مصرف آب در نوزادان، نکاتی که باید بدانید

مهم‌ترین نکته آن است که در سنین ۶ تا ۱۲ ماهگی، هنوز هم غذای اصلی کودک شیرمادر است و غذای کمکی کودک بهتر است بعد از تغذیه با شیر مادر و نه با فاصله زیاد، داده شود. در صورتی که شیرخوار بعد از غذای کمکی باز هم تمایل داشت شیر مادر بخورد مشکلی وجود ندارد. اگر غذا در فواصل تغذیه با شیر مادر داده شود ممکن است موجب کاهش ترشح شیرمادر و یا حتی جایگزین شیر مادر گردد.
نکته : غذای کمکی کودک هنگام شروع و در دفعات اول، باید کمی غلیظ‌تر از شیرمادر باشد. پس از چند روز، غلظت آن بیشتر و مانند ماست معمولی یعنی بسیار نرم و به تدریج ظرف چند روز دیگر با توجه به توان بلع شیرخوار می توان بر غلظت آن افزود به حدی که هنگام کج کردن قاشق به راحتی از آن نریزد.
روزهای اول، مادر و یا پرستار کودک میتواند مقدار کمی از غذا را روی نوک قاشق بگذارد و به کودک ارائه کند همچنین مادر و یا پرستار کودک می‌تواند دست خود را بشوید و با انگشت خود غذا را در دهان شیرخوار بگذارد. به هیچ وجه نباید غذا را با بطری و یا سرپستانک به شیرخوار داد.
دفعات غذای کمکی کودک معمولاً دو تا چهار بار در روز است و نیازی نیست که شیرخوار بعد از هر بار تغذیه با شیرمادر، غذای کمکی دریافت کند. مقدار غذای کمکی کودک در زمان شروع، حدود یک تا دو قاشق مرباخوری می باشد. در مورد زرده تخم‌مرغ استثنائاً در ابتدا به اندازه یک نخود است که با کمی شیر مادر یا فرنی مخلوط و نرم می‌شود.
افزایش مقدار غذای کمکی کودک بر حسب میل شیرخوار است ضمن این که نباید با تحمیل و اجبار خورانده شود از طرفی هم نباید آن قدر زیاد باشد که منجر به مشکلات گوارشی مثل استفراغ و یا کاهش دریافت شیرمادر و طولانی‌تر شدن فواصل شیرخوردن شود. مواد غذایی کمکی کودک چه از نظر نوع و چه از نظر مقدار و تعداد وعده‌ها باید به تدریج به برنامه غذایی شیرخوار اضافه شوند.
بین اضافه کردن مواد غذایی کمکی جدید بهتر است ۳ روز فاصله وجود داشته باشد تا اگر شیرخوار به ماده غذایی خاصی عدم تحمل و یا حساسیت نشان داد، نوع آن مشخص شود. به این ترتیب دستگاه گوارش کودک فرصت عادت کردن به مواد غذایی جدید را نیز پیدا می‌کند. در مورد سبزی‌هایی مانند سیب‌زمینی، هویج، گشنیز، جعفری و کدو که احتمال عدم تحمل و حساسیت آن‌ها کمتر است می‌توان هر روز یک نوع جدید را اضافه نمود.
پرستار کودک برای تهیه غذای کمکی کودک لازم است به تدریج از همه گروه‌‌های غذایی مانند غلات و مواد نشاسته ای، گوشت و جانشین های آن (تخم‌مرغ، حبوبات، مغزها) لبنیات، سبزی‌ها و میوه‌ها به ویژه سبزی‌‌های سبز تیره و نارنجی و میوه‌‌های زرد و نارنجی استفاده کند و بخشی نیز به روغن‌ها یا چربی اختصاص دهد.
ضمن رعایت تنوع در تهیه غذای کمکی کودک، توصیه می‌شود غذای کودک به‌‌گونه‌ای باشد که همه روزه یکی از مواد غذایی با منشاء حیوانی مانند گوشت قرمز، گوشت مرغ یا سایر پرندگان، ماهی، جگر همچنین تخم‌مرغ و لبنیات مورد استفاده قرار گیرند. گوشت را بهتر است به تکه‌‌های بسیار ریز یا قیمه ریزه تقسیم کرد یا از گوشتی که در منزل چرخ شده است استفاده نمود تا پختن آن سریع‌تر و نرم کردن آن راحت‌تر و خوردنش برای کودک آسان‌تر باشد.
