حدود آزادی کودک، نهایتش تا کجاست؟
کودکانی که کار‌های نادرست انجام می‌دهند، آن هایی هستند که بیشتر از همه به دوست داشتن نیاز دارند.
«اگر به بچه غذا ندهید ستمی به او رفته، اما نه ستمی بزرگ. اما اگر فضای آزاد زیستن را از او گرفتید بزرگترین ستم را به او کرده اید، چرا که انسانیت او را در معرض خطر قرار داده اید. بزرگترین ویژگی انسان از دیدگاه اسلام این است که جانداری است آگاه، اندیشمند، انتخابگر و مختار.» (آیت‌الله حائری شیرازی)
کودکانی که کار‌های نادرست انجام می‌دهند، آن هایی هستند که بیشتر از همه به دوست داشتن نیاز دارند. کودکی دوران کسب تجربه‌ها و احساسات گسترده است. کودکی، توپ بازی در پارک، دوچرخه سواری، بازی با دوستان و داشتن اوقات خوش است. کودکی یعنی داشتن یک زندگی بدون مسئولیت و کشف سرگرمی‌های تازه در هر روز.
کودکی دورانی است که کودکان دنیای اطرافشان را با دقت مشاهده می‌کنند و بی‌اختیار، نظرات و ایده‌هایشان براساس همین مشاهدات، شکل می‌گیرد. کودکی سن انعطاف پذیری است از این رو هر کودک به حداکثر توجه و عشق والدین، اعضای خانواده، معلم و دیگر افراد اطراف خود نیاز دارد.
به هر حال، همه کس تصویر دلپذیری از کودکی خود ندارد. تجربیات ناراحت‌کننده مانند: از دست دادن یکی از والدین یا کسانی که دوستشان دارند، آزار‌های خانگی، اعتیاد والدین یا بیماری‌های جدی، زخم بزرگی بر روح معصوم کودکان بر جای می‌گذارد. حتی توهین‌های کلامی یا رقابت بین فرزندان که برای برخی افراد مشکلاتی هستند که زود فراموش می‌شوند، می‌تواند تاثیر منفی بر برخی دیگر بگذارد.
در این زمان‌ها کنار آمدن با کودک برای والدین به شدت مشکل خواهد بود. کنار آمدن با کودکان در شرایط سخت شاید آسان نباشد، اما این مرحله‌ای است که نیاز به صبر و توجه بیشتری دارد. اگر شما پدر و مادری هستید که تصور می‌کنند در مورد کنار آمدن با کودک مشکل ساز شان نیاز دارند با کسی مشورت کنند، اولین کاری که باید انجام دهید این است که به فرزند خود به چشم یک کودک مشکل ساز نگاه نکنید.
یکی از نکات مهم در تربیت کودکان، صبر والدین در مواردی است که کودک رفتارهای غیر معمولی انجام می‌دهد. برای مثال رفتارهای تهاجمی شدید از خود نشان می‌دهد یا به شدت گوشه‌گیر و منزوی می‌شود، سعی کنید ریشه اصلی مشکل را در کودک شناسایی و تجزیه و تحلیل کنید. با کودک خود حرف بزنید، رفتارهای او را با دقت زیر نظر بگیرید، با دوستان فرزندتان صحبت کنید و این مشکل را با معلم او مطرح کنید. البته بهترین و مطمئن‌ترین کار در صورت بروز رفتارهای بسیار غیرمعمول مشورت با یک مشاور یا روان‌شناس کودک است.
اولین و مهم‌ترین قانون در تربیت کودکان این است که خود را درگیر مشکلات کودک کنید. البته شما نباید پدر و مادر آزاردهنده‌ای باشید که در همه مسائل فرزندشان دخالت (فضولی) می‌کنند، بلکه فقط باید سعی کنید تا آن ها از مسیر اصلی زندگی منحرف نشوند. همیشه یک رابطه سالم با فرزند خود داشته باشید و سعی کنید این ارتباط به نوعی باشد که هر وقت کودک به شما احتیاج داشت، شما در دسترس او باشید و راهکارهای مفید به او ارائه دهید، نه این که یک دیوار سرد و سخت از قانون بین خود و فرزندتان بکشید.
با احترام با کودکان رفتار کنید. به آن ها اجازه دهید از خانه خارج شوند و دنیای بیرون را از دیدگاه خودشان تجربه کنند اما به قدری به آن ها عشق بورزید که همیشه در آخر به سمت شما بازگردند.
به عنوان پدر یا مادر همیشه سعی کنید فرق بین آزادی بیان و بی‌حرمتی را برای کودک توضیح دهید. آموزش آزادی به همراه احساس مسئولیت در کودک شاید یکی از بزرگترین دستاورد‌های والدین در یک تربیت خوب باشد. آموختن تفاوت بین سفید و سیاه به کودک بسیار آسان است یعنی خیلی راحت است که هرگاه از کودک اشتباهی سر زد سر او فریاد بکشید و او را توبیخ کنید و هرگاه کار خوبی انجام داد او را تشویق کنید، اما هنر این است که والدین بتوانند مناطق خاکستری زندگی را به کودک نشان دهند.
منبع:
فرزند پرتال
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