اختلال نعوظ در مردان، قابل درمان است؟

اختلال نعوظ نوعی اختلال جنسی نسبتا شایع است طوری که یک پنجم آقایان را در طول زندگی گرفتار می‌کند. اولین قدم در تشخیص این بیماری مطابقت آن با تعریف علمی است که متاسفانه اکثرا توسط پزشکان نادیده گرفته می‌شود.

ممکن است فردی انتظارات خاصی از خودش داشته باشد یا به اشتباه فکر کند بیمار است، اما در اصل پزشک باید تشخیص دهد آیا بیماری وجود دارد یا نه. مثلا اگر مردی با درد قفسه سینه به پزشک مراجعه کند و ادعا کند سکته قلبی کرده است، صرف ادعای او قابل قبول نیست.

در اختلال نعوظ هم همین صادق است. باید بدانید اگر مردی در بیش از ۵۰ درصد موارد روابط زناشویی در به دست آوردن نعوظ یا در حفظ آن تا پایان رابطه زناشویی مشکل داشته باشد، مبتلا به اختلال نعوظ است. با این حساب اگر مردی گاهی اوقات در به دست آوردن نعوظ مشکل دارد، بیمار نیست و این در زندگی همه آقایان اتفاق می‌افتد، یعنی نباید این فرد را بیمار تلقی کرده و انواع و اقسام اقدامات پزشکی را انجام داد یا دارو تجویز کرد.

در این میان اگر مردی طبق تعریف دارای اختلال نعوظ باشد، باید به دقت بررسی و علت آن مشخص شود. در بسیاری از موارد اختلال نعوظ قابل درمان است و در تعدادی از موارد نیز این درمان نمی‌شود و باید به بیمار صراحتا گفته شود تا از هزینه‌های زیادی جلوگیری شود.

اختلال نعوظ علل بسیار زیادی دارد و نوع درمان به علت آن برمی‌گردد. این که در شبکه‌های ماهواره‌ای انواع و اقسام داروها و دستگاه‌ها با تضمین صددرصد برای درمان اختلال نعوظ توصیه می‌شود کلاهبرداری‌ای بیش نیست؛ اول این که هیچ بیماری‌ای را از راه دور نمی‌توان تشخیص داد، هر نوع اختلال نعوظ درمان مخصوص به خود را دارد و نکته آخر این که اختلال نعوظ صددرصد قابل درمان نیست.

از طرفی برای همه بیماران نمی‌توان یک داروی منفرد را تجویز کرد. به عنوان مثال، تعدادی از داروها در بعضی افراد مثلا افرادی که مشکل قلبی دارند پر عارضه بوده و می‌توانند خطرناک باشند. بنابراین هموطنان عزیز نباید در دام این گونه تبلیغات بیفتند.

در مرحله بعدی، پس از این که ثابت شد طبق تعریف علمی مردی دارای اختلال نعوظ است، اولین قدم اثبات روانی بودن مشکل یا جسمی بودن آن است یعنی اختلال نعوظ به دو دسته بزرگ تقسیم می‌شود:

- روانی یا سایکوژنیک
- جسمی یا ارگانیک

از آنجا که افتراق دو نوع اختلال نعوظ روانی یا جسمی اهمیت زیادی دارد، باید با استفاده از تست خاصی این کار انجام شود. برای افتراق اختلال نعوظ روحی ـ روانی از اختلال نعوظ جسمی یک تست بسیار حساس به نام ریژی اسکن (RigiScan) با دقت بالای 90درصد وجود دارد.

در این تست یک الکترود حساس به آلت تناسلی بیمار متصل می‌شود و اطلاعات مهمی از چگونگی فرآیند نعوظ در یک مرد فراهم می‌کند. پس از این که مشخص شد اختلال نعوظ بیمار جنبه جسمی یا روانی دارد، بررسی‌های بیشتری انجام و درمان موثر برای وی ارائه خواهد شد.