در صورت لزوم برای اینکه انرژی غذاهای کمکی کودک مانند پوره، حریره. سوپ یا آش بیشتر شود می‌توان به غذا، یک قاشق غذاخوری روغن مایع (زیتون)‏ کره حیوانی یا خامه اضافه کرد. استفاده از کره های نباتی (مارگارین) با ترانس پایین اشکالی ندارد.
برای این که خوردن غذای کمکی کودک راحت‌تر باشد بهتر است مادر یا پرستار کودک غذا را با پشت قاشق، چنگال و یا گوشت کوب نرم کند. استفاده از مخلوط کن یا آسیاب برقی توصیه نمیشود زیرا مخلوط کن، غذا را بیش از حد نرم و یکنواخت می‌کند و اگر این امر ادامه یابد کودک مهارت جویدن را فرا نگرفته و در آینده از پذیرش غذاهای معمولی خودداری می کند.
به طور معمول هنگام تهیه غذای کمکی کودک نباید از نمک استفاده کنید (به علت احتمال ابتلا به فشارخون و عادت کودک به خوردن غذاهای شور) ولی اگر کودک نسبت به خوردن غذایش مثلاً سوپ، بی علاقه بود و آن را نخورد بهتر است اول از ادویه‌‌های ملایم و سالم یا چاشین‌هایی مانند آب لیموترش تازه یا آب نارنج تازه به مقدار خیلی کم در آخرین لحظه پخت سوپ استفاده کرد و اگر این کار موثر نبود اضافه کردن مقدار بسیار کمی از نمک اشکالی ندارد. از چشاندن غذای خانواده، چون نمک و ادویه دارد باید خودداری نمود زیرا با خوردن این غذاها، کوک غذای خود را نخواهد خورد.
با شروع غذای کمکی، ضمن افزایش دفعات شیردهی لازم است به شیرخوار آب جوشیده خنک شده نیز داد تا ادرار کودک پر رنگ و مدفوع او سفت و سخت نشود.در طی شش ماه اول عمر، به منظور کاهش خطر بروز خس خس سینه و آلرژی غذایی، تجویز قطره ویتامین A+D بر مولتی ویتامین ارجح است. از شش ماهگی به بعد هر روز علاوه بر دادن یک سی‌سی از قطره ویتامین A+D یا مولتی ویتامین باید از قطره آهن به میزان ۱۵ قطره (که معادل ۱۵ میلی گرم عنصر آهن است) یا یک و نیم میلی لیتر از شربت آهن (سولفات فرو) استفاده نمود تا نیاز شیرخوار به آهن نیز تامین شود.
در مورد شیرخوارانی که با وزن کم متولد شده‌اند (کمتر از ۲۵۰۰ گرم) شروع تجویز آهن از پایان دو ماهگی آنها است.بعد از ریختن قطره آهن در عقب زبان یا دادن شربت آهن به شیرخوار، علاوه بر خوراندن کمی آب جوشیده خنک شده یا کمی آب میوه (از زمانی که دادن آب میوه مجاز باشد)، باید دندان‌‌های او را با مسواک نرم مخصوص شیرخوار و بدون استفاده از خمیر دندان، مسواک زد و یا دندان‌ها را با پارچه تمیز یا گوش پاک کن که کمی مرطوب شده باشد پاک نمود.
مقدار مصرف روزانه قطره‌هایی که هم مولتی ویتامین و هم آهن دارند یک میلی‌لیتر است. ولی چون مقدار آهن این فرآورده‌ها کمتر از حد موردنیاز است‏، توصیه نمی‌‌شوند.از دادن قطره یا شربت های مولتی ویتامین و آهن غیراستاندارد (عمدتاً خارجی که مقادیر ویتامین و آهن آن‌ها نامناسب و ناکافی و جذبشان هم کم است) جداً خودداری شود.
توصیه می‌شود در همه کودکان تجویز قطره آهن و قطره ویتامین A+D یا مولتی ویتامین تا دو سالگی ادامه داشته باشد و هرگز نباید به دلیل احتمال سیاه شدن دندان‌ها از مصرف قطره آهن صرف‌نظر نمود.

نکاتی چند در مورد مصرف مایعات آشامیدنی ها در شیرخواران ۶ تا ۱۲ ماهه
۱ـ شیرمادر:
بعد از شش ماهگی، شیرمادر همچنان غذای اصلی شیرخوار از نظر دریافت انرژی، مواد مغذی و مایعات است و باید بر حسب میل و تقاضای شیرخوار و به دفعات زیاد ادامه داشته باشد.
