فاصله مناسب بین دو بارداری، حتما بدانید

فاصله ی مناسب بین فرزندان چقدر باید باشد؟ بگذارید بچه ی اول از آب و گِل در بیاید و به مدرسه برود، بعد به فکر بچه ی دوم باشید. بعضی ها در قانون تنظیم خانواده شان خودخواهانه عمل می کنند و فقط به خودشان فکر می کنند. وقتی بچه ای به دنیا می آید، بعد از مدتی هم بازی می خواهد. گاهی ما خرج های زیادی برای اسباب بازی می کنیم ولی غافل هستیم که بهترین هم بازی یک خواهر یا برادر است. وقتی فاصله ی دو فرزند هفت سال یا بیشتر شود ،این دو تا بچه نمی توانند هم بازی هم باشند. مثلا بچه ی دوم به پنج سال می رسد در حالیکه بچه ی اول سیزده ساله است. این بچه نهایت می تواند در نبود مادر از بچه ی دوم نگهداری کند. ولی هم بازی نداشته است.

من معتقدم که فاصله سنی باید بگونه ای باشد که این دو بچه بتوانند هم بازی باشند و بتوانند در سنین نوجوانی سفره ی دل شان را برای یکدیگر باز کنند. از نظر تربیتی حداکثر فاصله ی سنی بین سه تا چهار سال است ولی باید هر خانواده شرایط خاص خانواده اش را در نظر بگیرد. مثلا ممکن است که یک نفر از نظر پزشکی برایش میسر نباشد که در سال سوم باردار شود. بسیاری از پدر و مادرها از اینکه فرزندان شان با هم همبازی نیستند شاکی هستند و می گویند: مثل این است که ما دو تک فرزند داریم. طبق آمار جمعیت، ۴/۱۴ خانواده ها فرزند ندارند( البته نابارور نبودند) و حدود ۲۰ درصد فقط یک فرزند دارند. حدود ۲۰ درصد، دو فرزند دارند. یعنی تک فرزندی دارد به فرهنگ تبدیل می شود. کسانی که دو تا فرزند دارند که فاصله ی سنی شان هفت سال است در واقع دو تا تک فرزند دارند. تربیت تک فرزند بشدت سخت است. کسی که دو تا تک فرزند دارد، دو برابر سختی می کشد. اگر بچه ی دوم با فاصله ی استانداری بیاید که همبازی فرزند اول باشد ،برای پدر و مادر هم پُرفایده است.

بعضی می گویند که مباحث اقتصادی در فرزند آوری خیلی موثر است، راهنمایی بفرمایید.

اینکه مسائل اقتصادی می تواند در تمام مسائل زندگی اثرگذار باشد، شکی نیست. طبق آمار، نرخ باروری خانواده های بالای شهر تهران ۷/۰ درصد است یعنی به ازای هر زن بارور، یک بچه هم وجود ندارد. این آمار در مناطق میانی ۱/۱ درصد و درمناطق پایین شهر ۵/۱ درصد است. این آمار نشان می دهد که این طور نیست که اگر کسی وضع اقتصادی اش خوب باشد، تعداد فرزندانش بیشتر است زیرا دلش خوش تر است.

چه تعداد از بینندگان هستند که با همین وضعیت اقتصاد موجود می توانند یک فرزند به فرزندان شان اضافه کنند که هم برای خودشان و هم برای بچه شان خوب باشد ولی این کار را نمی کنند؟ وضعیت اقتصادی در بسیاری از مواقع فقط بهانه است. ما فعلا نمی گوییم که رزق دست خداست و به مسائل معنوی کاری نداریم. اگر بنا بود که مشکل اقتصادی عاملی باشد که خانواده ها به سمت فرزندآوری نروند، باید بالای شهری های ما فرزندان بیشتری داشته باشند. نوع نگاه مهم است. باید به سبک زندگی نگاه کرد. بعضی از سبک های زندگی پول خور است و بعضی از سبک های زندگی مبتنی بر قناعت است . سبک زندگی ما بشدت پول خور شده است. به همین دلیل دو تا خانواده با یک میزان درآمد زندگی می کنند ولی یکی سه تا بچه دارد و یکی، یک بچه دارد. کسی که سه تا بچه دارد شکایت نمی کند ولی کسی که یک بچه دارد شکایت می کند. در حالیکه حقوق شان یکسان است. سبک زندگی خیلی تغییر کرده است.

ما پنج خواهر هستیم که متولد سال های ۷۰ ، ۷۱، ۷۲ و( یک دوقلوی ) ۷۶ هستیم . مادر من در سن سی سالگی صاحب هر پنج فرزند بوده است. و توانست با وجود برخی مشکلات لیسانس خود را هم بگیرد .ما واقعا خوشبخت هستیم و دل مان برای تک فرزند ها می سوزد. ما از خانواده ها می خواهیم که فرزندان خود را از داشتن نعمت خواهر و برادر محروم نکنند زیرا نعمت بزرگی است.

ما هشت تا برادر و خواهر هستیم. و من تصوری از تک فرزندی ندارم که یک بچه چطور می خواهد تمام روز را تنها بگذراند. من خودم چهار فرزند دارم. و نمی دانم که یک پدر و مادر چطور فرزند ،تک فرزند را بزرگ می کنند. کسانی که یک فرزند دارند فکر می کنند که بارش خیلی سنگین است و فکر می کنند که اگر دو فرزند داشته باشند باید دوتا بار را به دوش بکشند در حالیکه بچه ی دوم بار تربیتی بچه ی اول را کمتر می کند.