انواع شخصیت کودکان، چرا انقدر بی پروا هستند؟

بی‌پروایی در کودکان منوط به اینکه چگونه هدایت شوند، می‌تواند به عنوان ویژگی مثبت یا منفی در نظر گرفته شود.

بی‌پروایی در کودکان منوط به اینکه چگونه هدایت شوند، می‌تواند به عنوان ویژگی مثبت یا منفی در نظر گرفته شود. بعضی از کودکان جسورند و جنگ با دیگران را شروع می‌کنند، در حالی که برخی دیگر انرژی‌خود را صرف فعالیتهای ورزشی و سرگرمی دیگر می‌نمایند.

ممکن‌است یک کودک جسور، ماجراجو باشد، خودش‌را به مخاطره بیندازد و دست به اکتشاف بزند، امکان دارد در مدرسه در همۀ زمینه‌ها تلاش کند و عملکرد عالی از خود نشان دهد، یا ممکن‌است به دلیل بدرفتاری در مدرسه افت تحصیلی داشته باشد.

والدین نگران کودکی نیستند که جسارت او در جه مثبت است. او به دلیل انرژی، شور و شوق و انگیزه‌ای که دارد پاداش خواهد گرفت. نگرانی والدین دربارۀ کودکی است که در سن شش تا ۹ سالگی رفاری ستیزه‌جویانه و توهین آمیز با دیگران دارد.

کودکانی که در سن پیش دبستانی رفتار بی‌باکانه‌ای دارند اغلب، همچنان که بزرگتر می‌شوند، رفتارهای منفی کمتری از خود نشان میدهند زیرا انرژی آنها بر فعالیتهای مدرسه، دوستانشان، بازی و فعالیتهای سازمان یافته متمرکز می‌شود. با این وجود بسیاری از کودکانی که در سنین اوایل دبستان هستند گاه و بیگاه رفتارهای جسورانه‌ای از خود نشان میدهند و بعضی از آنها دائماً بدخلق هستند.

ابتدا آنها باید به وضوح به کودکشان بگویند که چه کاری درست و چه کاری ناشایست است. اگر والدین پیامهای گیج کننده‌ای به کودکشان بدهند او نمیداند چه رفتاری باید داشته باشد.

بعضی سعی می‌کنند برای بی‌پروایی کودک خود بهانه‌ای بیاورند و می‌گویند: "اوه، همۀ پسرها همین طوری هستند" یا "حداقل او احساساتش را پنهان نمی‌کند". چنین نگرشهایی به او نمی‌فهماند که رفتار منفی او قابل قبول نیست.

والدین به جای اینکه رفتار مبهمی در پیش بگیرند باید به او بگویند که دعوا کردن، زدن و ناسزا گفتن از نظر آنها قابل قبول نیست، "من مطلقاً به تو اجازه نمیدهم چنین رفتاری داشته باشی". همچنین والدین باید پیامدهای رفتار منفی را برایش بازگو کنند تا او بداند چه چیزی در انتظارش است، اگر با نایک بدرفتاری کنی، مجبوری داخل خانه بیایی.

یافتن علی بی‌پروایی در کودک برای والدین اهمیت دارد. شاید او از بدرفتاریهایی که در خانه شاهد آن است یا در مورد خودش اِعمال میشود، الگو برداری می‌کند. اگر والدین با یکدیگر دعوا کنند، ممکن است فرزندشان با خواهر و برادر یا همتایان خود درگیر شود.

در این مورد او یا از رفتار والدینش تقلید می‌کند یا احساسات ناشی از ترس، خشم و درماندگی را تسکین میدهد. اگر او نتواند با درگیریهای آشکار راه نجاتی برای خود پیدا کند،ممکن است پنهانی این کار را انجام دهد.

اگر او احساس کند که والدینش به عواطف او توجه ندارند یا طرز رفتارشان با او تغییر کند، امکان دارد ناکامی‌خود را به‌شیوه‌های پرخاشگرانه بروز دهد.

بعضی از کودکان به دلیل مشکلاتی که در مدرسه با آن روبه‌رو هستند یا از آن جهت که معمولاً احساس حقارت می‌کنند، رفتارهای جسورانه از خود نشان میدهند. آنها به دیگران حمله می‌کنند تا احساس کنند قوی‌ترند.

