فرق گذاشتن والدین، ما و این حرفا؟

فرق گذاشتن به زبانی ساده، یعنی ترجیح دادن یکی از فرزندانمان به فرزندان دیگر و نشان دادن علاقه و توجه خاص به او.
وقتی فرزندانمان بزرگ می شوند و در هر یک از آنها شخصیتی خاص پرورش می یابد، ممکن است بین یکی از والدین و یکی از آنها علاقه و محبتی طبیعی شکل بگیرد.
ممکن است آن دو نفر نسبت به زندگی، نظری یکسان داشته باشند و به چیزهای مشابهی علاقه نشان دهند، یا هر دو حس شوخ طبعی زیادی داشته باشند. به همین دلیل ممکن است فرزندان دیگرمان والد را به فرق گذاشتن متهم سازند.

تو او را بیشتر از من دوست داری
بچه ها از والدین خود انتظار دارند که آنها را به طور مساوی دوست بدارند و با آنها به صورت برابر رفتار کنند، اما وقتی می بینند که والدین بین آنها فرق می گذارند، از این موضوع به شدت ناراحت می شوند.
ممکن است یکی از فرزندانتان با شما علائق مشترکی داشته باشد، سرشت او شبیه به شما یا بازی کردن با او برای شما لذت بخش تر باشد. شاید هم یکی از فرزندانتان از بقیه اسیب پذیرتر است و احساس می کنید که باید به طور ویژه از او حمایت کنید.
ممکن است یکی از فرزندانتان شما را به یاد یکی از بستگانتان بیندازد که به او بی علاقه بوده اید و شاید همین مسئله بر رابطۀ شما با فرزندتان تاثیر گذاشته است.

آیا من در ردۀ دوم قرار گرفته ام؟
پذیرفتن این واقعیت برای کودکی که از توجه کمتری برخوردار می شود و احساس می کند والدین کمتر از بودن با او لذت می برند، مشکل است. این کودکان می خواهند همه چیز به طور مساوی تقسیم شود؛ از جمله محبت و توجه والدینشان، و اگر چنین نشود آنها از اینکه والدینشان فرق می گذارند شکایت می کنند.

ایا محبوبیت من کمتر است؟
والدینی که یکی از فرزندان خود را ترجیح می دهند و تلاش چندانی برای پنهان کردن این مطلب نمی کنند، به فرزند دیگرشان آسیب عاطفی می زنند.
همۀ ما فکر می کنیم که باید برای والدین مان عزیز باشیم و آنها نیز ما را به خاطر خودمان دوست بدارند. وقتی بچه ای علائمی را می بیند که نشان می دهد او را کمتر از هم شیرش دوست می دارند، ناراحت و خشمگین می شود.
او از خودش می پرسد: چرا والدینم مرا به اندازۀ او دوست ندارند؟ شاید من به اندازۀ او دوست داشتنی نیستم؟ این موضوع می تواند تا آخر عمر بر افراد تاثیر بگذارد.

محبوب بودن هم مشکل است
علاوه بر کودک غیرمحبوب، کودک محبوب نیز ممکن است از آثار فرق گذاشتن والدین رنج ببرد و شاید محبوب بودن آنقدرها هم برای او خوشایند نباشد.
ممکن است کودک محبوب به دلیل حس درونی اش نسبت به عدالت، از اینکه هم شیر او مورد بی توجهی قرار گرفته است، احساس گناه کند. شاید تاسف بخورد که چرا او و هم شیرش مانند هم شیرهای خانواده های دیگر با هم صمیمی نیستند.
اگر والدین از فرزند محبوب خود انتظارات خیلی بالایی داشته باشند او ممکن است از این بترسد که نتواند انتظارات آنها را برآورده سازد. اگر نتواند موفقیت کسب کند یا اگر بچۀ بدی بشود، از آن می ترسد که از مقام خود هبوط کند و به فرزند غیر محبوب تبدیل شود.

موقعیت را بشناسید
اگر یکی از فرزندانتان می گوید: تو او را بیشتر از من دوست داری، احتمالاً اولین واکنش شما گفتن این جمله خواهد بود: به هیچ وجه، من همۀ فرزندانم را به یک اندازه دوست دارم. البته بسیاری از والدین احساس می کنند که با یکی از فرزندانشان راحت تر از بقیه کنار می آیند.

