زنان در ژاپن، چگونه پیش متخصص می‌روند؟ (۱)

نی‌نی‌بان: مطلبی را که می‌خوانید خانم سمیه شیوا، یکی از همراهان نی‌نی‌بان به درخواست ما نوشته است. او در ژاپن زندگی می‌کند.
در زمانه‌ای که بسیاری از زنان از کم‌توجهی متخصصان زنان در کشورمان گله دارند یا گاهی بیشتر از این، احساس می‌کنند به آنها در هنگام ویزیت توهین‌هایی هم صورت می‌گیرد، مرور ویزیت شدن یک خانم ایرانی در کشور دیگر واقعا تامل برانگیز است.
شما هم اگر در ایران یا هر جای دیگر دنیا دوست دارید تجربه‌تان منتشر و خوانده شود، آن را برای ما بفرستید.

مطلبی رو که می خونین تجربه مراجعه من به دکتر زنان در یک شهر کوچک از کشور ژاپن هستش. تجربه ای همراه با آرامش و سراسر احترام.
یک روز چهارشنبه ، صبح رفتم کلینیک زنان. اولین سوالی که پرسیدم این بود که آیا همه دکتر ها خانوم هستند؟ پرستار با لبخندی که معلوم بود سوال متداولی ازش پرسیدم گفت ، بله. راحت باشین همه دکتر ها و پرسنل اینجا خانوم هستند.

اول ازم پرسید چه مشکلی دارم که رفتم دکتر ؟! و من گفتم که یکسال پیش در ایران دکتر زنان رفتم و الان فقط برای چِکاپ اومدم. بعد با خوش رویی و تعارف و یک چهره ای که مثلن کمی شرمنده است بهم گفت که امروز خیلی شلوغه و من باید خیلی بشینم که نوبتم بشه. اگر مشکل اورژانسی ندارم ، به نظرش بهتر بود که برای روز بعد وقت بگیرم.
با اونهمه تعارفی که به خرج داده بود برای فهموندن اینکه امروز وقت نداریم ، من بلافاصله گفتم هیچ اشکالی نداره ، من برای فردا وقت می گیرم.
جدول وقت هارو آورد و ساعت ١٢ ظهر رو نشونم داد و منم گفتم که خوبه.
دوباره با عذرخواهی گفت که شرایط یه جوریه که ممکنه معاینه یک مریض طول بکشه و شما سر ساعت ١٢ ویزیت نشین. من پیشاپیش از شما عذرخواهی می کنم.
خب مسلماً منم برای اینکه نشون بدم چقدر فهمیده ام گفتم بله متوجه هستم. ایرادی نداره.
بعد بهم یک فرم داد که پر کنم و گفت اگر براتون راحت تره می تونین ببرین و تو خونه پر کنین و یا از دوستانتون کمک بگیرین.
واقعاً هم راحتتر بودم ببرم خونه پر کنم. چون زبان ژاپنی خیلی پیچیده است و من دو راه داشتم یا باید با کمک یک نفر دیگه پر می کردم و یا باکمک دیکشنری وگوگل ترنسلیت پر می کردم. من راه دوم رو انتخاب کردم.
فرمی که به من داده شد سوال های زیادی داشت. اونایی که به خاطر دارم اینهاست.
علت مراجعه آخرین تاریخ پریود
مدت زمان پریود آخرین بار
سن و تاریخ اولین بارِ پریود شدنتون
مدت زمان پریود شما بطور متوسط
مدت زمان سیکل شما بطور متوسط
آیا ازدواج کردین؟ چند سالگی ازدواج کردین؟
هنوز متاهلین؟ شوهرتون فوت شده؟ آیا طلاق گرفتین؟ در صورت طلاق ، ازدواج مجدد داشتین؟
آیا پارتنر و یا دوست پسری که باهاش رابطه داشته باشین دارین؟
در صورت تاهل ، آیا شوهرشما سالم و سرحال هست یا بیمار؟
آیا شما به خوراکی یا هرچیز دیگری حساسیت دارین؟
آیا حاملگی داشتین؟ اگر بله چند فرزند؟
آیا فرزندی به دنیا آوردین؟ اگر بله چند فرزند؟
سقط جنین داشتین ؟ اگر بله چند فرزند؟
بعد یک مشخصات جدول بود از زایمان های شما.
سن شما در هنگام زایمان /جنسیت بچه/ وزن بچه /قد بچه /
بعد یک سری بیماریها که اگر دارین دورش خط بکشین.
بعد دوباره همون بیماریها ولی اینبار جلوش جای خالی داشت که بنویسین توی خانوادتون چه کسی اون بیماری رو داره. حتا مثال هم داشت. نوشته بود دیابت : پدر بزرگ
بعد اینکه چه داروهایی مصرف می کنید و آیا به دارویی حساسیت دارین؟
آیا سیگار می کشین و اگر بله روزی چند نخ؟
آیا نوشیدنی های الکل دار مصرف می کنید اگر بله چه مقدار مثلن هر شب یا آخر هفته ها یا هر وقت با دوستانتون جمع بشین.
دو تا سوال جالبی که توی این فرم بود و من در فرم های بیمارستان و کلینک های دیگه ( با تخصص های پزشکی دیگه ) هم دیده بودم این بود که ١-اشکالی نداره شمارو با اسمتون صدا کنیم؟ اگر مشکلی هست شماره بدیم و یا آروم بیایم پیشتون بگیم.
و ٢- که به نظرم جالب ترین سوال هستش ، اینکه اگر شما بیماری بدی داشتین دوست دارین دکتر صریحاً اسمش رو به شما بگه یا تر جیح می دین دکتر با توضیحات نوع بیماری شمارو به شما بفهمونه. ( مثلن اگر سرطان دارین ، دکتر اسمش رو مستقیماً بگه یا با توضیح بهتون بفهمونه که سرطان دارین )
سوال آخر هم اینکه از کجا با این کلینیک آشنا شدین.

