غذای کمکی نوزاد، راهنمای کاربردی

کودک برای استفاده از غذای کمکی نیازمند آن است که توانایی‌های جسمی لازم را کسب کند و در حقیقت باید به سنی برسد که قادر باشد بنشیند و کنترل لازم را بر بدن خود داشته باشد. او باید بتواند با جلو آوردن سر و حرکات دهانش تمایل و علاقه‌مندی خود را به غذا خوردن، به والدین نشان دهد.

در سن ۵ تا ۷ ماهگی، شیرخوار یاد می‌گیرد مواد نیمه جامد را از قاشق دریافت کند و تا ۸ ماهگی قادر خواهد بود با جلو آوردن سر و یا استفاده از هر دو لب خود با سرعت و کاملاً به خوبی غذا را از قاشق به دهان ببرد. حدود ۶ ماهگی عمل جویدن به صورت حرکات عمودی فک شروع می‌شود. در نتیجه کودک می‌تواند با لثه‌های خود به غذاهایی که غلیظ‌تر از شیر مادر هستند و یا دارای تکه‌های کوچک است فشار وارد کند.

حرکات عمودی فک و نشستن بدون نیاز به حمایت، بلعیدن غذاهای غلیظ‌تر را آسان‌تر می‌کند. حوالی ۷ ماهگی، حرکات جویدن که شبیه حرکات جویدن چرخشی بالغین است شروع می‌شود و این مهارت ظرف ماه‌های بعد افزایش می‌یابد. حدود ۸ ماهگی افزایش توان کودک در استفاده از زبان و از جمله حرکات جانبی آن به وی قدرت مانور بیشتری می‌دهد و در نتیجه در این سن می‌توان غذاهای نرم شده را که در آن تکه‌های کوچکی هم وجود داشته باشد به کودک داد.

در ۹ ماهگی، شیرخوار برای گرفتن قاشق تلاش می‌کند که نشانه دیگری از علاقه او به تغذیه خودش می‌باشد. حوالی سن ۱۰ ماهگی، کودک می‌تواند غذاها را بجود و حدود ۱۲ ماهگی می‌تواند با گاز گرفتن غذاهای جامد نرم و یا غذاهایی که به راحتی خرد و حل می‌شوند تکه‌هایی از آنها را بکند.

برای مقابله با غذا نخوردن کودک والدین باید تلاش کنند تا محیط غذا خوردن کودک، محیطی شاد و سرگرم کننده باشد، در صورتی که روند رشد کودک مناسب است خانواده باید اطمینان خاطر داشته باشند خطری فرزندشان را تهدید نمی‌کند تا با دلهره و اضطراب بی‌دلیل، باعث تشدید بی‌اشتهایی در کودکشان نشوند.

لازم است خانواده میزان غذای مورد نیاز کودک و خلق و خوی او را در این دوره سنی، در نظر داشته باشند. در بیشتر موارد غذا نخوردن کودک دوره‌ای گذرا دارد و باید از خانواده خواست تا آرامش خود را حفظ کنند.

برای تشویق کردن کودکان به غذا خوردن
کودک به دقت از عادات غذایی خانواده تقلید می‌کند و اگر والدین از غذای سالم استفاده نمی‌کنند، نباید توقع داشته باشند که فرزندشان غذای سالم بخورد. همچنین اگر فردی از خانواده تحت رژیم غذایی خاصی باشد و از نظر برخی مواد غذایی نیاز به محدودیت دارد یا مزه غذای مفیدی را نمی‌پسندد، نباید این را در حضور کودک مطرح نماید.

برای کم کردن حساسیت کودک نسبت به غذا او را در تهیه غذا دخالت دهید، مانند پختن، مخلوط کردن مواد غذایی با یکدیگر و ...

تا حد امکان ساعت صرف غذای کودک همزمان با افراد خانواده باشد، زیرا کودک افراد خانواده را هنگام غذا خوردن مشاهده می‌کند و این عمل موجب تشویق کودک به غذا خوردن می‌گردد. برای تشویق کودک به غذا خوردن، از ظرف غذای مخصوص کودکان استفاده کنید.

در حضور کودک در مورد غذا خوردن او با دیگران صحبت نکنید تا کودک احساس نکند با غذا خوردن شخصیت مهمی شده و مورد توجه جمع قرار می‌گیرد.

برای خوردن غذا هیچ اصراری نکنید غذا را روی میز یا سر سفره در یک جای مناسب گذاشته و پیشنهاد کنید غذا را بخورد. در موقع غذا خوردن تلویزیون را خاموش و وسایل بازی او را جمع کنید. همچنین برای مدت طول کشیدن غذا خوردن کودک حد و مرزی تعیین کنید...

باقیمانده غذای کودک را از سر سفره ببرید، بدون اینکه در مورد آن با دیگران بحث کنید.

اجازه بدهید کودک از راهی که دوست دارد غذا بخورد، در هنگام غذا خوردن در کنار کودک نشسته و در مورد غذا صحبت کنید و از او بپرسید دوست دارد چه غذایی برای ناهار یا شام روز بعد درست کنید و تا حد امکان هر وعده را با ماده غذایی مورد علاقه کودک شروع کنید.

در هنگام غذا خوردن کودک به او ابراز محبت کنید.

در مورد برنامه‌ریزی کودکان با کارشناس تغذیه در تماس باشید، آنها شما را در انتخاب گروه مواد غذایی مورد نیاز کودک راهنمایی خواهند کرد.

کودکتان را با هم سن و سال‌های خودش مقایسه نکنید، چون روند رشد و میزان اشتها، در کودکان مختلف متفاوت‌ می‌باشد.