علائم اینکه والدین فرق می گذارند
همۀ بچه ها ادعا دارند که برخورد والدینشان عادلانه نیست. اما اگر فرزندانتان جملاتی را مانند جملات زیر به زبان می آورند، ممکن است موضوع فرق گذاشتن مطرح باشد.
- تو همیشه طرف او را می گیری.
- تقصیر همه چیز را گردن من می اندازید.
- او را بیشتر از من دوست دارید.
- ممکن است فرزندانتان بگویند: پس اگر همۀ ما را به یک اندازه دوست دارید ...
- چطور هیچوقت او را تنبیه نمی کنید؟
- چطور همیشه با او بگو و بخند می کنید؟
- چطور برای او وقت بیشتری صرف می کنید؟
ممکن است فرزند غیرمحبوب شما فکر کند دلیل این امر آن است که او بلد است حرف های جالب تری بزند یا از من زرنگ تر است و همیشه جواب صحیح همۀ سؤال ها را می داند.
والدین باید به دقت رفتار خود را بررسی کنند تا بتوانند متوجه این جزئیات ظریف شوند. چون بچه ها اغلب به طور مستقیم از این بابت شکایت نمی کنند، اما به هر حال تحت تاثیر آنها قرار می گیرند.

من و فرق گذاشتن؟
گرچه برایتان کار مشکلی است اما به شکایت های فرزندتان گوش کنید و ببینید که آیا حقیقتی در آن نهفته است یا خیر. آیا برای یکی از فرزندانتان وقت بیشتری می گذارید؟ آیا احساس می کنید که با یکی از فرزندانتان پیوند عاطفی ویژه ای دارید؟ شاید پذیرفتن آن مشکل باشد، اما قدم اول برای حل هر مشکل پذیرفتن حقیقت است.

احساس و عمل شما
احساس خود را نمی توانید تغییر بدهید اما رفتار و نحوه بروز احساس خود را می توانید. اگر به قدر کافی صداقت و شجاعت داشته باشید که نزد خود به احساساتتان اعتراف کنید، در موقعیتی قرار می گیرید که بتوانید از فرزند غیر محبوب خود نیز محافظت کنید. اگر رفتارتان متعصبانه است، سعی کنید رفتارتان در آینده عادلانه تر شود.

با فرزندانتان رفتار منحصر به فردی داشته باشید، نه رفتاری مساوی
عشق و محبت مساوی را نمی توان با رفتار یکسان نشان داد. بعضی از والدین به شکلی افراطی تلاش می کنند تا نشان بدهند که بین فرزندانشان فرقی قائل نیستند؛ مثلاً سهم غذای فرزندان را به دقت اندازه می گیرند تا دقیقاً برابر باشند. اگر یکی از بچه ها به کلاس موسیقی می رود، فرزند دیگر نیز باید برود، حتی اگر خودش نخواهد.
این رفتار غیر ضروری است و باعث می شود که هم شیرها موضوعات کوچک تر و بی اهمیت تر را همیشه با هم مقایسه کنند.
اگر فرزندانتان شکایت می کنند که با هر یک از آنها رفتار متفاوتی دارید، به انها بگویید که احساساتشان را درک می کنید، ولی چون هر یک از آنها نیازهای متفاوتی دارد، با هر یک از آنها مطابق با نیازهایش رفتار می کنید.

بازی عادلانه
اگر فرزندانتان بر سر بی عدالتی های جزئی با هم بگو و مگو می کنند، مثلاً چرا سیب فلانی از سیب من بزرگتر است، دخالت نکنید. چه اشکالی دارد که تعداد سیب زمینی های غذای یکی از بچه ها بیشتر باشد؟ این بی عدالتی است؟
نکته این است که اطمینان حاصل کنید که نیازهای تک تک فرزندانتان برآورده می شود. و این بدین معنی نیست که هر فرزندی باید دقیقاً همان چیزهایی را دریافت کند که هم شیرهایش می گیرند.
در طولانی مدت، رعایت عدالت بدین معنی است که با هر یک از بچه ها به عنوان یک فرد، با شخصیتی منحصر به فرد برخورد کنید و به هر فرد هر چیزی را متناسب با نیازها و توانایی های خودش بدهید.
اگر یکی از فرزندانتان گفت: به او بیشتر از من فرنی دادید ... نگویید: نه، سهمتان درست به اندازه هم است ... بگویید: بیشتر دادم؟ خوب اگر تو هم خوردی و یاز هم فرنی خواستی، به تو هم می دهم.