حرف زدن با نوزاد، چطور واکنش نشون میده؟

نوزاد حتی در روز اول می‌تواند هماهنگ با صدا و حرکات مادر از خود عکس‌العمل نشان دهد. این واکنش را می‌توان زبان ابتدایی نوزاد، برای برقراری ارتباط دانست. در ماه اول، هنگام حرف زدن با نوزاد ممکن است واکنش او از چشم پدر و مادر پوشیده بماند و واکنش مشخصی از او مشاهده نشود.
اگر از حرف زدن مادر با نوزاد فیلم‌برداری شود، نمایش آهسته این فیلم نشان خواهد داد که چگونه نوزاد به حرف مادر گوش می‌کند و هماهنگ با زیر و بم صدای مادر و با حرکات سر، دست، پا، شانه و چشمان خود، عکس‌العمل نشان می‌دهد. این حرکات با صدای مادر شروع می‌شود، با آن ادامه می‌یابد و با تغییر آهنگ آن، تغییر می‌کند.
از نمایش و مشاهده دقیق این فیلم مشخص می‌شود که نوزاد حتی نسبت به آهنگ بخش‌های مختلف در یک کلمه چندبخشی، واکنش نشان می‌دهد. این حرکات در برابر حرف زدن مادر در ماه اول لطیف و بی‌صداست و مادر از آن بی‌خبر می‌ماند.
نوزاد را نمی‌توان با آموزش به حرف آورد و این رفتاری است که باید به‌طور طبیعی تکامل یابد.
مادر به‌طور فطری با تکیه و تأکید بر روی صداهای یک کلمه و با حالت‌ها و حرکات صورت، با نوزاد حرف می‌زند و به‌طور مبالغه‌آمیزی زیر و بم کلمات را ادا می‌کند. در ادای کلمات یک بخش را آهسته و بخش دیگر را تند بیان می‌کند. این مکالمه موزون، با قدرت شنوایی نوزاد تناسب دارد. مادر به‌آرامی آهنگ صدای خود را طوری بالا و پایین می‌برد و بین صداها طوری مکث می‌کند که نوزاد هر بخش از مکالمه را خوب دریافت کند و قبل از ادای کلمه بعدی آن را به خاطر بسپارد.
کیفیت و طرز حرف زدن مادر با نوزاد مهم‌تر از موضوع و نوع کلمات است. بررسی و مشاهده گفت‌وگوی مادر با نوزاد نشان می‌دهد که هر چند این ارتباط، یک گفت‌وگوی یک طرفه به نظر می‌رسد، ولی در واقع یک نوع مکالمه فرضی دو نفری است. با این که نوزاد به‌ندرت از خود واکنش صوتی نشان می‌دهد، ولی مادر با فرض این‌که از نوزاد جوابی شنیده است به صحبت خود ادامه می‌دهد. هنگام گفت‌وگو، به‌ویژه وقتی مادر از نوزاد چیزی می‌پرسد، پیام را کوتاه و مکث‌هایش را طولانی می‌کند تا فرصت کافی برای شنیدن جواب فرضی نوزاد داشته باشد. در این مکالمه نوبتی، مادر به جواب‌های نوزاد شکلی مناسب می‌دهد. نوزاد نیز این الگو را حفظ می‌کند و وقتی به حرف می‌آید، از آن استفاده می‌کند.
در ماه اول، این ارتباط شفاهی، نقش تبادل اطلاعاتی مهمی ندارد و فقط در ایجاد پیوند و پیوستگی نقش دارد. برای تحکیم این پیوستگی باید با نوزاد زیاد حرف زد، حتی اگر خیلی نمایشی و ساختگی به نظر برسد.
مادر می‌تواند در این مکالمات درباره خود و کارهایی که انجام می‌دهد سخن بگوید. والدین باید عادت کنند که نام نوزاد را به زبان آورند و در شروع صحبت او را با اسم صدا بزنند. در اثر این تکرار، نوزاد با اسم خود آشنا می‌شود و با شنیدن نام خود، آماده شنیدن حرف‌های والدین خواهد شد. با این که نوزاد هنوز معنی و مفهوم اسم را درک نمی‌کند و آن را متعلق به خود نمی‌داند، شنیدن آهنگ این اسم در او احساس خاصی تولید می‌کند و همان‌طور که افراد بالغ با شنیدن عبارت آشنا و مورد علاقه خود واکنش نشان می‌دهند، او نیز خود را جمع کرده و به والدین توجه می‌کند.
آشنایی با رفتار و روحیات نوزاد در ماه اول، از خاطرات هیجان‌انگیز و جالب و گاهی خسته‌کننده است. کشف استعدادها و آشنایی با توانایی‌های نوزاد در این هفته‌ها، انجام وظایف والدین را در ماه‌ها و سال‌های بعد آسان‌تر می‌سازد.