خطرناک‌ترین رفتار با بچه ها: «قهر کردن» و «حرف نزدن»

قهر کردن و حرف نزدن به‌عنوان یک ابزار تربیتی نه‌تنها اثربخش نیست، بلکه می‌تواند اثرات طولانی‌مدت منفی روی رشد عاطفی و روانی کودک داشته باشد. تربیت مؤثر نیازمند ارتباط باز، درک متقابل و استفاده از روش‌های مثبت و سازنده است.

قهر کردن و حرف نزدن با کودکان به‌عنوان یک روش تربیتی، معمولاً توصیه نمی‌شود و می‌تواند اثرات منفی روی روحیه و شخصیت آن‌ها داشته باشد. کودکان ممکن است قهر کردن والدین را به‌عنوان نوعی طرد شدن یا دوست‌نداشتن تعبیر کنند. این احساس می‌تواند به عزت‌نفس آن‌ها آسیب برساند و احساس ناامنی عاطفی در آن‌ها ایجاد کند.

قهر کردن والدین ممکن است کودک را دچار استرس و اضطراب کند، زیرا نمی‌داند چگونه مشکل را حل کند یا چه چیزی باعث ناراحتی والدین شده است.

سکوت و قهر به جای حل مسئله، ارتباط والدین و کودک را تضعیف می‌کند و به‌جای ایجاد فضای گفت‌وگو و حل مشکل، فاصله عاطفی بین آن‌ها ایجاد می‌کند.

کودکان از رفتار والدین الگوبرداری می‌کنند. قهر کردن به آن‌ها یاد می‌دهد که در مواجهه با مشکلات به‌جای گفت‌وگو و حل مسئله، باید سکوت یا رفتار انفعالی پیشه کنند.

کودکانی که مکرراً با قهر والدین- با خودشان و با همدیگر- مواجه می‌شوند، ممکن است احساس کنند که ارزش ارتباط یا شنیده‌شدن ندارند و این امر بر اعتماد به نفس آن‌ها تاثیر منفی دارد.

به جای قهر کردن، چه کنیم؟

صحبت کردن و توضیح دادن: به زبان ساده به کودک توضیح دهید که چه چیزی اشتباه بوده و چرا این رفتار نادرست است.

پیامدهای منطقی: به کودک نشان دهید که هر رفتاری پیامدی دارد، اما این پیامد باید منطقی و مرتبط باشد، نه احساسی.

همدلی و گوش دادن: به جای قضاوت، احساسات کودک را درک کنید و نشان دهید که به او اهمیت می‌دهید.

تشویق به حل مسئله: از کودک بخواهید در پیدا کردن راه‌حل برای مشکل مشارکت کند. این روش احساس مسئولیت را در او تقویت می‌کند.

ثبات در قوانین: قوانین خانوادگی را به‌طور واضح تعیین کنید و با آرامش به آن‌ها پایبند باشید.