علت پرخاشگری کودکان، دو سالش هم نیست!

پرخاشگری کودکان زیر دو سال برای بسیاری از والدین نگرانی هایی را به وجود می آورد. کودکان زیر دو سال در یک دوره حساس رشدی هستند که نیازمند مراقبت و توجه بسیار زیاد از جانب والدین می باشند. سرعت رشد در این مرحله زیاد بوده و نیاز به امنیت و ثبات در کودکان بسیار برجسته می باشد. کودکانی که در این سن پرخاشگری نشان می دهند، حکایت از نیاز های برآورده نشده شان دارند. بنابراین والدین دلسوز سعی در شناسایی علل پرخاشگری کودکان خود می کنند و با یادگیری برخورد صحیح، سعی در رفع مشکل کودک خود دارند. همچنین با دریافت مشاوره کودک می توانند به بررسی دقیق تر موضوع بپردازند.

پرخاشگری کودکان زیر دو سال
پرخاشگری به معنی برون ریزی احساس خشم به شکلی ناسازگارانه می باشد که در آن فرد به خود، دیگری و یا روابطش آسیب می زند. پرخاشگری در کودکان زیر دو سال پدیده ای نادر می باشد و شاید معنای آن دقیقا همان چیزی نباشد که از پرخاشگری در ذهن بزرگسالان می باشد.
پرخاشگری کودکان زیر دو سال معطوف به برآورده نشدن نیازهایشان بوده و کمتر پیش می آید در پی تخریب یا آسیب زدن به دیگران باشند.

علل پرخاشگری کودکان زیر دو سال
کودکان زیر دو سال توانایی کلامی محدودی دارند. عموما میزان توانایی و تسلط زبانی برای بیان خواسته ها، نیازها و احساسات کودک کفایت نمی کند. در واقع کودکان وقتی با موقعیتی روبرو می شوند که پیچیده است و یا نیازهایشان برآورده نمی شود و والدین متوجه منظورشان نمی شود، عصبانی می شوند و ممکن است با رفتار پرخاشگرانه برخورد کنند.
پس نتیجتا یکی از علل اصلی پرخاشگری کودکان، برآورده نشدن نیاز های آنان می باشد. کودکان نیاز های گسترده ای دارند. از نیاز به تغذیه گرفته تا احساس امنیت، دریافت کردن محبت و توجه والدین، نوازش شدن و در آغوش گرفته شدن. هر کدام از این نیاز ها اگر مغفول بمانند، ممکن است زمینه پرخاشگری کودک را فراهم کنند.
تعارض های محیطی مثل دعوای پدر و مادر، تنش ها و اضطراب های والدین به ویژه مادر و سایر مسائلی که تنش را به محیط خانواده می آورد، به شکل مستقیم یا غیر مستقیم کودک را تحریک پذیر کرده و ممکن است میزان رفتار پرخاشگرانه وی افزایش بیابد.
والدین خشن و عصبی الگوهایی برای کودکان خود هستند که این رفتار را تقلید کنند. والدین نه تنها از طریق الگو شدن بلکه از طریق ژنتیک خود، خشم و پرخاشگری را به کودکانشان منتقل می کنند. پس قابل انتظار است که والدین پرخاشگر، کودکان پرخاشگر داشته باشند. حل تعارضات و ایجاد صمیمیت بین زوجین اهمیتش مشخص می شود. مشاوره خانواده و زوج درمانی حل این تعارضات را تسهیل می بخشد.
کودکان با پرخاشگری وسیله ای برای جلب توجه والدین خود پیدا می کنند. به این شکل که اگر پرخاشگری نشان دهند، والدین متوجه می شوند که آن ها نیاز هایی دارند، در پی آرام کردن آن ها بر می آیند و مواردی از این دست.

نحوه برخورد صحیح با پرخاشگری کودکان زیر دو سال
همان طور که گفته شد مهم ترین علت پرخاشگری کودکان زیر دو سال برآورده نشدن نیاز های آنان می باشد. پس در صورتیکه از کودکتان پرخاشگری دیدید، فورا سعی در آرام کردن او بکنید. بسیار مهم است که در طی دو سال اول زندگی به گریه ها و نیاز های کودکتان توجه فوری نشان دهید، تا از این طریق کودک احساس امنیت را کسب کند. بغل کردن کودک بسیار در ایجاد احساس امینت موثر می باشد.
اگر کودکتان در حال آسیب زدن به کودک دیگری است او را فورا جدا کرده و نگهش دارید تا آرام شود. سپس با کلمات ساده و شمرده شمرده به او توضیح دهید که این کارش باعث آسیب دیدن دیگران می شود.
کودکتان را تهدید نکنید. تمسخر و تحقیر نکنید. برخورد و تنبیه فیزیکی را فراموش کنید و بدانید کودک شما کوچکتر از آن است که با چنین کارهایی آسیب نبیند. هرچند کودک در هر سنی که باشد با چنین برخورد هایی آسیب می بیند ولی اثرات این برخورد ها در سنین پایین تر بسیار مخرب تر هستند. و به نوعی کودک آزاری محسوب می شوند.
اضطراب ها و تنش های محیطی را به حداقل برسانید. با این کار کودک احساس آرامش و امنیت بیشتری می کند و احتمال پرخاشگری اش کاهش می یابد.
بهترین راه این است که نیازهای کودکتان را به قدر کافی و به موقع برطرف کنید تا کودک دچار تشویش و تحریک پذیری نشود.
الگوی خوبی برای کودک خود باشید. پدر و مادری که پرخاشگری می کند نمی تواند انتظار داشته باشد فرزندش این کار را نکند.