برقراری ارتباط در کودکان، وقتی تبدیل به اختلال می شود

اختلالات ارتباط آنهایی هستند که با اختلال در زبان، گفتار و ارتباط مشخص می شوند. کودکان مبتلا به اختلالات زبان تونایی بیان کردن خودشان به شیوه متناسب با سن و سطح رشد را ندارند. آنها از واژگان محدود و غلط استفاده می کنند و در قالب جملات کوتاه همراه با ساختارهای دستوری ساده شده، حذف کردن کلمات یا عبارات مهم صحبت می کنند.امکان دارد آنها همچنین کلمات را با ترتیب عجیب و غریبی در جملات کنار هم قرار دهند.برای مثال فرد مبتلا به اختلالات ارتباطی از نوع اختلال زبان ممکن است همیشه از زمان حال استفاده کند ، به عنوان مثال بگوید(( من دیشب اوقات خوبی دارم)). تاخیرهای رشدی ممکن است موجب اختلالات زبان بیانی شوند، اما ممکن است نشانه های مشابهی از بیماریهای جسمانی یا آسیب سر نیز ناشی شوند.
اختلالات ارتباط در بعضی افراد، به جای ناتوانی آنها در درک زبان یا بیان کردن آن ، با مشکلات خاص گفتار مشخص می شوند.فرد مبتلا به اختلال صدای گفتار صداهای گفتار را جایگزین، حذف یا آنها را به صورت نادرست بیان می کند. برای مثال ممکن است کودکی برای حذف حرف (ک) از حرف (ت) استفاده کند مثلا به جای (کمک) بگوید (تمت). افراد اغلب تلفظ غلط کودکان را بامزه می دانند. اما این الگوهای گفتار کودکی ،وقتی کودک بزرگتر می شود و توسط بچه های دیگر در مدرسه مورد تمسخر قرار می گیرد موجب مشکلات تحصیلی می شوند.
اختلال فصاحت با شروع کودکی (لکنت زبان) نوع دیگری از اختلالات ارتباطی است که فرد مبتلا نمی تواند گفتار فصیح تولید کند. امکان دارد افراد مبتلا اختلالات بیانی مانند: تکرار صدا یا طولانی کردن آن، کلمات بریده بریده، جایگزین هایی برای اجتناب از بیان کلمات مشکل ساز و بیان کلماتی با تنش زیاد داشته باشند. گرچه معلوم کردن علت و معلول دشوار است، اما تیمی از پژوهشگران استرالیایی نشان دادند که بین شدت لکنت زبان و دستاورد تحصیلی همبستگی منفی نیرومندی وجود دارد.احتمال دارد که این رابطه ، حداقل تا اندازه ای، پیامدهای بلند مدتی را منعکس کند مبنی بر این که کودکانی با آنها مواجه می شوند که مشکلات گفتارشان تجربیات منفی را در سالهای اولیه تحصیلی ایجاد می کنند.
کودکان مبتلا به اختلال ارتباط اجتماعی (عملی) که نوع دیگری از اختلالات ارتباط می باشد، در زمینه استفاده اجتماعی از ارتباط کلامی و غیر کلامی مشکل دارند.آنها در تنظیم کردن رفتارشان با موقعیت اجتماعی مشکل دارند. نظیر این که نمی دانند چگونه به مردم خوشامد بگویند یا نحوه ای که مورد خوشامد گویی فرار می گیرند را تعبیر کنند. از این گذشته آنها قادر نیستند ارتباط خود را با نیاز شنونده تطبیق دهند، نظیر این که با کودکان و بزرگسالان به صورت متفاوتی صحبت کنند. آنها در هنگام گفتگو در پیروی کردن از آیین معمولی مثل رعایت کردن نوبت هنگام صحبت کردن، مشکل د ارند.سرانجام این که، آنها در درک کردن معانی نا آشکار یا مبهم ، مانند آنهایی که در شوخی و استعاره به کار می روند، مشکل دارند. این کاستی ها نه تنها می توانند برقراری ارتباط موثر را برای فرد مشکل سازند، بلکه عمل کرد شغلی و تحصیلی و مشارکت در تعلمل های اجتماعی عادی را با مشکل مواجه می سازند.