رفتار با کودک مغرور، چگونه باشد؟
هرگز فرزندان خود را مخصوصا پسرها را خیلی مغرور و از خود راضی بار نیاورید. خیلی هم اعتمادبه نفس را از او نگیرید.
هرگز فرزندان خود را مخصوصا پسرها را خیلی مغرور و از خود راضی بار نیاورید. خیلی هم اعتماد به نفس را از او نگیرید. سعی کنید با مطالعه و کمک گرفتن از مشاوران فرزندی تربیت کنید که در عین ادب و تواضع، شخصیت و غرور خود را نیز حفظ می کند. بیشتر کودکان شش تا نه ساله مغرورند. بچه ها فقط به فکر خودشان هستند و به دوستانشان می گویند که تو نمی توانی کاری انجام بدهی. آن ها با تحقیر کردن یکدیگر احساس خوبی پیدا می کنند.
گاهی آن ها جمعی برای خودشان تشکیل می دهند و بچه های دیگر را آزار می دهند. گاهی بچه ها برای گروه خودشان رهبری انتخاب می کنند و او به دیگران دستور می دهد که چه کار بکنند و دیگران باید مطیع او باشند. وقتی بچه ها با هم رقابت می کنند نیز رفتارهای مغرورانه از خودشان نشان می دهند. وقتی کودکی درباره ی دارایی های با دیگران حرف میزند و خودش را به رخ دیگران می کشد، کودک دیگر نیز شروع می کند به پز دادن به دیگران.
خودخواهی بچه ها به اینجا ختم نمی شود. آن ها در خانه نیز به مادرشان می گویند: «تو بدترین مامان دنیا هستی.» بچه ها دوست دارند والدینشان به آن ها محبت کنند ولی خودشان این کار را نمی کنند. گاهی کودک خواهر یا برادرش را در بازی هایش راه نمی دهد و او را اذیت می کند.
رفتار بچه ها در این سن و سال محصول واکنش ما نسبت به آن ها است و نه چیز دیگری؛ وقتی یک رفتاری از بچه سر می زند نوع برخوردی که با آن رفتار می شود تعیین می کند که آن رفتار ادامه پیدا کند، تشدید شود یا کاهش پیدا کند. لجبازی یا منفی گرایی در کودکان گاهی بدلیل جلب توجه بزرگترها صورت می گیرد.
توجه بیش از حد به برخی رفتارها باعث می شود کودک آن رفتارها را زیادتر انجام دهد بنابراین برای کاهش این لجبازی ها باید به رفتارهای منفی کودک کمتر توجه و اعتنا کنید و به جای آن رفتارهای مطلوب و مورد پسند او را بیشتر مد نظر قرار دهید. اگر کودک بتواند از طریق رفتارهای مطلوب توجه شما را جلب کند، دیگر نیازی نمی بیند که رفتارهای ناهنجار را انجام دهد.
باید بدانید که مراحل رشد کودک تدریجی است. وقتی کودک به مدرسه می رود کم کم یاد میگیرد که نباید خودخواه باشد و باید به فکر دیگران نیز باشد. وقتی والدین از کودکشان انتظار دارند که او خودخواه نباشد، نباید فقط به بعضی از رفتارهای او توجه کنند، بلکه باید به همه ی رفتارهای کودک در خانه، مدرسه و بیرون از خانه توجه کنند.
گاهی آن ها جمعی برای خودشان تشکیل می دهند و بچه های دیگر را آزار می دهند. گاهی بچه ها برای گروه خودشان رهبری انتخاب می کنند و او به دیگران دستور می دهد که چه کار بکنند و دیگران باید مطیع او باشند. وقتی بچه ها با هم رقابت می کنند نیز رفتارهای مغرورانه از خودشان نشان می دهند. وقتی کودکی درباره ی دارایی های با دیگران حرف میزند و خودش را به رخ دیگران می کشد، کودک دیگر نیز شروع می کند به پز دادن به دیگران.
خودخواهی بچه ها به اینجا ختم نمی شود. آن ها در خانه نیز به مادرشان می گویند: «تو بدترین مامان دنیا هستی.» بچه ها دوست دارند والدینشان به آن ها محبت کنند ولی خودشان این کار را نمی کنند. گاهی کودک خواهر یا برادرش را در بازی هایش راه نمی دهد و او را اذیت می کند.
رفتار بچه ها در این سن و سال محصول واکنش ما نسبت به آن ها است و نه چیز دیگری؛ وقتی یک رفتاری از بچه سر می زند نوع برخوردی که با آن رفتار می شود تعیین می کند که آن رفتار ادامه پیدا کند، تشدید شود یا کاهش پیدا کند. لجبازی یا منفی گرایی در کودکان گاهی بدلیل جلب توجه بزرگترها صورت می گیرد.
توجه بیش از حد به برخی رفتارها باعث می شود کودک آن رفتارها را زیادتر انجام دهد بنابراین برای کاهش این لجبازی ها باید به رفتارهای منفی کودک کمتر توجه و اعتنا کنید و به جای آن رفتارهای مطلوب و مورد پسند او را بیشتر مد نظر قرار دهید. اگر کودک بتواند از طریق رفتارهای مطلوب توجه شما را جلب کند، دیگر نیازی نمی بیند که رفتارهای ناهنجار را انجام دهد.
باید بدانید که مراحل رشد کودک تدریجی است. وقتی کودک به مدرسه می رود کم کم یاد میگیرد که نباید خودخواه باشد و باید به فکر دیگران نیز باشد. وقتی والدین از کودکشان انتظار دارند که او خودخواه نباشد، نباید فقط به بعضی از رفتارهای او توجه کنند، بلکه باید به همه ی رفتارهای کودک در خانه، مدرسه و بیرون از خانه توجه کنند.
منبع:
فرزند پرتال
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