دانش آموزان بیش فعال ابتدایی، رفتار ما چه باشد؟

مادر یک کودک بیش فعال تعریف می کند :
بیش فعالی کودکم اول با گاز گرفتن و سایر رفتارهای تکانشی شروع شد، بعد زودرنجی و سرکشی. زمانی که پسرم وارد مدرسه شد متوجه شدیم آنچه که فکر می کردیم عادی ، طبیعی و مورد انتظار نبوده است، تکلیف مدرسه ای را که باید نهایتا در چند دقیقه تمام می شد، بعد از یک ساعت و گریه بسیار تمام نمی شد. در کلاس دوم به مشکل پسرم این عنوان را دادند: اختلال بیش فعالی کودک یا کمبود توجه.

در نهایت مشکلی که باید با آن مقابله می شد و لیستی از روش های چگونگی رفتار با بیش فعالی کودک مقابلمان قرار گرفت. من و همسرم گزینه هایی را که فکر می کردیم از عهده هزینه شان بر می آییم، انتخاب کردیم. ما با یک برنامه مدون در مسیر پرورش کودکمان قرار گرفتیم. از آنجایی که بسیاری از کودکان، مبتلا به بیش فعالی هستند، فکر می کردم نباید مشکل بزرگی باشد. من واقعا نمی دانستم تا چه حد در اشتباهم، چرا که این یک مسئله وقت گیر و پر استرس بود که بر همه خانواده ما تاثیر می گذاشت. خواه، ناخواه، همه باهم در یک مسیر قرار گرفته بودیم.
قبل از اینکه من و همسرم نام مشکل بیش فعالی کودک را بدانیم، از سایرین می شنیدیم: «پسر است دیگر» اما ما به تعریف دقیق تری نیاز داریم، او کنترل ما را در دست گرفته و بسیار بدخلق است.

این طور نبود که پسرم آن قدر انرژی داشته باشد که از در و دیوار بالا برود، انرژی زیادی مردم به شوخی از آن یاد می کنند، او با تمرکز، کنترل تکانه و تنظیم هیجانی درگیر است. بیش فعالی کودک یک شوخی نیست. بیش فعال به خاطر پسر بودنشان اتفاق نمی افتد و محدود به پسرها نیست. دخترها و همچنین برخی بزرگسالان هم ممکن است به آن مبتلا شوند. طبق آمار سازمان کودکان وبزرگسالان مبتلا به اختلال بیش فعالی یا کمبود توجه، (که از این افراد دفاع و حمایت می کند) ۱۵ میلیون نفر در آمریکا مبتلا به این اختلال هستند.

رفته رفته من و همسرم متوجه شدیم کلمه بیش فعالی کودک به طور کامل این اختلال را توصیف نمی کند، راسل بارکلی ، استاد دانشگاه علوم پزشکی کارولینای جنوبی می گوید:

بیش فعالی شامل ناتوانی در بازداری، توجه مداوم و تنظیم رفتاری است و معمولا با برخی اختلالات مثل اضطراب و افسردگی همراه می شود که این مسئله تشخیص آن را مشکل تر می سازد. من متوجه اختلال کودکم نشدم، چراکه خیلی از بچه ها به آن مبتلا هستند. تشخیص این مسئله نیاز به سال های متوالی برای پر کردن پرسشنامه ها، صحبت با معلمین و مشورت با پزشکان دارد. آخرین پیگیری که ما انجام دادیم در سال ۲۰۱۳ بود که صدها دلار برای مشاوره خصوصی و آزمون ها هزینه کردیم. این کار را به این خاطر انجام دادیم که پسرمان در خواندن مشکل داشت و این بر همه درس هایش تاثیر منفی گذاشته بود. همجنین مشکلاتی هم در خانه و به خصوص موقع صرف غذا پیش آمده بود،بیش حساسی نسبت به بوها، مزه ها و بافت های مختلف هم سایر مشکلات این اختلال هستند.

ما درمان های مختلف مثل دارو درمانی، روان درمانی و نوروفیدبک را امتحان کرده ایم، اما هنوز هم به دنبال درمان درست هستیم. با توجه به چیزی که در این ۶ سال اخیر پشت سر گذاشته ایم تا به این نقطه برسیم، تعجب می کنم چطور برخی والدین دیگر با اطلاعاتی کمتر از این موقعیت مشابهی را مدیریت می کنند. در شرایطی غیر از این پسر من احتمالا در کارها شکست می خورد و آینده ای سخت در انتظارش بود. در این ها پیشنهاداتی برای افرادی آورده شده که به تازگی شروع به کنار آمدن با این مشکل کرده اند، تا شاید کمی در وقت و هزینه صرفه جویی کنند.

۱- کودک بیش فعال شما نیاز به کمک شما دارد نه بهانه جویی :
پسرتان رفتار طبیعی پسرانه نشان نمی دهد، دخترتان خیالبافی نمی کند، بیش فعالی چیزی نیست که کودکتان بتواند کنترل کند. دقیقا مثل اینکه کودک بخواهد یاد بگیرد دیابت یا آلرژی را چطور کنترل کند، باید یاد بگیرد بیش فعالی را نیز کنترل کند، شما هم باید کمکش کنید.

2-با یک متخصص کودکان درباره بیش فعالی کودک مشورت کنید:
تشخیص بیش فعالی برای یک متخصص مشکل نیست، او با اطلاعات کافی که از پرسشنامه هایی که توسط شما، معلمین و سایر مراقبین کودک پر شده به دست می آورد می تواند این کار را انجام دهد، علاوه بر این با خود کودک هم مصاحبه می کند.

برای ارتباط با معلم نباید منتظر جلسات اولیا مربیان باشید. سر معلمین معمولا شلوغ است، اما آنها خوشحال می شوند که با والدین همکاری کنند، همین مسئله در مورد مسئولین دیگر صدق می کند. آنها چشم و گوش شما در زمین هستند و بخشی از سازمان حمایتی شما را تشکیل می دهند.

4- درخواست یک ارزیابی تحصیلی کنید:
برای مدیر مدرسه یک نامه رسمی بنویسید و از او بخواهید کودکتان را مورد ارزیابی قرار دهد. شاید کودکتان نیازمند یک برنامه آموزشی خاص یا تدریس فردی باشد. یک برنامه توانبخشی، دسترسی کامل به آموزش عمومی را امکان پذیر می سازد. این برنامه ها شامل برخی از افراد با مشکلات تحصیلی می شود و از مدارس درخواست برنامه شخصی برای کودک مشکل دار می شود.

۵- در برابر بیش فعالی کودک پشتکار داشته باشید:
اگر معلم کودکتان چیزی می گوید که آن را قبول ندارید، در نظر خود اصرار کنید. شاید روشی که شما پیشنهاد می کنید، همان روش موثر باشد.

6- برای کودک بیش فعال خود درخواست یک معلم کنید:
نامه ای به مدیر مدرسه کودکتان بنویسید و شرایط کودک را برایش توضیح دهید و از او بخواهید برای کودکتان معلمی تعیین کند که تجربه کار با کودک بیش فعال را دارد.

۷- صبور باشید و به کودک بیش فعال خود اهمیت دهید:
فریاد کشیدن بر سر کودک فقط اوضاع را بدتر می کند، با کودکتان ارتباط برقرار کنید و به او اطمینان بدهید که چیزهایی را که می گوید می شنوید تا بفهمد که دوستش هستید.