می‌کنند.
کودکان ایمن هم‌دلی بیشتری با سایر بچه‌ها و بزرگ‌ترها نشان می‌دهند. آن‌ها از ناراحتی سایر مردم لذت نمی‌برند؛ در حالی که کودکان ناایمن به ناراحتی دیگران می‌خندند. در حدود سن چهار و پنج سالگی، کودکان دارای امنیت عاطفی از نظر رویکرد انعطاف‌پذیر به زندگی و کاردانی، برتر از کودکان ناایمن هستند و عزت‌نفس آن‌ها در همان سن نیز بسیار بیشتر است. در سن پنج و شش سالگی نیز کودکان ایمن رفتار دوستانه‌تری دارند و نزد همسالان خود از محبوبیت بیشتری برخوردارند.
چرا و چگونه برای کودک امنیت عاطفی ایجاد کنیم؟
از هر نظر به نفع شماست که در کودک احساس امنیت و دل‌بستگی مطمئن نسبت به خود ایجاد کنید. الگوهای رفتاری معینی برای والدین وجود دارد که سبب ایجاد امنیت عاطفی می‌شوند، و شما باید از این الگوها تبعیت کنید. والدینی کودکان دارای امنیت عاطفی دارند که رفتار خود را با رفتار کودک منطبق می‌کنند، یا به عبارت دیگر از آهنگ رفتار و اعمال کودک تبعیت می‌کنند. هم‌چنین به نظر می‌رسد والدین این‌گونه اطفال از نظر عاطفی با کودکان خود دوستانه‌تر رفتار می‌کنند. آن‌ها بیشتر لبخند می‌زنند، بیشتر از آهنگ گفتار خود استفاده می‌کنند، و صدای خود را به شکلی گویاتر به کار می‌برند. آن‌ها بیشتر کودکان خود را لمس می‌کنند و در آغوش می‌گیرند.
برعکس، مادران اطفال ناایمن، از نظر روان‌شناختی «غیرقابل دسترس» خوانده می‌شوند. این مادران ممکن است افسرده باشند و از تماس با اطفال خود در ماه‌های اول زندگی بیزارند، تمایلی به توجه کردن به اطفال خود ندارند و حتی شاید آن‌ها را نپذیرند و از آن‌ها دوری کنند.
منبع:
بی بی سنتر
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