غذا دادن به کودک، میشه بازی کنه؟

نی نی بان: آیا میز غذای کودک‌تان شبیه میز بازی او است؟ آیا پس از ۵ دقیقه غذا خوردن، میز او مانند نقاشی‌های جکسن پولاک می‌شود؟

طبق مطالعات اخیر توسط محققان دانشگاه، هر چه کودک شما بیشتر با غذای‌اش بازی کند، بیشتر یاد می‌گیرد. می‌دانم که شما چه فکری می‌کنید: «کودک من نابغه است.» بله، میز کودک شما تبدیل به یک کارگاه انیشتین می‌شود و او خودش را با پوره سیب‌زمینی شیرین به دور لب‌هایش و گوش‌های ماستی‌اش بیان می‌کند.

خب شاید ما با گفتن نابغه، کمی زیاده‌روی کرده باشیم اما طبق مطالعه‌‌ای که انجام شد، کودکانی که طی غذا خوردن، خودشان و میزشان را کثیف می‌کنند، در یادگیری لغات بهتر عمل می‌کنند و در یادگیری دراز مدت نیز موفق‌ترند.

کودکانی که با غذای‌شان بازی می‌کنند، به خصوص غذاهای خمیری و چسبناک و مایع، لغات مرتبط با آن غذاها را سریع‌تر یاد می‌گیرند.

سرپرست محققان این پروژه، لاریسا ساموئلسن، به همراه تیم خود، به 74 کودک نوپای 16 ماهه، 14 نوع غذای غیر جامد مثل پودینگ، آب میوه و سوپ داد. تعدادی از آن‌ها روی صندلی بلند و تعدادی دیگر پشت میز نشستند. غذاهای مورد نظر با اسم‌هایی خاص مثل «داک» یا «کیو» به آن‌ها داده شد. یک دقیقه بعد کودکان نوپا باید غذاهای مشابه را در سایز و شکل‌های متفاوت تشخیص می‌دادند.

نتیجه این تحقیق نشان داد کودکانی که با غذای خود بازی و میزشان را کثیف کردند و به مکاشفه غذای خود از طریق حواس، چشیدن و پرتاب کردن، به جای تنها تکیه بر سایز و شکل غذاها پرداختند، تشخیص درست‌تری دادند و اسم غذاهای مورد نظر را سریع‌تر از آن‌هایی که این کار را نکردند، یاد گرفتند.

تحقیقات نشان می‌دهد کودکان نوپا اشیا جامد را مانند سیب و فنجان، به علت شکل ثابت‌شان، آسان‌تر یاد می‌گیرند اما زمانی که حرف از مایعات می‌شود، آن‌ها در یادگیری به مشکل بر می‌خورند. محققان به این نکته اشاره می‌کنند که یک کودک 16 ماهه تفاوت میان دو شی مایع شبیه به هم را، مانند یک فنجان شیر و یک فنجان چسب، به سختی تشخیص می‌دهد و تفاوت آن‌ها را مانند بزرگسالان با یک نگاه درک نمی‌کنند.

از طرف دیگر شیوه نشستن آن‌ها هنگام غذا خوردن نیز مهم است. نشستن کودکان روی یک صندلی بلند در یادگیری آن‌ها تفاوت ایجاد می‌کند. کودکانی که روی صندلی بلند با غذای‌شان بازی می‌کنند، نسبت به آن‌هایی که پشت میز این کار را انجام می‌دهند، نام غذاها را بهتر یاد می‌گیرند. در واقع صندلی بلند این امکان را به آن‌ها می‌دهد تا چیزی که می‌خورند را ببینند، بنابراین با تسلط بیشتری برای آن‌ها نام می‌گذارند. کودکانی که ریخت و پاش بیشتری هنگام غذا خوردن دارند، در یادگیری موفق‌ترند.

شاید این طور به نظر آید که کودک شما روی صندلی بلندش بازی و اشیا را به زمین پرت می‌کند و تنها در حال ریخت و پاش است اما در واقع او در حال دریافت اطلاعات است.

شاید شما فکر کنید که باید 45 دقیقه پس از آن را صرف نظافت میز و جمع‌آوری لوازم پرت شده روی زمین کنید، اما این یک خیال باطل است. به راحتی چرت خود را بزنید.

خب به نظر من این یک بهای اندکی است که برای کودک باهوش‌تان خواهید پرداخت. بنابراین زمان بعدی که کودک نوپای شما موز خود را در دست‌هایش فشرد یا مرغ و برنج خود را به دیوار پرت کرد، آرامش خود را حفظ کنید و بدانید که حداقل این مواد از موهایی که روز زمین ریخته، با ارزش‌تر است. شما با این کار یک نابغه پرورش می‌دهید. بله دوباره به واژه نابغه برگشتم. به نظر من این لغت سزاوار کودکی است که بالای صندلی بلندش نشسته و در غذای خود مکاشفه می‌کند. این واژه به من نیز احساس بهتری می‌دهد هنگامی که کودکم غذای‌اش را به سمت صورتم پرتاب می‌کند.