نکته تلخ عکس ساختگی از ترانه علیدوستی؛ سندروم DRESS

به تازگی عکس جدیدی از ترانه علیدوستی، بازیگر سینمای ایران در فضای مجازی دست به دست می‌شود. با وجود تمامی نظرات متفاوت درباره این عکس، رسانه‌های معتبر از جعلی بودن این عکس خبر دادند و آن را یک عکس ساختگی دانستند.

با این حال یکی از نکات مهم در خصوص این عکس پرحاشیه، تغییر رنگ دست‌های فرد حاضر در عکس است که توجه مخاطبان زیادی را به خود جلب می‌کند. در ادامه، این بیماری نادر را مورد بررسی قرار می‌دهیم و دلایل ابتلا به این بیماری را به شما معرفی می‌کنیم.

سندروم DRESS یا حساسیت دارویی چیست؟

واکنش دارویی با ائوزینوفیلی و علائم سیستمیک (DRESS)  یک واکنش دارویی شدید و متمایز است که می‌تواند خطرات بسیار زیادی برای سلامتی به دنبال داشته باشد. این سندرم با دوره نهفتگی طولانی مشخص می‌شود و ممکن است به اشکال گوناگون در بدن ظاهر شود. بیماران مبتلا به DRESS می توانند طیف وسیعی از علائم را داشته باشند به همین دلیل تشخیص و شناسایی این بیماری چندان آسان نیست.

سندروم DRESS چه علائمی دارد؟

به طور کلی باید بدانید برخی از علائم آشکار سندروم DRESS عبارت از موارد زیر هستند که در ادامه به آن‌ها اشاره می‌کنیم:

• تب
• بثورات پوستی
• تورم صورت
• بزرگ شدن غدد لنفاوی
• آسیب کلیه یا کبد
• راش قرمز

چه داروهایی باعث ایجاد سندروم DRESS می‌شوند؟

تقریباً هر دارویی می تواند باعث DRESS شود. آنتی بیوتیک ها، آلوپورینول (داروی نقرس) و داروهایی که برای درمان تشنج استفاده می شوند، رایج ترین داروهایی هستند که در DRESS دخیل هستند. داروهایی که بیش از سه ماه مصرف شده اند بعید است که علت واکنش DRESS باشند.

علائم سندروم DRESS چه زمانی مشخص می‌شوند؟

به طور کلی، علائم DRESS حدود دو تا شش هفته پس از شروع دارو توسط بیمار شروع می شود، بنابراین علائم فوری در DRESS دیده نمی شود.

روش‌های درمان سندروم DRESS

مهم ترین مرحله در درمان DRESS، قطع داروی دخیل در واکنش است و گاهی اوقات، نیازی به درمان بیشتر نیست. برای درمان بثورات می توان استروئیدهای موضعی تجویز کرد. با این حال، اغلب برای محافظت از اندام ها در برابر آسیب، درمان بیشتری لازم است، مانند استروئیدها، که می توانند به صورت داخل وریدی یا خوراکی تجویز شوند. درمان با استروئیدها ممکن است برای هفته‌ها یا حتی ماه‌ها مورد نیاز باشد و تست های آزمایشگاهی در این مدت به دقت کنترل می‌شوند. میانگین زمان بهبودی شش تا نه هفته است. در دراز مدت، اکثر بیماران خوب عمل می کنند، اگرچه برخی از بیماران ممکن است به بیماری های خودایمنی مبتلا شوند، بنابراین باید نظارت بیشتری در نظر گرفته شود.