صبح روز پنجشنبه دوباره رفتم. ساعت ١١:٤٥ دقیقه اونجا بودم ، صبح به خیر گفتم و فرم رو دادم.
فرم رو که دادم ، تازه با اینهمه وسواس در ترجمه متوجه شدم که جلوی سن ازدواج نوشتم ٦. چون فکر می کردم سوال اینه که چند ساله ازدواج کردین نه اینکه چند سالگی ازدواج کردین.
منشی با لبخند بهم گفت و درستش کردم.
فرم رو گرفت ، و با خوشرویی و همان لحن عذرخواهی گفت متاسفانه باید بگم کمی معطل میشین. منم گفتم امروز وقت دارم و مشکلی نیست. گفت پس لطفاً بشینید.
بعد از چند دقیقه اومد پیش صندلیه من.
من اینجا دکتر های زیادی رفتم. رسم اینجا اینطوریه که اگر حرفی باهات داشته باشند ، خصوصاً در مورد فرم هیچوقت بلند صدات نمی کنند که شما بری دم میز منشی ، منشی خودش میاد و حتا با وجود خالی بودن صندلی کناری معمولن جلوی پات روی زانو خم میشه و باهات صحبت می کنه.
اومد و ازم خواهش کرد که چون فرم خط خورده همه سوالا رو دوباره روی یک فرم جدید جواب بدم. بعد فرم قبلی رو داد بهم و گفت همه رو از روی این بنویس. من چک کردم فقط همون سن رو اشتباه نوشته بودی.
دوباره فرم رو پر کردم و با فرم جدید همه رو تحویل منشی دادم.
حدود نیم ساعت گذشت و یکی از منشی ها با بک جعبه حاوی شکلات و بیسکوییت اومد. به همه تعارف کرد و ضمن تعارف از تک تک مراجعه کننده ها دونه دونه برای معطلی عذر خواهی کرد.

