دلایل فیبروئید رحمی، سرطان زا هستند؟

فیبروئید‌ها در رحم رشد می‌کنند. آنها همچنین میوم یا لیومیوم نامیده می‌شوند. رحم از عضلات تشکیل شده و فیبروم نیز از رشد عضلات بوجود می‌آید. فیبروم‌ها سرطانی نیستند و قابلیت تبدیل به سرطانی شدن را ندارند. فیبروم‌ها بسیار شایع هستند ۸۰ درصد زنان در طول زندگی خود فیبروم دارند.
هر چند که تمام آنها علایم آزارنده آن را تجربه نمی‌کنند. برای علایم آزارنده مثل خونریزی زیاد قاعدگی، درد یا فشار در لگن و یا مشکلات مربوط به حاملگی و یا ناباروری که توسط فیبروم ایجاد شده است درمان‌های مختلفی وجود دارد. علل فیبروم ناشناخته است. فیبروم‌ها به هورمون‌های استروژن و پروژسترون در زنان پاسخ می‌دهند. بعضی از زنان حامل ژن‌هایی هستند که خود و خانواده‌شان را مستعد رشد فیبروم می‌کند. شیوه زندگی و فاکتورهای مرتبط با تولید مثل می‌تواند روی فیبروم تأثیرگذار باشد.
برخی از فیبروئیدها با زمان رشد می‌کنند و برخی کوچک می‌شوند. فیبرها می‌توانند از اندازه میکروسکوپی تا اندازه گریپ‌فروت یا حتی بزرگتر ازآن متفاوت باشند. اکثریت فیبروئید‌ها کوچک هستند و هیچ علامتی ندارند. با این حال، برخی از زنان مبتلا به فیبروئید دوره‌های قاعدگی بسیار سنگین یا طولانی دارند و یا با فشار یا درد لگنی مواجه می‌شوند.
درصورت بزرگ بودن، تعدد فیبروئید و یا وجود فیبروئید در مکان‌های خاصی از رحم، احتمال اینکه علایم ایجاد کنند بیشتر است. علایم فیبروئید در هنگام یائسگی، زمانی که یک زن دیگر دوره‌های قاعدگی ندارد، بهتر می‌شود.فیبرها می‌تواند مقدار و یا تعداد روزهای خونریزی قاعدگی را افزایش دهد. زنان مبتلا به خونریزی بیش از حد قاعدگی در معرض خطر ابتلا به کم خونی فقر آهن قرار دارند.
فیبروئید‌های بزرگتر می‌توانند باعث احساس سنگینی و یا پری در شکم، شبیه به احساس حاملگی شوند. فیبرها می‌توانند بسته به محل فشارعلایم متفاوت ایجاد کنند. اگر فیبروئید در حال فشار دادن به مثانه باشد، زن ممکن است احساس تکرر ادرار کند.
فشار دادن فیبروئید روی رکتوم ممکن است باعث یبوست شود. زنانی که علایم فیبروئیدی ندارند نیازی به درمان ندارند. زنان با نشانه‌های قابل توجه می‌توانند درمان‌های داروی و یا جراحی را امتحان کنند. بهترین درمان بستگی به این دارد که کدام علامت(ها) بیشتر آزارنده است. اندازه، تعداد و مکان‌های فیبروئید و میل شما به حاملگی‌های آینده نیز در تصمیمات مربوط به درمان مؤثر است.
اکثر درمان‌های دارویی برای کاهش خونریزی شدید قاعدگی استفاده می‌شود که در زنان مبتلا به فیبروئیدها رایج است. بعضی از درمان‌های دارویی نیز سایز فیبروئید را کاهش می‌دهند و برخی نیز بر کاهش درد و یا اصلاح کم خونی تمرکز دارند. درمان‌های دارویی اغلب قبل از درمان جراحی توصیه می‌شود.
داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن می‌تواند به کاهش درد در قاعدگی و کاهش جریان خون قاعدگی در برخی از زنان کمک کند. استفاده ازروش‌های پیشگیری از بارداری هورمونی شامل قرص، پچ پوستی، حلقه واژینال، IUD هورمونی و ایمپلنت می‌تواند در کنترل علایم فیبروم مؤثر باشد. بسته به علایم می‌توان از روش‌های مختلف جراحی مثل هیستروسکوپی و لاپاراسکوپی و جراحی از طریق شکم اقدام نمود.