تغذیه برای چند قلو زایی، رژیم غذایی مناسب

در طول سی سال گذشته، نرخ تولد دو قلوها در حدود ۷۶ درصد افزایش یافته است. اما چه عواملی بر افزایش این نرخ تاثیرگذار بوده است.
وراثت اگر در خانواده شما سابقه دو قلو یا چند قلو زایی وجود دارد احتمال این موضوع برای شما نیز افزایش می یابد. وجود سابقه خانوادگی دو قلویی در مادر، بسیار مهم تر از وجود سابقه خانوادگی دو قلویی در پدر است. برخی مطالعات نشان می دهد مادرانی که خود حاصل دوقلویی همسان بوده اند میزان تولد دو قلویی 1 مورد به ازای هر 58 تولد بوده است و در پدرانی که حاصل دو قلویی ناهمسان بوده اند میزان تولد دو قلویی 1 مورد به ازای هر 116 تولد است.

سن احتمال بارداری دو قلویی در زنان بالای 35 سال افزایش می یابد و این احتمال در سن 37 سالگی به حداکثر خود می رسد، علت این موضوع آن است که با افزایش سن، میزان هورمون محرک فولیکول FSH افزایش می یابد و افزایش این هورمون باعث آزاد شدن بیش از یک تخمک در هر دوره می گردد، از قضا افزایش سطح این هورمون نشانه ای از کاهش باروری نیز می باشد.

تعداد حاملگی مطالعاتی که بر روی تاثیر تعداد بارداری ها و افزایش احتمال چند قلو زایی صورت گرفته، نشان می دهد که شیوع جنین های چند قلویی در اولین بارداری 1.3 درصد است، در حالی که این میزان در بارداری چهارم 2.7 درصد بود. در نتیجه شانس شما برای داشتن دو قلو با افزایش تعداد بارداری های تان، بیشتر می شود.

درمان ناباروری داروهای باروری که جهت القای تخمک گذاری استفاده می گردند، احتمال تخمک گذاری متعدد را به طور قابل توجهی افزایش می دهند. استفاده از FSH به اضافه گنادوتروپین کوریونی (هورمون بارداری یا hCG) یا کلومیفن سیترات از این قبیل درمان ها می باشند. روش درمانی IUI که به معنی تلقیح داخل رحمی اسپرم است، تنها درمان باروری می باشد که احتمال چند قلو زایی را افزایش نمی دهد.

عوامل تغذیه ای در حیوانات با بهبود وضعیت تغذیه، تعداد فرزندان شان افزایش می یابد، برخی تحقیقات نشان دهنده آن است که این امر در انسان ها نیز صادق است. علاوه بر این موضوع وضعیت جثه مادر نیز اهمیت دارد به طوری که احتمال دو قلویی در زنان بلند قد و سنگین وزن بیشتر از زنان کوتاه قد و مبتلا به محرومیت تغذیه ای می باشد.

نژاد شیوع تولدهای چند قلویی در میان گروه های قومی و نژادی مختلف، بسیار متغیر است. چند قلویی در میان آمریکایی های آفریقایی تبار شایع تر و در میان آمریکای لاتین و آسیایی ها کمتر رایج است.