مکیدن شست در کودکان، چگونه ترکش دهید؟

ناخن جویدن اختلالی می باشد که اکثرا در سنین کودکی و اوایل نوجوانی رخ می دهد . اگرچه که ناخن جویدن در تمام گروه های اجتماعی نیز دیده می شود. این عادت نشان دهنده ی تهاجم و اضطراب است و اکثرا کودکان هنگامی که اضطراب و فشار درونی آن ها زیاد است به جویدن ناخن می پردازند و برخی هم بدون داشتن دلیلی مشخص، مرتبا این عمل را انجام می دهند.

جویدن ناخن با مکیدن شصت بسیار متفاوت است، چون جویدن ناخن برخلاف مکیدن شصت یک عادت نمی باشد بلکه وسیله ای ست که کودک آن را برای کم کردن فشار و اضطراب درونی خود بکار می گیرد.

عامل هایی که سبب ناخن جویدن می شود، از فردی به فرد دیگر تفاوت دارد. در عضی افراد برای کاهش فشارها و اضطراب های روحی و روانی ، نوعی مکانیسم دفاعی و در بعضی دیگر واکنشی خصومتی به شمار می آید که از سمت افراد مانند پدر و مادر کودک برانگیخته شده است.

ترک عادت انگشت مکیدن در کودکان

ناخن جویدن عادتی است که سبب می شود شخصی که به آن مبتلا است، احساس رنجش و ناخشنودی کند. کودکان و نوجوانان برای ترک این عادت ، بسیار تلاش می کنند ولی اکثرا تلاش ها و کوشش های آن ها بی ثمر می باشد.

پزوهشگران و محققان، در چگونگی پیدایش و علت این اختلال دارای اختلاف نظرهای زیادی هستند و اما با این حال معتقد هستند که درمان علامتی ناخن جویدن، از قبیل بستن ناخن، تمسخر و تهدید شخص مبتلا، تلخ کردن انگشتان، اثر و ارزش درمانی چندانی ندارد، بلکه درمان باید ریشه ای و همراه با درک مسائل مختلف شخص مبتلا باشد تا او بتواند سازش شخصیتی مناسب و همچنین راه های مناسبی ایجاد کرده و با بکار بستن راه های مناسب و قابل پذیرش برای راه هایی از تنش ها و کششهای روحی و روانی کوشش کند.

مکیدن شست

مکیدن شست و مشابه آن مانند مکیدن انگشتان پا و لبها در دوران شیرخواری شایع می باشد. شروع این عادت در کودکان از ۳-۴ ماهگی است و بلافاصله بعد از تولد چنین عادتی در او شکل نمی گیرد. کودک در سنین شیرخواری اکثرا بعد از غذا خوردن، شست خود را مک میزند. بعضی از کودکان به محض آن که پستان یا پستانک را از دهانشان بیرون می آورند، به این کار ادامه می دهند. مکیدن شست یکی از عوامل سازشی اولیه است که کودک از طریق آن خودش را خوشحال می کند. اگر مکیدن شست در سنین بالاتر خصوصا در سال های قبل از رفتن به مدرسه دیده شود، نشاندهنده ی اختلال می باشد. مکیدن شست در سنین بالا، معمولا شب ها قبل از خواب، هنگام گرسنگی، هنگام دیدن تلویزیون، بیماری و یا بی خوابی مشاهده می شود.

برای از بین رفتن این عادت بعد از دوره ی شیرخواری، از روش هایی همچون؛ استفاده از تنبیه، تلخ کردن و یا بستن شست، تمسخر، خجالت، خارج کردن انگشت کودک از دهانش، تهدید کردن، تذکر دادن، بی حرکت کردن آرنج، استعمال انگشتی و… معمولا اثری ندارد و در برخی مواقع سبب تشدید این عادت خواهد شد. بهترین و موثرترین روش آن است که به صورت غیرمستقیم کودک را به سمت اصلاح رفتار نامطلوب فوق هدایت کنیم و او را به کارهایی که دوست دارد، وادار کنیم تا به تدریج این عادت در او از بین برود.

گاهی اوقات احساس گرسنگی و نارضایتی های مختلف دیگری باعث می شود که کودک با انگشت مکیدن آشنا شود و یا امکان دارد حتی بعد از شیر خوردن به انگشت مکیدن ادامه دهد. اگر کودک نتواند غریزه ی مکیدن را از طریق مکیدن شیر از پستانک و یا پستان مادر ارضاء کند، به شیوه هایی همانند مکیدن شست و غیره جبرانش می کند.

کودک از شش ماهگی به بعد، داشتن استقلال را حس می کند و همچنین مکیدن انگشت باعث می شود که او احساس امنیت بیشتری بکند ، محبت ها و توجه لازم شما باعث می شود که کودک توجه به محیط اطراف خود داشته باشد و همچنین با امکانات تازه ای که او را با دنیای جدید پیوند می دهند آشنا می کند، رفته رفته کمتر به مکیدن شست روی می آورد و به تدریج آن را ترک خواهد کرد.

پس از یک سالگی، غریزه ی مکیدن از بین می رود و اگر کودکی هنوز انگشت می مکد ، علت های مختلفی همانند؛ افسردگی، حسادت، تغییرات جدید ناخوشایند، ترس از والدین، تولد فرزندی جدید، رفتن به مهد و … می تواند داشته باشد. بعضی اوقات ممکن است، که کودک بدون داشتن علتی به مکیدن انگشتش مبادرت کند، در این گونه مواقع موثرترین راه حل آن است که توجه کودک را به اسباب بازی و یا آن چه که در پیرامونش می گذرد جلب کنید و یا با او در عملی شرکت کنید و بیشتر زمان خود را با او بگذرانید.