۲ـ آب:
از پایان شش ماهگی حتی زمانی که کودک به مقدار کافی از شیرخوار تغذیه می‌کند ممکن است به آب نیاز داشته باشد بنابراین باید هر روز به خصوص در فصل گرما و روزهای گرم، چند نوبت آب جوشیده خنک شده به او ارائه شود.

آب لوله‌کشی از زمان به جوش آمدن، اگر یک دقیقه جوشانده شود قابل استفاده است ولی آب رودخانه‌ها و امثال آن را باید ۱۰ تا ۱۵ دقیقه جوشاند تا تمام باکتری‌ها، لاروها، انگل‌ها و کیست‌‌های موجود در آن از بین بروند. حتی المقدور از دادن آب معدنی به شیرخواران خودداری شود چون املاح موجود در آن برای شیرخوار مناسب نیست.
۳ـ شیر پاستوریزه:
کودکانی که با شیر مادر تغذیه می‌شوند معمولاً تا پایان سال دوم زندگی (۲۴ ماهگی) نیازی به استفاده از شیر پاستوریزه ندارند (آن مقدار شیر پاستوریزه که در تهیه غذای کمکی به کار می‌رود اشکالی ندارد). حدود ۲۳ ماهگی، برای آشنا شدن کودک به طعم شیر پاستوریزه می‌توان آن را بار اول به مقدار کم در حد ۳۰ سی‌سی با فنجان یا لیوان به کودک ارائه و به تدریج بر مقدار آن اضافه نمود. به این ترتیب وقتی کودک کم‌کم از شیر مادر گرفته می‌شود می‌تواند از شیر پاستوریزه استفاده کند.
در کودکانی که از شیرمادر محرومند و با شیر مصنوعی تغذیه می‌شوند مصرف شیرگاو (پاستوریزه یا استریلیزه پرچرب سه و نیم درصد) از پایان ۱۲ ماهگی به بعد بلامانع است و بهتر است جایگزین شیر مصنوعی شود که آن را بعد از یک دقیقه جوشاندن و به مقدار حداکثر ۵۰۰ میلی‌لیتر در شبانه روز با فنجان یا لیوان نشکن به کودک می‌دهند و سعی می‌کنند او را به تدریج از شیشه بگیرند.
معمولاً استفاده از شیرگاو قبل از پایان ۱۲ ماهگی توصیه نمی‌‌شود.
۴ـ چای، قهوه و کاکائو:
سبب کاهش جذب آهن غذای کمکی کودک (به جز آهن گوشت) می‌شوند لذا بهتر است حتی المقدور استفاده نشوند.
۵ـ نوشیدنی‌‌های حاوی شکر زیاد:
کودک را تشنه‌تر نموده و موجب چاقی او می‌شود.
۶ـ نوشیدنی‌‌های گازدار:
(سودا و نوشابه های معمولی) برای کودکان ممنوع است زیرا علاوه بر مضراتی که دارند (بی‌قراری و چاقی کودک) سبب دریافت مقدار کمتر غذا یا شیر مادر می‌شوند.
۷ـ آب میوه‌‌های طبیعی و خالص:
که از میوه های مجاز و به روش بهداشتی در منزل تهیه شده باشند، از اواسط ماه هشتم به بعد در حد ۳۰ تا ۶۰ سی سی در روز که با لیوان نشکن (و نه بطری) به کودک داده شود، بلامانع است. گرچه مصرف خود میوه نسبت به آب میوه ارجحیت دارد.
استفاده شیرخوار از مقادیر زیاد آب میوه ممکن است سبب اسهال و یا کاهش اشتهای کودک به غذا و حتی شیر مادر شود.
مصرف مکرر آب میوه حتی اگر رقیق هم شده باشد، خصوصاً اگر به جای فنجان توسط بطری و یا هنگام خواب به کودک داده شود، می‌تواند به مینای دندان کودک صدمه زده و نهایتاً پوسیدگی دندان ایجاد نماید.
مصرف بیش از حد آب میوه به دلیل عدم دریافت مواد مغذی و پروتئین، سبب سوء تغذیه و کم خونی و حتی کوتاهی قد و در برخی موارد سبب چاقی می‌شود.
آب میوه‌‌های تجارتی اکثراً حاوی سوربیتول و یا فروکتوز فراوان و مواد افزودنی هستند که می‌توانند سبب بی قراری و نفخ معده و مشکلات گوارشی شیرخواران شوند.