کودکان کم رو و خجالتی، همه آنچه باید بدانید

کودکان کم رو تمایل به برقراری رابطه با دیگران ندارند. این کودکان ممکن است در آینده به این دلیل برخی موقعیت های شغلی را از دست بدهند.
کودکانی که دچار کم رویی هستند در آینده ممکن است دچار بیکاری، افسوس، اضطراب دائم شوند.
کم رویی در کودکان باعث ابتلای کودک به اضطراب اجتماعی می شود و این کودکان عموماً از اینکه چگونه در نظر دیگران به نظر می‌رسد احساس نگرانی می‌کند. این کودکان معمولاً در جمع متوجه به ظاهر و رفتار خود هستند و معیارهای بالایی برای رفتار و عملکرد خود در نظر دارند. کم رویی در کودکان سبب می شود که کودک بخواهد تأثیر مثبتی بر دیگر افراد بگذارد و کمرویی خود را پنهان کند اما عمیقاً می داند که نمی تواند اینکار را انجام دهد.
کودکان و بزرگسالان کم رو پیش از قرار گرفتن در موقعیت های از پیش تعیین نشده یا اضطراب زا این موقعیت ها را در ذهن خود شبیه سازی می کنند ، این افراد بعد از رخداد این موقعیت های خجالت آور تا روزها بعد رفتار خود را بررسی می‌کنند و معمولاً خود را به خاطر اشتباهات و نمایش ضعیف سرزنش می‌کنند.
کودکان مبتلا به اضطراب اجتماعی از دیگران بدبین تر می باشند و صحبت های عادی یا مبهم را با نگاه منفی تفسیر می‌کنند.
کودکان مبتلا به کم رویی ویژگی هایی همچون موارد زیر دارند:
- این کودکان بر روی اتفاقات منفی متمرکز می شوند
- این کودکان نقاط قوت خود را ناچیز می دانند.
- این کودکان مشکلات خود را عمومیت می دهند.
- این کودکان توانایی برقراری روابط صمیمانه را ندارند.
در صورتی که مشکل کم رویی در کودکان جبران نشود در آینده ناموفق خواهند بود. این افراد برای اجتماعی بودن انگیزه ای ندارند ، به دنبال فرصت های شغلی مناسب نمی بشند.کودکانی که بدون حل کردن این موضع وارد دوران بزرگسالی می شوند پس از ازدواج نیز سبب نگرانی شریک زندگیشان می شوند.
والدین کودک با پذیرش اینکه این معظل از طریق آنان به شخصیت کودک الصاق شده است و تغییر شیوه تربیتی خود می توانند زندگی آینده کودک را تغییر دهند.
زنان و دخترانی که در دوران کودکی کم رو می باشند در آینده با دیگران احساس نزدیکی نمی کنند. این افراد قادر نمی باشند احساسات خوشایند یا ناخوشایند، امیدها و آرزوهایش را با نزدیکانشان در میان بگذارند و پاسخ مناسب دریافت کنند. همه افراد ممکن است در برهه ای از زمان و در شراطی احساس تنهایی بکنند. یکی دیگر از عواقب کم رویی احساس تنهایی دائمی است که یه معلولیت اجتماعی محسوب می شود.
این مسئله ای است که والدین کودک به دلیل مشغله نمی توانند به درستی برای این موضوع وقت صرف کنند. نزدیک شدن به افراد کم رو به دلیل صفاتی که دارند همچون ترسویی، احتیاط کاری و عدم اطمینان دشوار است.
کودکان و افراد کمرو در کلام خود ملاحظه دارند ، به ابراز وجود علاقه ای ندارند.
این افراد علاقه ای ندارند افراد و یا چیزهای مشخص را هماهی کنند. حتی امکان ارد که ترسو هم به نظر برسند.
افراد و کودکان کم رو شخصیتی پرسش انگیز، بی‌اعتماد و مشکوک دارند. افراد کم رو در حضور دیگران احساس ناراحتی دارند.
افراد کم رو از ناراحتی مختصر تا ترس بی مورد از مردم و روان رنجوری حاد را تجربه می کنند.

با حیا بودن با کم رویی تفاوت دارد
پیامدهای معضل کم رویی بروز رفتارهای نسنجیده و نامناسب است ، زیرا این افراد درگیر نوعی اضطراب هستند که باعث بروز تنش روانی-عضلانی آنها می شود.
مشکلات کودکان و افراد کم رو :
۱- نگرانی برای رویارویی با افراد جدید
۲- دشواری راه اندازی کسب و کار جدید
۳- احساس عدم کفایت و تمایل به ظاهر شدن در انظار
نباید این معظل را با رعایت عفت و حیا اشتباه گرفت ، حیا حالت خاصی است که موجب متانت و وقار در رفتار و حرکات و سکنات انسان می شود. عفت و حیا در افراد باعث می شود شخصیت افراد وزین تر و رفتارشان سنجیده تر باشد. در مقابل کم رویی در افراد باعث می شود نتوانند از توانائی هایشان بخوبی استفاده کنند.
این افراد ممکن است ترجیح بدهند چیزی را سوال نکنند و در نادانی خود باقی بمانند روان شناسان این مشکل را اختلال ارتباطی میدانند.

