روش های محبت به فرزند، ابراز فیزیکی دارد

بچه ها به نوازش والدین خود نیاز بسیار دارند، نه تنها در دورۀ نوزادی بلکه در خردسالی و حتی نوجوانی نیازمند نوازش هستند. انسان موجودی لامسه ای است و نوعی نیاز فطری به ارتباط فیزیکی با سایرین دارد.
گاهی والدین آنقدر درگیر رشد عقلی فرزند خود می شوند که نیازهای اساسی تر از قبیل نیاز به لمس شدن او را نادیده می گیرند. چه بسیار به فکر هستیم چه کنیم تا فرزندانمان باهوش تر شوند اما اغلب فراموش می کنیم که شالودۀ ارتباط خوب والدین با فرزندان فقط عقلی نیست، بلکه عاطفی و فیزیکی نیز هست.
تمام اسباب بازی های آموزشی که بر مبنای فعال کردن یادگیری و تقویت انگیزه های کودک ساخته شده، متاسفانه در دراز مدت تاثیر ندانی در رشد او ندارند. کودک نوپای شما بیش از آنچه از لوازم لوکس و فانتزی برای یادگیری زبان خارجی یا جدول ضرب سود جوید، از اینکه همراه شما روی زمین غلت بزند بهره می گیرد.
مزایای تماس بدنی والدین با فرزندان فقط مزایای روانشناختی نیست. موضوع به این سادگی نیست که بگوییم فرزندتان از اینکه در کنار شما باشد احساس خوبی پیدا می کند. نه فقط در انسان، بلکه در سایر پستانداران نیز وقتی نوزاد به نرمی و ملاطفت در آغوش و تماس با والدین خود باشد سالم تر رشد می کند. این تماس ها، عوامل رشد را به فعالیت وامی دارد، فشار عصبی را کاهش می دهد و دستگاه ایمنی را بهتر به کار می اندازد.
اگر از آن دسته والدینی هستید که می خواهید بدانید چه کنید تا فرزندتان باهوش تر شود، باید بدانید تحقیقات جدید نشان داده تماس بدنی والدین با فرزندان حتی رشد مغز آنها را بیشتر می کند.
هرچند کشتی گرفتن با فرزند نوپا تضمینی برای راه یافتن به مدرسۀ تیزهوشان نیست، ولی حتماً نیروی عقلانی او را می پروراند، هزینه ای هم ندارد.
در عین حال، مزایای عطوفت جسمانی با فرزند فقط به سود او نیست. بلکه دلبستگی خودتان نیز در اثر این قبیل تماس منظم تقویت می شود. اگر کودک را قبل از گذاشتن در تختش در آغوش خود بخوابانید، به همان اندازه برای او مفید است که برای خود شما.
دانستن این مطلب به خصوص برای پدران حائز اهمیت است، زیرا آنان کمتر از مادران عطوفت جسمانی با فرزندان را به عنوان بخشی از پرورش کودک از قبیل غذا دادن و لباس پوشاندن و حمام کردن می دانند.
دانستن این نکته برای والدینی که ساعات طولانی کار می کنند و بنابراین روی مهد کودک ها و پرستارها تکیه دارند، مهم است. باید پیوسته به خود یادآوری کنید که تماس بدنی با فرزند برای رشد ارتباط سالم شما و او حیاتی است.
بیشتر والدین در دورانی که فرزندشان کوچک است، راحت تر نوازش اش می کنند زیرا او در این دوران تماس فیزیکی بیشتری می طلبد.
اما وقتی به سال های پیش دبستانی می رسد، باید برای ابراز محبت فیزیکی . کلامی به او، کوشش های آگاهانه و حساب شده به کار ببرید؛ رفته رفته نسبت به سه، چهار سالگی فرصت های کمتری برای در آغوش کشیدن و بوسیدنش پیدا می کنید زیرا کم کم خودش می تواند لباس بپوشد، غذا بخورد و به اینسو و آنسو حرکت نماید و هرچند کودک از نظر جسمانی توانمندتر شده و روان سخن بگوید، باز هم به این مفهوم نیست که نیاز کمتری به نوازش های شما دارد. باید فرصت های جدیدی را برای این محبت ها خلق کنید.
به خاطر داشته باشید که اگر تلاش برای ابراز محبت فیزیکی باعث شود فرزندتان احساس کند هنوز طفلی کوچک است خودش در مقابل شما مقاومت می کند.