گاهی ممکن‌است خواهر و برادرها به این دلیل باهم دعوا کنند که فکر می‌کنند با آنها منصفانه رفتار نشده یا از آن جهت که والدینشان واقعاً به روشهایی با آنها برخورد می‌کنند که تشویق می‌شوند رفتار پرخاشگرانه از خود نشان دهند شاید با حمایت از یکی و حقیر کردن دیگری.

گاهی یافتن ریشه‌های پرخاشگری مشکل است. اگر رفتار جسورانه و پرخاشگرانه‌ای برای مدت طولانی در کودک ادامه پیدا کند والدین حتماً به مشاوره احتیاج دارند.

با این وجود، در بیشتر موارد، نشان دادن رفتار مثبت از سوی والدین کافی است تا به کودک کمک کند که رفتارش را کنترل نماید. انها می‌توانند راههای جایگزینی‌را به او پیشنهاد کنند تا جسارت‌خود را بروز دهد و می‌توانند برای او الگوی مناسبی داشته باشند.

اگر فرزندتان انرژی زیادی برای انجام کارهای جسورانه دارد، او را با فعالیتهایی مثل ژیمناستیک، فوتبال، بسکتبال و یا دیگر فعالیتهای ورزشی سرگرم کنید که امکان تخلیۀ انرژی جسمی او را به شیوه‌ای طبیعی ببه وجود می‌آورد. وقتی او عصبانی است اجازه ندارد دوستش را بزند، ولی میتواند به توپ لگد بزند.

با او دربارۀ روشهای قابل قبول برای بیان احساساتش صحبت کنید، وقتی آنقدر عصبانی هستی که دلت میخواهد برادرت را کتک بزنی، باید احساس‌خود را نسبت‌به او بیان کنی نه اینکه با رفتارت این عصبانیت را نشان دهید.به او بگو چه چیزی تو را تا این حد عصبانی کرده است، اگر احساس کردی داری کنترلت را از دست میدهی، کسی را کتک نزن، بیا پیش من تا کمکت کنم.

بگذارید علناً ببیند که شما در زندگی با احساسات پرخاشگرانه چگونه مواجه می‌شوید.به او نشان دهید چگونه مشکلات خود را با صحبت رفع می‌کنید. هنگام عصبانیت به خودتان زمان دهید تا خشم شما فرو نشیند، یا حتی قدم بزنید تا آرامش‌خود را بدست آورید.

کودکان از رفتارهای والدین خود تقلید می‌کنند و اگر بتوانید الگوی مناسبی باشید فرزندتان همین رفتارها را از شما یاد خواهد گرفت.

مراقب روابط او با دیگران باشید. شاید او هنگام بازی رفتارهای پرخاشگرانهای داشته باشد؛ بلوز یکی از دوستانش را بکشد؛ دیگران را اذیت کند؛ وانمود کند که در حال کشتی گرفتن در یک مسابقه است یا با لحن توهین آمیزی صحبت کند.

اگر این رفتارهای پرخاشگرانه بی‌خطرند دخالت نکنید. اما اگر چنین رفتاری شدت پیدا کند و حتی اگر ظاهر رفتار هم حالت بازیگوشی و شوخی به خود بگیرد، پرخاشگری کودکتان می‌تواند برای دیگران بسیار ناراحت کننده باشد. اگر شاهد چنین اتفاقی هستید قاطعانه جلوی این کار را بگیرید، سوزان نباید اینطوری هُلش بدهی.

می‌توانید سعی کنید توجه او و دوستانش را به فعالیتی جدید یا یک موضوع دیگر بکشانید، بیایید عصرانه بخورید؛ چرا بازی جدیدت را به سَندی نشان نمیدهی؟ نظرت راجع به فیلم دیشب چیست؟

اگر دخالت شما کاری از پیش نبرد اجباراً باید اوضاع را تحت کنترل بگیرید. محدودیتهایی را برای رفتار پرخاشگرانه او در نظر بگیرید و به او بگویید انتظار دارید رفتارش را با دوستانش تغییر دهد. شاید ترکیبی از عصبانیت و اصول - بازی خشن یا کتک زدن ممنوع - را که‌به او نشان میدهید و برایش تعیین میکنید به او کمک کند تا رفتار متعادل‌تری در پیش بگیرد.

شاید او هنوز واقعاً قادر نیست رفتارهای پرخاشگرانه‌اش را کنترل و متوقف کند. تا زمانی که او بتواند کنترل خود را به دست گیرد، نیاز دارد که شما همچنان او را راهنمایی و برایش محدودیت تعیین کنید.

منبع: کودک آنلاین