تاثیر بغل کردن کودک، چقدر مهم است؟

تحقیقات نشان داده است والدینی که کودکشان را بغل می گیرند و با کودک خود از طریق بدنی و فیزیکی رابطه برقرار می کنند ، کمتر دچار خشم و غضب می گردند .
در بعضی از خانواده ها که بعد از دوران شیرخواری ، کودک خود را بغل نمیگیرند و با او بازی های فیزیکی و بدنی انجام نمی دهند ، به تدریج تماس بدنی بین پدر و مادر و کودک کاهش می یابد و فرزند در سن بلوغ به طور طبیعی از پدر و مادر خود دور می گردد.
اگر در بغل گرفتن و بازی بدنی با کودک انجام نگیرد ، مواد شیمیایی در بدن کودک ترشح نخواهد شد و به تدریج ارتباط عاطفی بین پدر و مادر و کودک ضعیف می گردد.
هنگامی که بغل گرفتن و تماس بدنی بین پدر و مادر و کودک قطع شود ، اگر به طور اتفاقی پدر و مادر بخواهند کودک را در بغل بگیرند ، ممکن است کودک مقاومت کند و اجازه ندهد که او را بغل کنند.
کودکانی که از بغل گرفتن و در آغوش بودن محروم بوده اند ، احساس می کنند که بدن آنها برای دیگران ارزش ندارد.
بعضی از محققین سیگار کشیدن ، اختلال در غذا خوردن و مصرف دارو و الکل را در دوران بلوغ ، نتیجه ی محروم بودن کودک از بغل گرفتن ، نداشتن رابطه ی بدنی در دوران کودکی و بازی نکردن‌پدر و مادر با کودک می دانند.
در هنگام برقرار شدن رابطه ی بین کودک و مادر ، لحظات پر احساسی ایجاد می شود که هیچ چیز ( مانند تلویزیون ، بازی و یا گفتگوکردن) در میان نیست و فقط رابطه ی عاطفی و احساسی بین کودک و مادر وجود دارد.
به طور مثال ، کودک ناگهان می دود و در بغل مادر قرار می گیرد و می گوید : (( مامان ، من تو را دوست دارم)).
مادر او در بغل می گیرد و می فشارد و کودک با صدای بلند و از ته دل می خندد و در حالت بسیار لذت بخشی قرار می گیرد.این لحظات عمیق و شیرین دوران کودکی ، خاطرات بسیار با ارزشی برای دوران بزرگسالی کودک باقی خواهد گذارد.
به عنوان مثال در دوران نوجوانی ، او خاطرات دوران کودکی خود را برای دوستش نقل می کند و می گوید : (( زمانی که من کوچک بودم ، پدرم مرا به هوا پرتاب می کرد و هنگامی که گریه می کردم یا می ترسیدم ، مرا در بغل می گرفت و به من آرامش می داد )).
کودکان ، یادآور خوبی از لحظات وجود رابطه ی عمیق بین مادر و خود هستند.
مثلا اگر شما در جمع شلوغی در حال گفتگو و یا غذا خوردن باشید ، ناگهان می بینید که کودک شیرخوار شما چشم های خود را به شما می دوزد و لحظاتی رابطه ی شدید و عمیق با شما برقرار می کند و یادآور آن رابطه ها می گردد.

اگر شما آماده باشید ، چنین لحظاتی را احساس و درک می کنید.

اثر تماس بدنی مادر و کودک
در آغوش گرفتن ، بغل کردن ، نوازش‌کردن ، بوسیدن ، ماساژ دادن و خواباندن کودک در بازوان مادر ، موجب ترشح اوپیوئید و اکسی توسین ( مواد شیمیایی مغز ) می گردد که اثر بسیار عمیقی در کودک ایجاد می کند و موجب ارضا و آرامش کودک و مادر ، هر دو می گردد.
این مواد ، نه فقط در مغز کودک ، بلکه در مغز مادر نیز ترشح و منتشر می شود. اگر مادر در زمانی که به عللی دچار استرس و هیجان شده ، در کنار کودک خود بخوابد و او را در بغل بگیرد ، اوپیوئید در مغز او ترشح می شود و آرامش پیدا می کند.
مادران نباید فراموش کنند که نه فقط کودکان کوچک نیاز به در آغوش گرفتن دارند تا آرامش یابند ، بلکه کودکان بزرگتر و حتی نوجوانان و جوانان نیز ممکن است نیاز به در آغوش گرفتن داشته باشند ( تا زمانی که نوجوان یا جوان بخواهد باید او را در آغوش بگیرید) . بدون شک این کار باعث می شود که در آینده نیز مادر رابطه ی خوبی با کودک و نوجوان خود داشته باشد.
در بعضی از مواقع ، در حالی که کودک در روروک یا صندلی خود نشسته است ، ناگهان جیغ می زند و فریاد می کشد ، در چنین مواقعی ، هر چه صندلی یا روروک او را تکان دهید ، اثری ندارد ، ولی اگر او را بغل کنید ، ناگهان آرام می گیرد. در چنین حالتی ، کودک نیاز به در آغوش گرفتن دارد و تا او را بغل نکنید ، آرام نخواهد شد.
در بعضی از مواقع ، کودکان کوچک در حالی که مشغول بازی هستند ، ناگهان به طرف مادر یا پدر می آیند و در دامان آنها می نشینند و پس از مدت کوتاهی باز به دنبال بازی می روند . این حالت را (( انرژی به دست آوردن )) می نامند.
نشستن روی دامان مادر یا پدر ، موجب تعادل مواد شیمیایی مغز کودک می گردد. در حقیقت کودک با این عمل خود اوپیوئید طبیعی به دست می آورد و ساعاتی را با شادی به بازی‌کردن می پردازد.