والدین غالباً متوجه نمی شوند فرزندانشان حتی وقتی بزرگتر از آن به نظر می رسند که نیاز به محبت آشکار داشته باشند، به محبت نیاز دارند. بعضی وقت ها فقط باید کمی ظرافت داشت تا فهمید چه وقت و چگونه باید محبت را ابراز کرد.
از آن معضل نسازید؛ در حقیقت همین که نوازش کردن کودک به صورت طبیعی و بخشی از ارتباط روزانه بین شما و او باشد، برایش ارضا کننده تر است.
به عبارت دیگر باید یاد بگیرید محبت فیزیکی خود را نسبت به فرزندتان بدون اعلام و بدون تظاهر نشان بدهید؛ صبح با بوسه ای کوچک قبل از اینکه مدرسه برود، بعدازظهر پس از بازگشت با در آغوش کشیدنش، وقتی در حال انجام تکالیفش است با مالیدن شانه اش، و یا شب هنگام وقتی به رختخواب می بریدش با ماساژ دادن پشتش این محبت صادقانه را نشان دهید.
این تماس های فیزیکی هرچند کوتاه و منحصر و ظریف، ارتباط عاطفی شما را با یکدیگر تقویت کرده استحکام می بخشد. بسیاری از والدین انجام آن را دشوار می یابند، ولی تلاش در این راه بسیار مهم است و به مرور زمان آسان تر می شود.
هنگامی که بچه ها در سنین پیش دبستانی و ابتدایی سعی در گسترش استقلال خود دارند، اغلب در مقابل ابراز عواطف فیزیکی در حضور جمع، واکنش نشان می دهند. فرزند پنج یا شش سالۀ شما نمی خواهد دیگران فکر کنند او هنوز پسر بچۀ کودکی است.
بنابراین باید بدانید میان نوازش در شرایط خصوصی یا در حضور خانواده با شرایط حضور سایرین تفاوت وجود دارد. اگر فرزندتان از نوازش شدن در جمع خوشش نمی آید به خود نگیرید.
برای مثال، وقتی فقط خودتان هستید و کمربند صندلیش را در ماشین برایش می بندید او را ببوسید و در آغوش بکشید، ولی همین عمل در حضور دوستش، کوچک کننده و خجالت آور تلقی می شود؛ نه به این معنی که او نمی خواهد ببوسیدش و یا در آغوشش بکشید؛ بلکه فقط می خواهد این کار را در حضور دوستش انجام ندهید.
شرم و ناراحتی از ابراز عواطف والدین در برابر دیگران در سال های اولیۀ بلوغ به اوج خود می رسد و نباید آن را نمودار فاصلۀ عاطفی فرزند تلقی کرد.
وقتی فرزندتان را از مدرسه می آورید اگر خوشبین باشیم یک در آغوش گیری کوتاه تنها چیزی است که شما اجازۀ آن را خواهید داشت، ولی همان نوجوان وقتی در خانه تنها باشید، ممکن است از ابراز عواطف شدیدتر نیز خیلی خوشش بیاید.
اگر از آن، یک موضوع بغرنج نسازید تا بتواند سال های میانی نوجوانی را پشت سر بگذارد رفته رفته آسان تر می شود. وقتی نوجوانان اطمینان حاصل کنند که دنیا آنان را به عنوان افرادی بالغ و جوان به رسمیت شناخته است، آنگاه احساس آرامش نموده و والدین می توانند مجدداً عواطف خویش را در انظار نیز به آنان ابراز کنند.
برخی والدین وقتی فرزندشان به نوجوانی می رسد، از نوازش فیزیکی دست می کشند زیرا با رشد گرایشات جنسی آنان نمی توانند با آنان به راحتی ارتباط برقرار کنند.
این موضوع یکی از نگرانی های حاد پدران نسبت به دخترشان و مادران نسبت به پسرشان را شکل می دهد. اما هیچ علتی برای چنین نگرانی وجود ندارد.
هم شما فرق بین نوازش جنسی یا غیرجنسی را می دانید و هم فرزندتان آنها را از هم باز می شناسد. در آغوش کشیدن و بوسیدن سالم فرزند نوجوان نه تنها خوب است، بلکه برای رشد وی سودمند به شمار می رود.
در دورانی که جسم آنها در حال تغییر سریع و غیر قابل پیش بینی است احساس کردن آغوش کسی که لمسش برایشان اشنا و آرامش بخش است، سبب اطمینان خاطر آنها می گردد. هرچند فرزند نوجوانتان این موضوع را به شما نمی گوید اما به احتمال زیاد حقیقت دارد.
بیش از آنکه به عاطفی بودن فکر کنید به روشی که او می خواهد شما احساسات خود را ابراز کنید حساس باشید.