حفظ یک همچین تعارفاتی در فرهنگ ژاپنی زیاد و حتا یکجور وظیفه به حساب میاد.
جایی که نشسته بودم روبروی راهرو اتاقهای کلینیک بود. چهار تا در سمت راست و سه در سمت چپ. میز منشی ها هم ردیف اتاق های سمت راستی بود. هر چهار اتاق سمت راست از پشت به یک راهرو منهتی می شد که این راهرو می رسید به پشت میز منشی ها.
این رو هم باز تو کلینیک های دیگه هم دیده بودم. اینجوری منشی ها، پرستارها و دکتر لازم نیست هی از وسط اتاق انتظار و جلوی بیمارها رفت و آمد کنند. خیلی به نظرم معماری خوبیه.
یک خانمی از یکی از اتاقهای سمت چپ بیرون اومد و روی چسبی که روی بازوش بود رو محکم گرفته بود. انگار که آزمایش خون داده باشه.
حدود ساعت ١٢:٤٠ یه پرستار از اتاق اول اومد بیرون و اسم من رو صدا کرد. بلند شدم و پشت سرش رفتم توی اتاق.
این شخص دکتری که قرار بود من رو ویزیت کنه نبود.
نشستم روی صندلی و اول با سوالهای عادی شروع کرد. اینکار رو همیشه می کنند و فکر می کنم به خاطره اینه که استرس رو کم کنند. مثلن ازم پرسید از کدوم کشور اومدی؟ اینجا نوشتی دانشگاه اینجا رو بهت معرفی کرده ، دانشجویی؟ و از این قبیل سوالها که حدس دیگه ام اینه که می خواست نتیجه بگیره که زبان من در چه حدیه !
توی فرم نوشته بودم که من کم کاری تیرویید دارم. ازم پرسید که چه قرصی می خورم. منم گفتم لوتیروکسین ولی خیلی خوب متوجه نشد. باید بهتون بگم که یکی از خوبیهای ویکی پدیا اینه که شما لغت های تخصصی رو به زبانهای دیگه راحت پیدا می کنین. در نتیجه لوتیروکسین رو به فارسی نوشتم و توی ویکی پدیا زبان ژاپنی رو پیدا کردم و بهش نشون دادم. قشنگ متوجه منظورم شد.
بعد گفت نوشتی برای چک آپ اومدی، چرا فکر می کنی باید چکاپ بشی؟
گفتم توی ایران هر ٦ ماه یکبار می رفتم برای چِکاپ ولی الان یکساله که نرفتم و اولین باره که در ژاپن دکتر زنان میام.
گفت دیگه مشکلی نداری؟
از اونجایی که ترشحات واژن من کمی زیاده فقط سعی کردم با عکس از اینترنت بهش بفهمونم که من اینجوریم ام. بهش گفتم فکر می کنم کمی عفونت دارم.
گفت درد داری؟ گفتم نه. گفت خارش داری؟ گفتم نه گفت کدوم بیمارستان رفتی که بهت گفتن عفونت داری؟!
یکم سرخ و سفید شدم تو دلم گفت من به عنوان یک ایرانی خودم کلی اطلاعات پزشکی دارم و خودم تشخیص دادم. با لبخند گفتم کمی رنگش پر رنگ شده و من خودم فکر می کنم که عفونت باشه. نمی تونم وصف کنم که چطور از ته دل خندید و چند بار گفت خودت فکر کردی؟! اصلن نگران نباش.
بعد از روی طبقه کنار میزش یک عکس بزرگ از اندام های درونی و بیرونی زنانه آورد که اسم همه اندامهای به ژاپنی علامت گذاری و نوشته شده بود.
و خیلی با طمأنینه و دل صبر برام توضیح داد که هنگام دخول یک سری ویروس وارد واژن می شن و این ترشحات برای اینه که این ویروسها بیاد بیرون در نتیجه اصلن جای نگرانی نیست. و یکسری مطالب در مورد ph واژن و اینا گفت که راستش متوجه نشدم.
گفت اگر اجازه بدین چکاپ و اِکو بکنیم. منم ،همه هَمُّ و غمم این بود که حتمن معاینه داخلی بشم. برای همین گفتم هیچ مشکلی نیست ، لطفاً انجام بدین.
دوباره برای معطل شدنم عذر خواهی کرد و گفت بیرون منتظر بمونم تا صدام کنند.

ادامه دارد...