دعوای کودکان با یکدیگر، جانتان را به لبتان رسانده اند؟

یکی از آزار دهنده ترین مسائل در جریان رشد کودکان، درگیری میان آنهاست . کنترل این شرایط به دلیل سر و صدای فراوان و اندک بودن درک کودکان بسیار مشکل است. همه ی ما دوست داریم کودکان با یکدیگر کنار بیایند و بدون درگیری و سر و صدا بازی کنند.
شاید بخش اعظم این درگیری ها به شخصیت خودمان در کودکی مرتبط باشند. گاهی باید از خودمان بپرسیم که در دوران کودکی چقدر با برادر و خواهر یا حتی پدر و مادرمان کنار آمده ایم؟
اکنون والدین در قبال درگیری کودکان چه کارهایی میتوانند انجام دهند؟ هر چه آنها دخالت کمتری در این موضوع داشته باشند ، نتایج بهتری را مشاهده می کنند. به ندرت می توان نمونه هایی را پیدا کرد که در آن کودکان به یکدیگر صدمه ی جدی وارد کرده باشند.
وقتی در این شرایط رهایشان کنیم ، آنها دعوای خود را تمام می کنند و یاد می گیرند به یکدیگر صدمه ی جدی وارد کرده باشند. وقتی در این شرایط رهایشان کنیم ، آنها دعوای خود را تمام می کنند و یاد می گیرند با یکدیگر کنار بیایند.
ولی وقتی پدران و مادران در این درگیری دخالت کنند ، به ناچار یکی از طرفین دعوا مقصر قلمداد می شود. اگر در این حین یکی از کودکان تنبیه شود ، حس می کند که درکش نکرده اند.
حضور والدین نتایج مخرب تری را به دنبال خواهد داشت ؛ چرا که حضور آنها تنها باعث مهم جلوه کردن درگیری میشود. سپس کودکی که آسیب آنچنانی ندیده ، گریه های وحشتناکی می کند و مقصر درگیری نیز برای تنبیه نشدن مجبور میشود شرایط را به دروغ برای والدین خود توضیح دهد. مطمئن باشید که این دو نتیجه بسیار بدتر از خود درگیری است.
پدر و مادری که از این وضعیت به ستوه آمده اند ، لزوما نباید به دلیل احساس مشابهی که به هر دو فرزند دارند ، چنین واکنشی نشان دهند. قطعا والدین نیز علاقه ای به دخالت کردن ندارند ، اما سر و صدا و بی نظمی کودکان است که آنها را وادار به دخالت می کند.
هر چقدر آنها سریع تر در درگیری دخالت کنند ، گریه های آنها در درگیری های بعدی زودتر شنیده خواهد شد. یکی از واکنش های موثری که والدین میتوانند نشان دهند ، آن است که سعی کنند تا حد امکان توجهی به درگیری نداشته باشند ، تا ممکن است آنها را برای مدتی دور از هم نگه دارند و پس از فروکش کردن درگیری ، سیاست آرامش و توضیح دادن را اعمال کنند.
باید نسبت به درگیری فرزندمان در بیرون از خانه و با دوستان نیز به همین نحو برخورد شود. هر چند اگر او کمتر با دوستانش کنار می آید و همیشه در پی لجبازی و درگیری است ، شاید بتوان نشانه هایی از پرخاشگری را در او مشاهده کرد.
تحت هر شرایطی ، والدین باید به روشی که گفته شد رفتار کنند. به یاد داشته باشید شخصیت کودکی که پیوسته در خارج از خانه با بچه های دیگر درگیر می شود ، در خانه نیز منفی و سرکش خواهد بود.