مهارت های اجتماعی کودکان اوتیسم، چگونه زیاد می شود؟
شواهد قوی وجود دارد که نشان می‌دهد تعدادی از ژن‌های مرتبط با اختلال اوتیسم به واسطه این فرآیند خاموش هستند.
مطالعات جدید در مدل‌های حیوانی نشان می‌دهد دوز کم داروی رومیدپسین که در درمان برخی از سرطان‌ها شایع است، به بهبود مهارت‌های اجتماعی بیماران مبتلا به اوتیسم کمک می‌کند.
در حال حاضر هیچ ژن اختصاصی برای اختلال اوتیسم شناخته نشده است. مطالعات قبلی نشان می‌دهد تعدادی از ژن ها در بروز این اختلال نقش دارند که برخی ارثی و برخی دیگر محصول جهش در هنگام تولد هستند.
محققان دانشگاه بوفالو در نیویورک برای بررسی این عارضه روی حالتی تمرکز کردند که بتوان ژن‌ها را تغییر داد. این فرآیند اپی ژنتیک نام دارد.
مطالعات نشان می دهد عوامل محیطی می‌توانند آنزیم‌ها را به گونه ای تحریک کنند تا قسمت هایی از کروموزوم‌های حاوی ژن‌های خاص را پنهان کنند.
شواهد قوی وجود دارد که نشان می‌دهد تعدادی از ژن‌های مرتبط با اختلال اوتیسم به واسطه این فرآیند خاموش هستند. در ادامه مطالعات آمده است مقادیر بالای آنزیمی به نام HDAC۲ در موش‌ها در این پدیده نقش دارد و میزان این آنزیم در موش‌های مبتلا به اوتیسم بسیار بالاست و همین امر مانع دسترسی مواد ژنتیکی به مکانیسم‌های رونویسی برای بیان ژن می‌شود.
انسداد این آنزیم باعث می‌شود رشته‌های DNA آزاد شوند و به ژن‌ها اجازه دهند که فعالیت خود را از سرگیرند و همین امر به حل مشکلات اجتماعی بیماران مبتلا به اوتیسم کمک می‌کند.
مطالعات نشان می‌دهد داروی رومیدپسین که در حال حاضر برای درمان لنفوم استفاده می‌شود، قادر به مهار آنزیم HDAC۲ و بهبود مهارت‌های اجتماعی در مدل‌های حیوانی مبتلا به اوتیسم است.
مراحل اولیه این مطالعه در موش‌ها موفقیت آمیز گزارش شده است و مکانیسم‌های دارو آن را به گزینه‌ای مناسب برای حل مشکلات اجتماعی مبتلایان به اوتیسم تبدیل کرده است.
اوتیسم(Autism) یک اختلال عصبی است که عملکرد مغز را تحت تاثیر قرار می دهد. این معلولیت رشدی معمولا در سه سال اول زندگی به طور کامل آشکار می شود. معمولا این سه سال اول، دوره طلایی قلمداد می شود و چنانچه در این دوره مربیان و والدین کودک این عارضه را شناسایی کنند و در صورت درمان و رسیدگی می توان کودک را به مدرسه فرستاد و مهارت های زیادی را به او آموخت.
برخی از مهمترین نشانه های اوتیسم عبارتند از :
-دیر به حرف افتادن یا عدم تمایل به صحبت کردن؛ 40 درصد از مبتلایان به اوتیسم هرگز صحبت نمی کنند
-مشکل در درک دیدگاه گوینده
-استفاده از کلمات و عبارت های تکراری
-تکرار رفتارهای کلیشه ای مانند تکان دادن دست یا بدن
-تمرکز طولانی مدت روی اشیا
-خودزنی
-پرخاشگری(aggression)
-ناتوانی در بیان اسم
-ناتوانی در برقراری ارتباط چشمی
-علاقه به بازی های تکراری
-خیره شدن به یک شی یا تصویر
-فقدان حس همدلی و به اشتراک گذاشتن احساسات
-عدم تمایل به ایجاد دوستی با هم سن و سالان
معمولا تشخیص بیماری اوتیسم بین 21 ماهگی تا 24 ماهگی نوزاد صورت می گیرد؛ البته گاهی اوقات این زمان تا چهار سالگی کودک نیز طول می کشد.
برخی آمارها در مورد اوتیسم
مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها در آمریکا، گزارش جالبی را در مورد اوتیسم در سراسر جهان منتشر کرده است
-از هر ۱۵۰ کودک در سراسر جهان، یک نفر به اختلال اوتیسم (ASD) مبتلا است.
-احتمال بروز این بیماری در تمام گروه های نژادی، قومی، اجتماعی و اقتصادی وجود دارد.
-اوتیسم در پسران (از هر ۴۲ پسر یک نفر) شایع تر از دختران (از هر ۱۸۹ نفر یک نفر) است.
-تحقیقات انجام شده در آسیا، اروپا و آمریکای شمالی، شمار کودکان مبتلا را حدود یک درصد و در کره جنوبی حدود ۲.۶ درصد نشان می دهد.
منبع:
شفا آنلاین
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