فراموش نکنید که خانواده کودک نقش اساسی در کم رویی کودک دارد. کودکان در سالهای پیش از دبستان تأثیر زیادی از نحوه ارتباطات خانواده می گیرند و این ارتباطات در شکل گیری شخصیت آنان تأثیر می گذارد. الگوی رفتاری بزرگسالان، برنامه های تلویزیونی، نحوه و میزان ارتباطات عاطفی- کلامی و اجتماعی بزرگسالان با دختران و پسران، بیشترین تأثیر را در رشد اجتماعی کودکان دارد.

تأثیر رفتار والدین بر کم رویی کودک
برخی والدین کودک را مجبور می کنند در موقعیت های مختلف رفتارهای مشخصی داشته باشند.
این مسئله باعث از بین رفتن اعتماد به نفس در کودکان می شود.
والدین از کودکان می خواهند در جمع مهمانان ، در کوچه و خیابان، هنگام غذا خوردن و لباس پوشیدن، صحبت کردن و … رفتارهای به خصوصی داشته باشند.
در صورتی که والدین رفتارهای نامناسب از کودک ببینند با تنبیه، تحقیر و یا برعکس حمایتهای افراطی و گزاف با کودک برخورد می کنند.
ثبات نداشتن رفتار والدین
کودکانی که والدینشان در رفتارهای خود تعارض دارند در رشد خود دچار اختلال می شوند ، دچار اضطراب شدید و کم رویی خواهندشد. کودکان اول خانواده و یا تک فرزندان بیشتر درگیر کم رویی می شوند.
فرزند اول یا تک فرزند معمولاً خود را با بزرگترها همانند سازی می کند و تمایل بیشتری به برقراری ارتباط با بزرگسالان دارد تا نسبت به همسالان.

نشانه های قابل رؤیت در کودکان کم رو
نشانه های فیزیولوژیک :
- تشدید ضربان قلب
- برافروخته شدن چهره
- به هم خوردن آهنگ تنفس
- تغییر در تن صدا
نشانه های اجتماعی :
- دوری جستن از جمع
- خجالت کشیدن
- لکنت زبان
- بریده و کم حرف زدن
- مضطرب بودن و دستپاچه شدن
- جویدن ناخن
- بازی با انگشتان
- ور رفتن با لباس
- انداختن پائین سر و نگاه های زیرچشمی
تمایل کودکان کم رو بازی کردن با افراد کوچکتر از خودشان می باشد و در غیر اینصورت ترجیح می دهند خودشان را با اشیاء و لوازم مختلف سرگرم کنند.
- این کودکان با لحن آهسته صحبت می کنند ، اصولاً نگران هستند.
- از نگاه های دیگران به خودشان بیزارند
- کودکان کم رو اعتماد به نفس اندکی دارند.
- کودکان کم رو در عین اینکه ممکن است توانمندی های زیادی داشته باشند اما جرأت و شهامت ندارند.
- کودکان کم رو از شرکت در مهمانی ها بیزارند
- کودکان کم رو تمایل زیادی برای تنها بودن دارند.
درمان کم رویی در کودکان
با توجه به مطالب گفته شده در این مقاله تأثیر رفتار والدین بر کودکان بسیار زیاد است ، پس در انجام این موارد تلاش کنید.
- والدین کودک در سلام دادن پیش قدم باشند.
- بعد از سلام کردن مکالمه خودر ا با احوالپرسی اجازه دهید و از کودک بخواهید در این مراحل همراه شما باشد.
- هرگز برچسب خجالتی بودن به کودک نزنید.
- در بحث های در منزل درباره مسائل مختلف از کودک نظر بگیرید.
- والدین بهتر است در مهمانی های دوستانه بیشتری شرکت بکنند.
- کودک را در باشگاه های ورزشی یا کلاس های هنری ثبت نام کنید تا روحیه فعالیت های گروهی در آنها تقویت شود.
- با روش های مختلف اعتماد به نفس کودک را تقویت کنید
-رفتارهای مثبت کودک را تشویق کنید
- در مورد رفتارهای منفی کودک او را متوجه رفتارش بکنید.
- اجازه ندهید کودک از کم رویی خود به عنوان ابزار جلب محبت استفاده کند.
- به کودک اجازه دهید مکالماتش با شما را پایان دهد.
- به کودک مسئولیت هایی دهید مثل خرید های کوچک که بتواند کودک را با محیط اطرافش ارتباط دهد.
- کودک را فقط با خودش مقایسه کنید.
- در مدرسه از معلم کودک و در خانه در زمان هایی که شما حضور ندارید از پرستار کودک بخواهید با پرسیدن سوال های ساده کودک را تشویق کنند.
- از معلم ورزش کودک بخواهید که حتما کودک را برای شرکت در بازی های گروهی تشویق کند.
- در میهمانی های خانوادگی کودک را تشویق کنید تا اشعاری را که حفظ شده یا درس هایی که فراگرفته برای میهمانان بخواند.

روش های مطرح شده در این مقاله در عین سادگی کاربردی و عملی است با انجام روش های بالا در صورتی که مشکل کودک برطرف نشد به متخصص روان شناس بالینی کودک مراجعه کنید.